มีความเชื่ออยู่เสมอว่า ปัญหา ก็เหมือนกับ ขี้

ปัญหา หมายถึงอะไรก็ตามที่สร้างความเดือดร้อนให้ ทั้งทางกายและทางใจ อาศัยอยู่ในตัวเรา

ยิ่งเก็บไว้ก็ยิ่งอึดอัด

ยิ่งเก็บไว้เยอะยิ่งอึดอัดเยอะ

ปัญหาที่เก็บสะสมเอาไว้อาจจะไม่ได้สร้างความอึดอัดทุรนทุรายตลอดเวลา

แต่ถ้ามันจะออกมาทีนี่ ทนแทบไม่ได้ ต้องทนเก็บกลั้น ขมิบเกร็งเอาไว้สุดตัว

หรือถ้าทนเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ก็ต้องรีบวิ่งหาที่เหมาะ ๆ ไปปล่อยปัญหาทิ้ง

ถ้าปล่อยเรี่ยราดก็อาจจะสร้างความเดือดร้อนให้แก่ตนเองและผู้อื่น

เป็นที่น่าอับอายและเหม็นเน่าไปทั่ว

ปัญหายิ่งเก็บไว้นานเท่าไรยิ่งหมักหมม รุนแรง

ยิ่งนานวันมีแต่จะเหม็นเน่าขึ้น

และแน่นอนเมื่อถึงเวลาที่ปล่อยออกมาแล้ว...วงแตก

ปัญหาไม่มีทางหายไปไหน ถ้าหากยังไม่ได้ปล่อยออกมา

มันจะอาศัยอยู่ในร่างกายเรา ในจิตใจเรา เพื่อให้เราดูดซึมนำปัญหาไปสร้างความเดือดร้อนให้ระบบต่าง ๆ ในใจ

และแม้ระบบใจจะยังทำงานอยู่ได้ ก็จะทำงานไปอย่างไร้ประสิทธิภาพ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าคิดจะเบ่งปัญหาออกมาเมื่อไรก็เบ่งได้โดยง่าย

บางคนพยายามเบ่งยังไงก็เบ่งไม่ออก ออกมาแต่ลม

นั่นเพราะปัญหานั้นมันเป็นปัญหาที่แข็ง กว่าจะออกมาได้ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

แต่ก็มีทางแก้คือการรับสารจากแหล่งสารที่กากใจสูง

กากใจเหล่านี้จะเข้าเกาะติดตามผนังของที่อยู่อาศัยของปัญหา

คอยบังคับให้บ้านของปัญหาบีบตัวบ่อยครั้ง เพื่อให้ปัญหานั้นนิ่มขึ้น

เพื่อความง่ายในการเบ่ง

หรือจะเป็นการหัดเบ่งปัญหาให้เป็นกิจวัตรประจำวันก็เป็นอีกทางที่ไม่เลว (และยั่งยืนกว่า)

ทุกวันเช้า-เย็น หาเวลาเหมาะ ๆ ไปนั่งเบ่งปัญหาเป็นประจำ ฝึกให้ใจสร้างระบบการระบายที่มีประสิทธิภาพ

หลังจากเบ่งปัญหาออกมาแล้ว

พินิจพิเคราะห์มันเพื่อให้เห็นมันอย่างชัดเจน ว่าไอ้เจ้าสิ่งที่สร้างความอึดอัดอยู่ในใจเรามานั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

หลังจากนั้นอย่าลืมทำลายทิ้งอย่าให้เหลือซาก เก็บไว้มีแต่จะเน่าเหม็นซะเปล่า ๆ

และที่แน่นอนที่สุดว่าคุณคงจะไม่กินขี้

เพราะฉะนั้นอย่ากินปัญหาที่เบ่งกลับออกมาเข้าไปซะล่ะ.