บ่ายวันหนึ่ง ในวิชาเรียน “การเขียนเพื่อการสื่อสาร” วิชาเลือกเรียน ที่เต็มไปด้วย นักเรียน
ในสถานบันแห่งหนึ่งในย่านฝั่งธนบุรี นักเรียน ได้รับคำสั่งจาก คุณครู ให้แต่ง ร้อยกรอง
หรือ ร้อยแก้ว แบบใดก็ได้ แล้วแต่ใจของแต่ละคน ปรารถนา

ในขณะนี่ทุกคน ต่างก้มหน้า ก้มตา บันทึกข้อความ เด็กผู้หญิงต่างจังหวัดคนหนึ่ง
นั่งมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ภาพที่เธอเห็น คือ สายฝน ที่ ร่วงหล่น ไหลตามปลายทางของใบหูกวาง
ในนาทีนั้น ไม่มีเรื่องใด อยู่ในหัวกลมๆ ของเธอเลย แต่แล้ว ปลายปากกา ก็ขีดเขียน ตัวอักษร จบหนึ่งหน้ากระดาษ

เมื่อถึง ชั่วโมงสุดท้าย ของการเรียน คุณครู เรียก เด็กชายคนหนึ่ง ให้ออกไปอ่าน สิ่งที่เขาเขียน
เมื่ออ่านให้เพื่อนๆ ฟังจบแล้ว คุณครู เรียกให้เด็กหญิงหัวกลมๆ คนนั้น อ่านให้เพื่อนฟังบ้าง
แต่สิ่งที่เด็กหญิงคนนั้นทำ ต่างจากเพื่อนของเธอ เธอไม่ได้อ่านจากการเขียน แต่เธอพูดด้วยความจำ
เมื่ออ่านจบ คุณครูบอกกับเด็กหญิงคนนั้น ว่า “อย่าจริงจังกับชีวิตมากนัก”

เด็กหญิง ได้แต่ฟังด้วยท่าทีสงบ แต่ในใจ กลับวุ่นวาย และ สงสัย อาจเป็นเพราะเนื้อหาที่ เขียนออกไป
เมื่อใครได้ฟัง คงคิดว่า มันมาจากจิตใต้สำนึก ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว นาทีที่เขียนนั้น เธอไม่ได้คิดสิ่งใดเลย
ความรู้สึกมีแต่ บรรยากาศที่ฉ่ำเย็น ของ สายฝน รอบๆ เท่านั้น แต่ก็ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด
ถึงได้เขียนออกมามากมายเช่นนั้น

สิ่งที่เธอเขียน ...


มีใครบางคน เคยถามฉันว่า
ถ้าทำได้ จะเลือก อยู่ในโลกของความฝัน หรือ โลกของความจริง
ฉันตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่าแท้ที่จริงแล้ว ฉันต้องการใช้ชีวิต ณ ที่ใด

ความฝัน ก็ดีเหมือนกันนะ เราสามารถทำ ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
จะไปไหน ก็ได้ ทุกหน ทุกแห่ง แต่เมื่อตื่นจากความฝัน ทุกสิ่ง ทุกอย่างก็หายไปหมด
แต่ ถ้าเป็นโลกของความจริง บ่อยครั้ง ฉันต้องพบกับ ความเจ็บปวด
บางครั้ง ฉันก็หมดแรง ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เหมือนกัน

แต่ ความจริง ก็คือ ความจริง ฉันต้องยอมรับให้ได้
และ ต่อสู้กับอุปสรรค ทั้งหลาย

ก็ ฉันเป็นมนุษย์นี่นา
มนุษย์ที่ได้ชื่อว่า ประเสริฐกว่าสัตว์ทุกประเภท
แล้วทำไม ฉันต้องยอมแพ้ สัตว์ประเภทอื่นด้วยล่ะ
ถ้าฉันยอมแพ้ ก็เท่ากับว่า ฉันเป็นสัตว์ ประเภทเดียวกับพวกนั้น

และ ที่สำคัญ ชีวิตของเราต้องมีหลับ มีตื่น
เราไม่สามารถ ตื่น อยู่ในโลกของความจริง ได้ตลอดเวลา
หรือ ไม่สามารถ หลับ อยู่ในโลกของความฝัน ได้ตลอดเวลา เช่นกัน
ถ้ าเราต้องการอยู่ใน โลกของความฝัน เราก็ต้องหลับโดยไม่ตื่น
และ นั้นก็คง หมายถึง
.. ความตาย ..



วัน เวลา ผ่านมาหลายปี เธอได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ความตาย ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ไม่ใช่เรื่องไกลตัว ไม่ใช่เรื่องอายุขัย
แต่เป็น สิ่งใกล้ตัว ใกล้ความคิด ใกล้ความรู้สึก อยู่กับ คนรอบกาย อยู่กับ เธอ ตลอดเวลา


ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ นะ มันไม่นานเลย เสี้ยววินาทีแค่นั้น
คนที่ใช้ชีวิตมามากพอ และ พอ และ ไม่รู้จะอยู่เพื่อสิ่งใด
ความตาย มันไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลยจริงๆ