การเดินทางแต่ละวัน...

เหมือนเป็นการเก็บเกี่ยวข้อมูลตอบคำถามของชีวิตเรา

การเดินทางในสนนสายเดิม ๆ ในเส้นทางเดิม ๆ

ถ้าเพียงแต่เราช่างสังเกตสักนิดจะพบสิ่งต่าง ๆ มากมาย

น่าสนใจไม่รู้จบ

บ่อยครั้งการได้พบเห็นคนอื่น...

การได้สังเกตชีวิตอื่น ๆ ที่แตกต่างจากเรา

กลับกลายเป็นกระจกที่ส่องให้เห็นตัวเราเอง...

อย่างเช่นการได้เห็นคนไร้บ้าน

คนที่อาศัยข้างถนนเป็นที่ซุกหัวนอน...

แต่งตัวสกปรกมอมแมมหรือแม้แต่คนพิการ

นักแสดงศิลปะข้างถนน

ที่ล้วนแต่ขอแบ่งปันเศษเหรียญจากคนที่ผ่านไป

เพื่อแลกกับการมีชีวิตอยู่ไปวันๆ

ความสุขใจหรือความพอใจในชีวิตของเขาเหล่านั้น

ดูช่างได้มาอย่างง่ายดาย...ในความขัดสน

ไม่มีบ้าน ไม่มีความมั่นคง ไม่มีอนาคต

รวมทั่งไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าใหม่ ๆ

ดูราวกับว่า...พวกเขามีชีวิตอยู่ได้...โดยไม่เดือดร้อนอะไร

เมื่อกระจกเหล่านี้ส่องมาที่ตัวเรา...

ทำให้เราพบว่า เราเองช่างเกิดมาพรั่งพร้อม...

ด้วย "โอกาสดี" แค่ไหน...

ขณะที่เรามีบ้าน มีอาชีพ มีครอบครัวที่อบอุ่น

และมีเพื่อนฝูงอยู่มากมาย...

เรายังมักหาเรื่องไม่พอใจ ชีวิตตัวเองได้บ่อย ๆ

บางทีเราก็โวยวายว่าโลกนี้ไม่ดีกับเรา...

เรารู้สึกว่า...ปัญหาขี้ประติ๋วของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่

ความทุกข์ในเรื่องเล็กน้อย หยุมหยิมของเรา

ก็ดูสลักสำคัญจะเป็นจะตายเสียให้ได้

ส่องกระจกดูตัวเองให้ชัด ๆ อีกครั้ง

มันง่ายแค่ไหนที่จะทำที่เหลือของชีวิตให้มีความสุข

พอใจในสิ่งที่หามาได้...

"บางทีชีวิต....ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายอย่างที่เราเคยคิด "

สิ่งรอบข้างดั่งหมอกมายา สุข-ทุกข์อยู่ที่ใจเรา..