มันคือความเย็นเยียบที่เสียบแสบ
เจ็บปลาบแปลบจับจิตเจ็บจนเหน็บหน่วง
ฟางเส้นหนึ่งจุดประกายจ่อในทรวง
หรือจะช่วงลุกโชนได้ถึงคลายหนาว

โยนฉันไว้ในหนองน้ำแห่งความเขลา
ตั้งแต่เยาว์จนใหญ่ไร้คำกล่าว
ฉันเป็นใคร ใครเป็นฉันอันยืดยาว
คือความหนาวที่ในใจฉันใคร่รู้

ยินแต่เสียงกล่าวซ้ำๆย้ำใส่หัว
ให้ฉันกลัวจนจ่อมจมก้มหน้าอยู่
ฉันหวาดกลัวจนไม่กล้าเงยหน้าดู
ว่าฉันอยู่ตรงส่วนไหนในโลกนี้

ฉันนี้จะทำอะไรได้บ้างหนอ
ฉันต้องรอถึงถึงไหนเมื่อไรนี่
ขอฉันได้พูดบ้างก็ยังดี
แต่ทุกทีแค่ขยับกลับกดซ้ำ

ฉันเป็นคนหรือไม่...ได้โปรดบอก
หรือฉันเป็นเพียงลูกกรอกในน้ำคร่ำ
หรือว่าเป็นหนอนในคูถที่ดูดดำ
หรือเป็นสัมภเวสีที่ในรู























เถอะวันนี้ฉันสุดทนจนต้องกล้า
ฉันจะลองเงยหน้าจ้องตาสู้
ฉันจะเปิดปากเร่งเปล่งเสียงดู
ถ้าจะตายฉันจะสู้ให้รู้กัน

ฉันจะสู้โดยลืมตาและอ้าปาก
ฉันไม่กลัวถุกกระชากไปเหยียบหยัน
ถ้าฉันตายฉันก็รู้ฉันสู้มัน
มิใช่ตายเพราะฉันยอมค้อมหัวตาย@

เคมะ-พี
6 สิงหาคม 2554

ภาพประกอบมิใช่ของผู้เขียน
แต่เป็นภาพที่ค้นหาจากอินเตอร์เน็ต