เดิมทีผมไม่ใช่คนที่ชอบเขียนไดอารี่อย่างเปิดเผย หรือเขียนบทความ หรือว่าบล็อกใดๆ เพราะผมเป็นคนที่เขียนเรื่องราวให้ดึงดูดคนไม่เก่ง และมักพร่ามยาวจนหลายๆคนเบื่อไปซะก่อน อีกอย่าง ผมเป็นช่างภาพ ไม่ใช่นักเขียนอาชีพ แต่ก็อยากลองดูว่าผมจะสามารถเอาดีทั้ง 2 ทางได้หรือไม่

            วันนี้ผมอยากจะลองเขียนบล็อกสั้นๆดู เพื่อเป็นการบอกเล่าเรื่องราวหลังกล้องให้ทุกท่านได้อ่านกัน "เล่นๆ" ยาม "ว่างๆ" เพราะผมชอบชีวิตเรียบง่ายไม่ซับซ้อน เรื่องที่ผมอยากจะมาเขียนในวันนี้ เป็นเรื่องที่ช่างภาพอาชีพหลายๆคนลืมไป ไม่ว่าจะสาเหตุใดก็ตาม มันเป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆ แต่เป็นสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งที่อยู่ระหว่างภาพล่าสุดและภาพต่อไป

             ช่างภาพแนว Documentary ,life ,Portrait หรือแม้กระทั่ง Journalist และ Commercial ต่างเป็นช่างภาพที่มีลักษณะหนึ่งที่เหมือนกัน หรืออาจเหมือนบ้าง คือการต้องพบกับ Subject ที่เป็นมนุษย์ อาจไม่ต้องเจาะจงสายช่างภาพ เพราะผมเชื่อว่าช่างภาพทุกคนต่างต้องเคยผ่านการถ่ายบุคคลมาแล้วทั้งสิ้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปเมื่อคุณก้าวข้ามคำว่ามือสมัครเล่น มาเป็นมืออาชีพ อาจเป็น ความสุขที่ได้ถ่ายภาพ ความมุ่งมั่น หรืออีโก้ของแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นอะไร สิ่งที่เริ่มลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดในมืออาชีพหลายๆคน คือ "รอยยิ้ม" โดยเฉพาะคนที่ทำงานในลักษณะ Commercial หรือผ่านงานในลักษณะดังกล่าวมา ระหว่างถ่ายภาพ ความมุ่งมั่น และการต้องการสร้างผลงานที่ดีที่สุด อาจทำให้คุณเสียรอยยิ้มดังกล่าวไป

             ประตูสู่จิตใจในความหมาย  สำหรับช่างภาพคงเป็นดวงตาของแบบที่สื่ออารมณ์ตามที่ช่างภาพต้องการ  แต่สำหรับแบบและเพื่อนร่วมทีมงานของช่างภาพ รอยยิ้ม อารมณ์ขัน และความสุขที่จริงใจจากตัวช่างภาพเองคือสิ่งที่ทำให้บรรยากาศดี และเป็นเหมือนประตูสู่จิตใจ ที่ทำให้ทุกคนเชื่อใจ และพร้อมทำงานร่วมกับช่างภาพคนนั้น ไปได้ด้วยดี