บางทีที่ว่าเหมือนอาจไม่เหมือน...
ไม่เข้าใจว่าทำไร..
เราอยู่คนละที่แต่เพียงช่วงเวลาเดียวกัน
มีหนทาง และเป้าหมายของการใช้ชีวิตในอย่างที่เราเป็น
ไม่ชอบวุ่นวายคนอื่นและก็ไม่ชอบให้คนที่ไม่รู้จักมาวุ่นวาย
ไม่อยากแนะนำตัว
ไม่อยากสนใจ ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง หรือไม่ใช่เรื่องตัวเองที่สนใจไปก็ไม่มีประโยชน์
ไม่ชอบการเซ้าซี้

ไม่ชอบ...

ไม่ชอบการเดินทางที่มีแต่ความวุ่นวาย เสียงดัง เพื่อนที่เราไม่รู้จัก
เกลียดการเปิดตัว...
อยากอยู่คนเดียวเงียบ..มีความสุขในโลกของนนท์ปิญา
ไม่จำเป็นต้องดึงใครเข้ามาเพื่อทำความรู้จัก
และไม่จำเป็นต้องรู้จักใคร ถ้าไม่จำเป็นที่ต้องรู้จัก

ไม่ชอบ...


ไม่ชอบการที่ต้องมานั่งฟัง...ในสิ่งที่บอกว่าเกลียด
ไม่ชอบตอบเหตุผล..เพราะเมื่อไม่มีก็คือไม่มี ถ้ามีก็จะบอก
ไม่ชอบอดทน...กับเรื่องที่ไม่น่าอดทน
ไม่ชอบ...
ไม่ชอบ...เสียงดัง โวยวายของคนที่มีแอลกอออล์ในร่างกาย
ไม่ชอบใจเท่าไร

ไม่ชอบสิ่งที่เป็น...ในแบบที่เราจัดการได้แต่เลือกไม่ทำ
ไม่ชอบให้เวลาผ่านเลยโดยที่ไม่ทำอะไร....
บางคนเวลา..ทีน้อยนิดอาจมีค่ามากมายกับการที่เราได้อยู่กับครอบครัว คนที่เรารัก
ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายที่กำลังจะหมดลง

แต่..บางคน
ปล่อยเวลาไปอย่างง่ายดาย
ผ่านไปวันแล้ววันเล่า
แต่...
บอกว่าคือการปลดปล่อยยยยยยยยย
เราเรียกว่าการหาเหตุผลให้ตัวเอง...เพื่อจะทำในสิ่งที่ไม่ถูก

เราคงเดินคนละแบบ...คนละเส้นทาง

ก่อนหน้านี้ไม่รู้จัก...ไม่มีเราเข้ามา
ก็ใช้เวลาให้ผ่านไปได้อยู่แล้ว

วันนี้...ผ่านเข้ามาแค่ช่วงสั้นๆๆ
วันนี้ก็จากไปได้ง่ายดายเช่นกัน

คนเราเกิดมาเพื่อสิ่งไหน...
เพื่อทำตามที่คนอื่นเป็น ตื่น กิน นอน ทำงาน เที่ยว เดินทาง กินเหล้า...หรืออะไร
แค่ดวงอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า และตกตอนเย็นแต่นั้นเหรอ

วันหนึ่งเราทำอะไรเพื่อใคร
ทำเพื่อคนอื่น ทำเพื่อตอบแทนเพื่อโลกบ้างล่ะ
หรือเพียงหวังแค่กอบโกย

มีใครที่อยู่กับเราจริงๆ...เมื่อวันที่เรามีปัญหา
คนไหนที่เคียงข้างกันไปตลอด
คนไหน...ที่เราเรียกว่าเพื่อนที่แท้จริงได้

เพื่อนจะพาเราไปในที่ที่ถูกต้อง
กล้าที่จะเตือนและบอก
แม้เพื่อนจะรู้ว่าบอกไปโกรธแน่...แต่จะพูด
เพราะเพื่อนคือเพื่อน
ไม่รู้หรอกว่า...อีกนานแค่ไหนที่จะมีชีวิต
รู้แค่ว่า..เมื่อตายลงไปจะไม่มีคำว่า เสียดาย...น่าจะทำแบบนี้

เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ทั้งดีใจ เสียใจ ทุกข์ สุข ก็ต้องผ่าน และเจอกันทั้งนั้น
แต่...คนไหนที่จะอดทนได้มากกกว่ากัน
คนนั้นแหละเป็นมนุษย์
ที่ต้องเผชิญ..กับบทท้าทายที่ได้รับ

เราไม่มีอะไร...จะบอกหรอก
เราแค่รู้สึก

ปอนด์ไม่ได้เลือกที่จะรู้จักใครง่ายๆ
ไม่ได้ยิ้ม หรือพูดกับทุกคน
ไม่ได้...สนใจใครมากมาย

เพื่อนที่สนิทมีไม่กี่คน

หลายๆคน
การว่าแรง เตือนแรง อาจทำให้เราไม่เข้าใจกัน
แต่ใครเล่าที่จะบอก..คอยเตือนเรา

โดยไม่กลัวว่าจะโกรธ

เจอหรือยัง

เราคิดว่า..เราอยากเป็นคนที่ไม่มีตัวตน
ไม่มีตัวตนอีกต่อไป

เคยเหนื่อยมามากมาย...

แต่ตอนนี้จะมีตัวตนเพื่อที่จะช่วยใครอีกหลายๆตัวตน

ทำเพื่อนคนอื่นซะบ้าง...นะ

Views: 74

Comment

You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!

Join PORTFOLIOS*NET

Comment by YaMAPiYA_P21 on July 7, 2009 at 8:19pm
เขียนไปได้ยาวชะมัด...
อ่านหน่อยนะ

© 2009-2024   PORTFOLIOS*NET by CreativeMOVE.   Powered by

Badges  |  Report an Issue  |  Terms of Service