ในสวนดอกไม้

ฉันยังคงดื่มความคิดถึงอึกใหญ่
ไม่มีการบอกกล่าว เสียงร้องต่ำๆ ก้องอยู่ในอก
ข้างซ้าย, ปอดเต็มไปด้วยลายมือ
สะกดคำผิดคัดลอกตกหล่น
จารึกอยู่บนชะตากรรมเลือดเนื้อ
ความคิดถึงปีศาจกระหายเลือด
ถูกจองจำร้องเสียงต่ำๆ จังหวะอย่างคุ้น
กำแพงหนาสูงไร้ประตูทางออก
สัตว์ตัวนั้นยังผสมสืบพันธ์ุกับความผิดบาป
ฆ่าฉันในความฝันแม้กระทั่งดวงตาทั้งสี่ กระจกเงา
แทงทะลุความทรงจำ ให้ฉันสวมชุดนอนล่ามไว้ในสวนดอกไม้
เต็มไปด้วยไดโนเสาร์กินเนื้อ
เสียงร้องต่ำๆ ข้างซ้าย
สัตว์ปีศาจกระหายเลือด มองข้ามพ้นแบบแผนดำรงอยู่
เติบโต ก่อร่าง ขย้ำกินฉันทั้งตัว
แม้กระทั่งสายสัมพันธ์ ทิ้งโครงกระดูก ปักพื้นสี่ขา เก้าอี้การจองจำ
ในคุกโครงกระดูกเก้าอี้สี่ขา มันกินกระทั่งวิญญาณการดำรงอยู่
ปีศาจกระหายเลือดเติบโตไม่ว่ากลางวันกลางคืน
ในรถโดยสาร รถไฟฟ้า เท็กซี่ ฉันกลายเป็นเงาอยู่ในความมืดไร้ดวงตา
ค้นหาแสงสว่าง สัตว์ปีศาจกระหายเลือด เดินอยู่บนถนน
มันเติบโต ก่อร่าง ลุกไหม้แพร่กระจาย ปลุกมวลปีศาจกระหายเลือดทั้งหลาย
ฉันจมในความมืดแยกเขี้ยว ไร้ดวงตา สัมผัสเปลวเพลิงเกาะเกี่ยวอบอุ่น
จนเมื่อโลกใบกลมเหมือนลูกแก้วลุกไหม้หมดสิ้นกลิ้งม้วนซูมออกมาสบตาครั้งเดียว

ฉันยังคงดื่มความคิดถึง
ในสวนดอกไม้กลายร่างออกดอก อกข้างซ้ายคงร้องต่ำๆ อย่างคุ้น
ขยายเผ่าพันธุ์เติบโต แพร่กระจาย ต้นไม้การดำรงอยู่
พอกอากาศสีขาวเมื่ออาทิตย์รูกลมควบทะยานจากอีกฝั่งขอบโค้ง
ทอดทิ้งเงาปีศาจกระหายเลือดการสืบพันธุ์
จมดิ่งตายด้านเชื่องช้า ขณะอากาศบริสุทธิ์พวยพุ่งแพร่กระจาย
ในคุกโครงเก้าอี้สี่ขาปีศาจกระหายเลือดมันตายอย่างเชื่องช้า
เมื่อฉันสูดลมหายใจยืดยาวเข้าไป ลืมตาตื่นจ้องมอง

อาณัติ แสนโท