แสงสว่างแทยงผ่านตามรอยแยกของผ้าม่าน ผืนหนาสีเทาหม่น

แสงขาวถูกบีบเป็นลำทอดยาว ลามเลียมาจนถึงปลายเตียง

ร่างกายถูกกระตุ้นให้ตื่นจากฝันหวาน ด้วยไอร้อนจากภายนอก

นิ้วกระดิก ร่างกายขยับ ไม่ทันไรสมองก็สั่งการ

ตื่นเถิด เช้าแล้ว



ความขี้เกียจคุกคามฉัน แทบขาดใจกับการรู้ตัว และพยามลืมตา

ได้เวลาต้องตื่นและเริ่มวัน ฉันขยับแขนขา

แต่..ถ้าตื่น เวลาของวันก็จะต้องเริ่มขึ้น วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้และวันถัดไป

ชีวิตต้องเดำเนินไป… Continue