แสงสว่างแทยงผ่านตามรอยแยกของผ้าม่าน ผืนหนาสีเทาหม่น
แสงขาวถูกบีบเป็นลำทอดยาว ลามเลียมาจนถึงปลายเตียง
ร่างกายถูกกระตุ้นให้ตื่นจากฝันหวาน ด้วยไอร้อนจากภายนอก
นิ้วกระดิก ร่างกายขยับ ไม่ทันไรสมองก็สั่งการ
ตื่นเถิด เช้าแล้ว
ความขี้เกียจคุกคามฉัน แทบขาดใจกับการรู้ตัว และพยามลืมตา
ได้เวลาต้องตื่นและเริ่มวัน ฉันขยับแขนขา
แต่..ถ้าตื่น เวลาของวันก็จะต้องเริ่มขึ้น วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้และวันถัดไป
ชีวิตต้องเดำเนินไป…
Continue