วันนี้แอบเอาเรื่องในบ้านมาเล่าให้คุณฟังค่ะ ^^

"พ่อ" เป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดของฉัน

วันนี้เราคุยกันเรื่องอายุของบ้าน อยู่ดีๆแฟนของพ่อ(แม่นั้นแหละ)เค้าอยากรู้ว่าเรามีบ้านหลังนี้มาแล้วกี่ปี

บ้าน...

บ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของชายหญิงคู่หนึ่ง ทั้งที่ดิน ทั้งตัวบ้าน มาจากเงินของพ่อและแม่

ในระหว่างสร้าง ฉันมองเห็นการคุยกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย

และมองเห็นการตัดสินใจอย่างอ่อนโยนเป็นที่สุด

ฉันในสมัยที่ยังไม่รู้ประสีประสา จำได้ว่าแม่จะเขียนรายจ่ายทุกอย่างที่เกี่ยวกับบ้านไว้

ส่วนพ่อก็ถือพิมพ์เขียวที่ดัดแปลงมาจากแปลนบ้านในปฏิทินที่แถมจากร้านขายของก่อสร้าง

เราทั้งห้าคนในครอบครัว โหวตบ้านของเรา และออกความเห็นอย่างเท่าเทียม

ฉันจำรายละเอียดได้ไม่มากนัก จำได้คร่าวๆว่าสีของหน้าต่างฉันเป็นคนเลือก

สีของหลังคาได้มาจากเสียงยกมือของพ่อ พี่ชาย และฉัน

ส่วนประตูทางเข้าแม่เป็นคนตัดสินใจเลือกลายไม้

และน้องสาวตัวเล็กสุดบอกว่าผนังต้องเป็นสีขาวอมฟ้า เราทั้งหมดก็เห็นด้วย

ในระหว่างสร้าง ระยะห่างระหว่างบ้านหลังเก่าพอให้เดินออกกำลังกายได้

เราทั้งหมด ใช่แล้ว เราทั้งหมด

เดินเล่นจากบ้านหลังเก่ามาดูบ้านหลังใหม่ที่กำลังก่อสร้าง เกือบทุกวัน

ยกเว้นวันที่ฝนตก และวันที่ใครสักคนป่วย

แม่ปลูกต้นมะม่วงที่ซื้อต้นกล้ามาจากงานกาชาดไว้ตั้งแต่เริ่มสร้างบ้าน

ทุกครั้งที่มาเยี่ยมบ้านเราก็ได้รดน้ำต้นมะม่วง และผักสวนครัวเล็กๆน้อยๆ

นั้นแหละต้นไม้ที่อยู่คู่กับบ้านมาจนถึงวันนี้

ช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ครอบครัวได้กลับมาอยู่กันพร้อมหน้า

บรรยากาศการคิดถึงความหลังวนเวียนให้มานั่งพูดคุย

อากาศที่บ้าน กลิ่นของบ้าน ยังคุ้นเคยและรู้สึกปลอดภัยเช่นเดิม

ระเบียงหน้าบ้านที่แม่กับพ่อชอบนั่งคุยกัน คราวนี้ก็มีลูกสามคนมานั่งยิ้มด้วย

แม่บอกว่าเราขึ้นบ้านใหม่กันวันที่ 12 สิงหา ในสักปี

ตัวเลขมันเลือนลาง จนแม่ต้องหันไปถามชายที่เธอรัก

พ่อก็ยิ้มๆแล้วบอกว่า เดี๋ยวจะหาคำตอบให้ แล้วเดินเข้าบ้านไป

ฉันอมยิ้มอยู่คนเดียว เพราะรู้ว่าพ่อกำลังเข้าไปหาอะไร

พ่อ ผู้ชายที่ฉันคิดว่าน่ารักที่สุด มีนิสัยประจำสามัญอย่างหนึ่งคือ

พ่อมักเขียนวันเกิดให้กับของใช้ พัดลม ทีวี เครื่องเสียง หรืออะไรก็ตามที่ซื้อเข้าบ้าน

พ่อจะเขียนวันที่ซื้อด้วยปากกาเคมีไว้เป็นหลักฐานเสมอ

ฉันรู้ว่าพ่อคงต้องไปหาวันเกิดของอะไรสักอย่างที่ซื้อมาในวันขึ้นบ้านใหม่

เสียงเรียกจากในบ้านดังขึ้นมา ฉันลุกไปหาพ่อก่อนใคร

นั้นไง พ่อกำลังขยับตู้เย็น

ฉันยิ้มและเดินเข้าไปช่วยพ่อควานหาวันเกิดของตู้เย็นที่ถูกเขียนไว้ที่ด้านหลัง

" 12/8/42 "

วันเกิดของตู้เย็นเป็นวันเดียวกับที่"เรา"ขึ้นบ้านใหม่

12 ปีที่มีความสุขในหลังคาสีน้ำเงิน เวลาเดียวกันที่พ่อคอยที่จะเปิดและปิดหน้าต่างสีฟ้าอ่อน

และ ระยะเวลาเดียวกันที่เราถูกล้อมรอบไปด้วยผนังสีขาวอมฟ้า

อายุของตู้เย็น วันเกิดของบ้าน

หากนับว่าเวลานานแค่ไหน สำหรับฉันตู้เย็นยังคงเย็นใช้ได้ มันไม่นานเลยสักนิด

ของบางอย่างยังไม่ผุพังไปตามเวลา

แน่นอนแม้ตอนนี้บ้านจะเป็นที่ที่ให้ฉันกลับ ไม่ใช่ที่ที่ฉันตื่นเช้าในทุกวัน

แต่ด้วยความเป็นบ้านมันตามติดฉันไปเสมอ บ้านที่มีพ่อแม่พี่ชายและน้องสาว

หล่อหลอมให้ชีวิตของเราทั้งหมดยึดเหนี่ยวและมีชีวิตอย่างมีชีวิต

ค่ำวันนั้นที่เรานั่งคุยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่าลมที่พัดมาจากทะเลสาปยังคงชื้น

และไม่มีอะไรมากไปกว่าที่พ่อและแม่จะง่วงนอนก่อนใครและชวนลูกกลับเข้าบ้าน

"น้ำค้างลงแล้วลูก เข้านอนกันเถอะ"

ประโยคก่อนเข้านอน ที่ทำให้ฉันรู้ว่าครอบครัวเป็นสิ่งที่ควรจะรักให้มากเท่าที่จะรักได้

รักไม่มีอะไรมากกว่านี้ ไม่มีอะไรมากกว่าการคุยกันของครอบครัว

และไม่มีอะไรมากมายไปกว่าบ้านของเราวันนั้น วันเกิดของตู้เย็น

...........................................................................................................

ปล. หลงรักความเป็นครอบครัวซ้ำแล้วซ้ำอีก