หลายคนมีเรื่องเล่ามากมายที่จะบอกจะกล่าวกัน บ้างเป็นประสบการณ์ส่วนตัวของแต่ละคนที่ประสบพบเจอกันมา ต่างก็บรรยายความกันอย่างออกรสออกชาติ แล้วแต่ใครจะมีความสามารถในการถ่ายทอดเรื่องราวนั้นได้ดีกว่ากัน เมื่อมีผู้เล่าก็ย่อมมีผู้ฟังตามมา ซึ่งพร้อมจะรับประสบการณ์ดังกล่าว และในบางเรื่องก็คิดว่าเป็นโชคดีที่ไม่ได้เจอะเจอเข้ากับตัว เราจะเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์ต่างๆ จะแอบพูดในใจบ้างว่า "นี่ไม่เท่าไหร่หรอก ของเราเจ๋งกว่าเยอะ” ก็ได้แต่รับฟังไปจนจบ ดังนั้นเราเองจะมีประสบการณ์แบบอ้อมๆ เพิ่มขึ้น ในบางครั้งเผื่อว่าประสบการณ์นั้นอาจช่วยเราในภายภาคหน้าได้บ้าง

     มีข้อยกเว้นอยู่เหมือนกันในการนำประสบการณ์ของคนอื่นไปใช้ อย่างความน่าเชื่อถือของผู้เล่า หรือเจ้าของประสบการณ์นั้นๆ เอง ด้วยวิธีการเบื้องต้นคือ เรื่องดังกล่าวเป็นของเจ้าตัวหรือไม่ หากใช่ก็ไม่น่ามีปัญหาในการนำเรื่องเล่านั้นไปใช้ต่อ แต่หากเรื่องดังกล่าวนั้นมีที่มาจากผู้อื่นอีกทอดหนึ่ง เช่น เค้าว่า เค้าบอก เพื่อนบอก (ซึ่งยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเพื่อนบอกต่อมากี่คน...) ถ้าอย่างหลังนี่คงเป็นเพียงแค่ "รับทราบ”

     เรื่องเล่าในประสบการณ์ต่างๆ ตัวผู้เล่าเองก็มีความสำคัญอยู่ไม่น้อยในการนำเราท่องไปกับประสบการณ์ต่างๆ มากมาย แต่หากผู้เล่าขาดประสบการณ์ (การเล่า) แล้วล่ะก็ อาจทำให้เราเข็ดขยาดในการรับฟังประสบการณ์ในครั้งนั้น และคงยากแล้ว ที่จะร่วมในประสบการณ์ครั้งต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น หากเรื่องเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับผู้เล่าเลยแม้สักครั้ง ก็เป็นอันว่าผู้เล่าเองไม่เคยแม้จะมีประสบการณ์ตรง แล้วจะให้เชื่อเรื่องดังกล่าว หรือแม้แต่ตัวผู้เล่าได้อย่างไร

     ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ใดๆ ล้วนแล้วแต่มีที่มาด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าแม้กระทั่งผู้เล่าเองก็ยังคงเล่าเรื่องของคนอื่นอยู่ แล้วต่อไปจะเชื่อใครได้อีกบ้างล่ะ...