ฉันใช้ขาถีบตลิ่ง อย่างช้าๆ ในขณะที่สองมือก็สาวเชือกเพื่อเก็บบนเรือ

ที่นั่งทั้งหมดนั้นถูกจับจองโดยเด็กอายุราว 15-17 ปี 

ภายในเรืีอ

- บ้างนั่งคุยกัน

- บ้างอ่านหนังสือ

- บ้างกำลังเขีนบางสิ่งบางอย่าง 

- บางกำลังนินทา ว่า ฉันมีฝีพายที่ช้า

ฉัน มองไปข้างหน้าสลับกับมองไปข้างหลัง

แต่ ส่วนใหญ่นั้น ฉันจะมองข้างหลังเสียมากกว่า

แต่ ฉันก็ต้องระวังข้างหน้าด้วย

ฉันไม่รู้เมื่อใดว่าจะมี ลมฝน หรือ พายุบ้าคลั่งพัดผ่าน

ในใจก็ได้แต่ภาวนา ขอให้ฟ้าโปร่งใส มรแดดลงมาพอที่จะเห็นทางข้างหน้า

แต่ วันนี้เป็นวันวิบัติ หรืออย่างไร

พายุกำลังเริ่มก่อตัวอย่างช้าๆ

ฉันคาดว่า อีกไม่นานท้องฟ้าคงถูกถมไปด้วยเมฆดำ

ผู้โดยสารฉัน คนนึง จุดบ้องไฟ

เพื่อส่องประกายไฟ เพราะสายตาของเขานั้นมองไม่เห็นอะไรแล้ว

ลมพัดควันที่เกิดจากบ้องไฟนั้นเข้าตาของฉัน

น้ำตาของฉัน มันไหลออกมา อย่างที่ฉันไม่อาจกลั้นมันวันได้

ฉันใช้ไม้พายปัดบ้องไฟของเด็กคนนั้น

เพราะฉันเกรงว่า ควันไฟ จะลอยเข้าตาเด็กคนอื่นๆ

ฉันใช้มือปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

สายตาจับจ้องไปข้างหน้า

ในหัวฉันคิด คนที่ออยู่บนฝั่งนั้น

จะดุด่า ฉันหรือไม่ 

ที่ฉันได้ใ้ช้กำลังกับลูกของเขา

ไม่สิ ตอนนี้ฉันควรคิด ว่า 

ฉันจะทำอย่างไร ให้ไปถึงฝังโดยที่ผู้โดยสารปลอดภัย

ฉันเร่งฝีพายขึ้น แต่..

ทำไม ฉันถึงรู้สึกเมื่อยแขนอย่างนี้

ขณะที่เรือก็เร็วเท่าเดิม

ฉันหันไปมองข้างหลัง 

-บางคนเอาเท้าจุ่มน้ำ

-บางคนพยายามจะกระโดดออกจากเรือ

-บางคนบ่นพรึมพรำถึงตัวฉัน

ฉันจะทำอย่างไรดี

ตอนนี้ฉันไม่อาจใช้สมองประมวลผล

สิ่งต่างๆที่อยู่ตรงหน้าได้ทั้งหมด

ฉันตัดสินใจ

-ใช้เชือกพันเด็กที่กำลังจะกระโดดไว้เกับตัวฉัน

-ใช้รักแร้หนีบขาของเด็กทีเอาจุ่มน้ำไว้

ฉันใช้กำลังเฮือกสุดท้าย พาเรือจนถึงฝั่งจนได้

ฉันแหงนหน้าเจอผู้คนที่มารอรับผู้โดยสารของฉัน

พวกเขาพูดอะไรบางอย่างกับฉัน

แต่...

ฉันที่หมดแรงนั้น

หูอื้อ จนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย