ธูปสูง ถูกจุด ดับมอด
เทียนไข ไฟล้น ละลาย
ไม้สด แห้งเหี่ยว เน่าเฉา
คนเรา ไม่ต่าง เช่นกัน...

เน่าเฉา เพียงวัน ข้ามคืน
เมื่อตื่น ลืมตา ไร้ฝัน
เหม่อมอง พองผู้ โศกเศร้า
โอ๋เรา นี้หนอ สิ้นกาย...

จิตใจ เวียนวน เศร้าหมอง
หมายปอง คล้องห่วง เบื้องหลัง
วันนี้ กายไป ผุพัง
ร่างฝัง ลงดิน ดับสูญ...

ธรรมะ ซอดแทรก ทุกจุด
นิ่งคิด ตรึกตรอง สติสอน
พุทธะ ประเสริฐ เลิศล้ำทุกตอน
หลับนอน ตื่นเดิน ทุกกิริยา...

กายไป ใจฝัง จิตอยู่
สติรู้ พระธรรม คำสอน
หมดห่วง หมดหวัง หมดรอน
หมดอาธรณ์ ร้อนรน จนความดี...

เมื่ออยู่ ตั้งตน บนธรรมะ
ใจประจักษ์ รักแท้ มิไปไหน
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เข้าใจ ตั้งรับ ทันท่วงที...

มนุษย์ นี้หน่า อย่าเบื่อ
ธรรมะ ประโยชน์ เหลือหลาย
อยู่คู่ คนไทย มิวาย
มิหนาย คงอยู่ ยิ่งมงคล...