คนสำคัญของอนาคต

ฉันได้คำนี้มาจากการเขียนความรู้สึกถึงคนๆ หนึ่งด้วยความบังเอิญที่เขียนแต่ว่ากลับเป็นคำที่ลึกซึ้งเมื่อกลับไปคิดถึง

-- ฉันบอกเค้าว่าเราเคยเจอกันมาก่อนที่เราจะได้รู้จักกันสองปี ตอนนั้นเราคงเดินผ่านไปมาอยู่หลายครั้ง และเราอาจเคยสบตาแต่ยังไม่คุ้ยเคยกับสายตา เราจึงเหมือนว่ามองผ่านมันไป โดยไม่เคยรู้เลยว่า เธอจะเข้ามาเป็นคนสำคัญในอนาคตของฉัน - -

การที่เราจะรู้ว่าใครจะเข้ามาเป็นคนสำคัญในชีวิต ฉันจึงต้องย้อนกลับไปแบบฝันๆ ที่ว่าหรือเป็นเพียงพรหมลิขิต
แต่เมื่อฉันได้เริ่มอ่านงานที่ไม่ใช่เรื่อง “ฝัน-ฝัน” มากยิ่งขึ้น ฉันจึงพบว่า มันเป็นพลวัตของความสัมพันธ์
ซึ่งฉันคิดว่ามันลึกซึ้งกว่าคำว่าพรหมลิขิตหลายเท่า
เพราะว่า พลวัตของ มันคือ การแสดงออกต่อกันอย่างมีชีวิต การถ่ายทอดความรู้สึกถึงกันอย่างมีตัวตน
นั่นหมายความว่า มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันอย่างต่อเนื่องและจริงใจ ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ร้ายๆ
จึงก่อเกิดมาเป็นความทรงจำของกันและกัน

รูปธรรมคือ เรารู้จักกัน 14 ปีที่แล้ว เราคุยกันบ้าง ปรึกษากันบ้าง ตลอดระยะเวลาสาม-สี่ปีที่เห็นหน้ากันแทบทุกวันที่เปิดเรียน ตอนนั้นไม่จำเป็นต้องมีมือถือโทถามกันเสียด้วยซ้ำว่า ตอนนี้อยู่ไหน แค่ว่าฉันโผล่หน้าที่ห้องเรียนของเธอเพื่อนเธอจะบอกว่า “น้องดาวมาหา”
หรือว่า เรารู้ว่าเวลาไหนเราเรียน เวลาไหนที่เรานั่งเล่น และเราจะได้เจอกันตรงไหน
เธอจะเข้าแถวหน้าเสาธงตรงไหน และฉันก็แอบๆ เซาะๆ แถวเธอไปถึงตรงไหน เพื่อว่าจะไปทักทายเธอที่แถวก่อนอาจารย์จะมาเชคชื่อ
ต่อมาเธอเดินทางไปต่างถิ่นและเธอก็กลับมาแต่ยังคงอยู่ไกลกันต่างฟ้า ไม่ว่าอย่างไรเราก็ต่างมีปฏิสัมพันธ์กันเรื่อยมา ห่างๆ หายๆ เจอะๆ เจอๆ แต่ทว่ายังคงรู้สึกได้ว่า เป็นคนพิเศษและสำคัญอยู่เหมือนเช่นเดิม
จนมาถึงตอนนี้

ฉันเลยชอบคำว่า “พลวัตของความสัมพันธ์” มากกว่าคำว่า “พรหมลิขิต” เพราะว่ามันมีการเคลื่อนไหว มีชีวิต และมีตัวตนที่ทำให้เข้าใจคำว่าผูกพันกัน มากกว่า แค่นิยามคำๆ หนึ่ง แต่ว่าอธิบายความหมายว่าเป็นการดลบันดาล จากอีกฝั่งหนึ่ง(ของอำนาจที่เรายังมองไม่เห็น)

พระเจ้าไม่ได้บันดาลเธอมา แต่ว่า เพราะว่าเธอและฉันได้เลือกมีพลวัตของความสัมพันธ์ของกันและกัน

ดาว