My Toy My Hero

ผมคืออะไรน่ะ ผม.......ผมคือของเล่นชิ้นนึง ผมถูกผลิตมาบนโลกนี้นานแล้ว นานมากพอที่จะเรียกได้ว่า เป็นของเล่นที่ตกยุคสมัยไปแล้ว
แรกๆนั้น ผมมีหน้าตาที่ดูดี สีสวยสด ไม่มีรอยถลอก หรือขูดขีดใดๆ ผมมีกล่องที่มีการเจาะช่องวินโดว์เป็นกรอบคมกริบ ติดแผ่นเคลือบใส ที่มองดูจากภายนอกได้
ผมมีคู่มือบอกวิธิเล่นตัวผม ว่าผมทำอะไรได้บ้าง ขยับแขน ขยับขา เสียบอาวุธ หมุนเอว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ในคู่มือพอจะบอกได้อย่างละเอียดและรวมถึงข้อมูลเพื่อนๆผมตัวอื่นๆ  
มีสติ๊กเกอร์แถมให้ติดตามชุด มีอาวุธที่แถมมาประจำตัว โห้ มันช่างดูดี มีสีสัน น่าจับจองเป็นเจ้าของมาก ใครเห็นผมตอนนั้น ทุกๆคนล้วนแต่หยิบมาดู ผมเฝ้ามองคนที่มองผมผ่านวินโดว์กล่อง
คนแล้วคนเล่า จนในที่สุด ก็มีคนจับจองผมไป
แต่ว่า.............ผมแทบจะจำไม่ได้หรอกว่า ใครได้ผมไปเป็นเจ้าของคนแรก เพราะว่ามันเนินนานเสียเหลือเกิน
แต่ผมแฮบปี้ที่มีคนเอาตัวผมไป และเอาผมออกมาเล่น อย่างสนุกสนาน ตามประสาของใหม่ ผมเป็นที่นิยมชมชอบทั้งในหมู่เพื่อนของเค้า และ เค้าเองก็หยิบผมไปไหนมาไหน
ผมได้ทำหน้าที่ของผมอย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ต่อสู้กับเหล่าร้ายที่เอามาจากไหนไม่รู้ สัตว์ประหลาดจากร้องเท้าฟองน้ำ ปีศาจน้ำจากมหึมาจากโอ่งมังกร ไหนจะไฟอันร้อนรนจากไฟแช็คคุณพ่อ
ไม่นานมาก สติ๊กเกอร์ผมเริ่มยุ่ย สีเริ่มถลอก แต่ให้ตายเถอะ.....แม่เจ้า อาวุธคู่ใจผม.............. มันหล่นหายไป ขณะที่ถูกนำตัวไปต่อสู้กับเหล่าร้ายที่เกิดจากรวมตัวกันของกล่องสบู่และยาสีฟัน ที่คุณแม่
เป็นคนเอากาวมายึดติด   
ปืนคู่ใจผม หล่นหายไปในท่อน้ำ อย่างไม่มีวันได้กลับคืน.............. ปืนที่ผ่านศึกนับแต่วันแรกที่ออกจากกล่องมาด้วยกัน บัดนี้ผมเห็นมันหล่นลงไปต่อหน้าต่อตา.........ไม่นะะะะะะะ
จุ๋ม.................................................. หล่นไปแล้ว ไม่พอ จม และไหลไปกับสายน้ำในท่อ ทันที..........
บ่ายแก่ๆวันนั้น ผมสู้แบบไม่มีอะไรจะเสีย เพราะตอนนี้ผมเหลือแค่ ดาบสั้นคู่ใจที่ติดตัวอีกอันเดียวเท่านั้น ที่มันยังอยู่กับผม เพราะว่าเค้าไม่รู้เลยว่า มันเสียบอยู่ที่ด้านหลังตรงเข็มชัดผม

ช่วงเวลาผ่านไป เวลานึงของชีวิตคนนึงผ่านไปอีกคนนึง คนแล้วคนเล่า ผมเริ่มถูกลืมและให้ความสนใจ ผมผ่านมือของใครในบ้านหลายคน นานจนผมจำไม่ได้ ทั้งพี่ ป้า น้า อา จนหลาน เหลน
จนกระทั่งมาถึงวันเย็นวันนึง เป็นวันที่ฝนตกลงมาค่อนข้างหนัก ด้วยความรีบ คนที่หยิบผมมาเล่นลืมผมไว้ที่ประตูหน้าบ้าน ........ฝนตกหนัก น้ำเริ่มท่วม ผมก็เลยไหลไปกับน้ำ เรื่อยๆๆ
จนมาติดฝั่งที่เป็นท่อระบายน้ำ........ มีชายแก่คนนึงผ่านมานั่งพัก และ เหลือบมองมาเห็นผม แกจึงหยิบผมขึ้นมา แล้วก็พูดว่า อืม ท่าจะพอขายได้.........
เอาแล้วไง ผมเลยได้ออกพเนจรล่ะครับ.........................
ผมถูกนำใส่ถุงกระสอบ ที่ภายในเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย แทบจะไม่มีของเล่นแบบผมเลย ผมอยู่ในกระสอบนี้นานหลายวัน กว่าจะได้พบแสงตะวัน
และแล้ว ......... ผมก็ถูกเทออกมาจากกระสอบใบนั้น ณ สถานที่ที่คนเรียกกันว่า ตลาดนัดมือสอง ที่มีผู้คนสันจรไปมามากมาย ผมมีค่าตัวแล้ว แต่แลดูไม่มากเท่ากับเมื่อก่อน
ด้วยเพราะสภาพผมที่ผ่านศึกมานับไม่ถ้วน
มีคนผ่านมาเห็นผม หยิบมาดู ถามราคา แล้วก็วาง หยิบมา วาง ถามราคา วาง ......... ยังไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครเอาผมไป จนมีพ่อค้ามาคนนึง แกคงเป็นเพื่อนกับชายแก่ที่มาขายของ
แล้วเค้าก็หยิบขึ้นมา เท่าไหร่เนี้ยลุง..... "เอาไป 200 ละกัน "   ลุงแกตอบ  แต่ด้วยวาจา กับความเชี่ยวบวกเคี้ยวของพ่อค้า ถึงได้ตินู่นตินี่ ไอ้นั้นไม่มี ไอ้นี้หาย หลวม ถลอก
จนลุงแกรำคาญตอบว่า "เอาไป 50 ล่ะกัน"  การเจรจานั้นจึงหยุดลง ส่วนตัวผมอึ้งกับราคาตัวเองมาก
ผมถูกนำกลับไปบ้านเค้า ในบ้านเค้าเต็มไปด้วยหุ่นยนต์ สัตว์ประหลาดมากหน้าหลายตัวซ้ำบ้างไม่ซ้ำบ้าง บางตัวเก่า แก่ โทรม อยู่กันอย่างเบียดเสียดยัดเยี้ยด
แต่น่าแปลกที่ผมไม่โดนเอาไปวางรวมกับพวกนั้น มีเพียงสายตาเศร้าๆที่เฝ้ามองผมเท่านั้น ผมได้เหลือบตาไปมองพ่อค้าคนนี้ เค้ากำลังคุยโทรศัพท์ หน้าตาท่าทางกะลังอธิบายจริงจัง
และจู่ๆ พรึบๆ ผมถูกเอาผ้านุ่มๆมาห่อไว้ .........ทำให้เหมือนจะรู้สึกดี
วันรุ่งขึ้น ผมถูกนำไปที่ร้านขายของเล่นเก่าร้านหนึ่ง เจ้าของร้านหน้าตาใจดีแต่มีเล่ห์นัยแอบแฟง ยิ้มทักทายผม หลังจากเปิดผ้าที่ห่อตัวผมไว้
ผมจำบทสนทนาได้ไม่หมด แต่เท่าที่พอจำได้ว่า..................................
เฮีย    โอ้ว สภาพพอก็ได้น้า แต่ว่า มันก็มีตำหนิน้า
พ่อค้า    เฮียให้เท่าไหร่ล่ะ
เฮีย    อืม ให้ได้ไม่เกิน 800 น่ะ แหมก็รู้ๆอยู่ ของไม่ครบนิ ก็ต้องรออะไหล่อีกน่ะ
พ่อค้า     1000 นึงล่ะกันน่า
เฮีย    งั้นเก็บไว้เหอะๆ ตัวนี้ไม่ได้หายากเท่าไหร่น่ะ สภาพนี้ให้ได้เท่านี่แหละ
พ่อค้า    อ่ะๆ 8 ก้อได้ (ไงก็กำไรเห็นๆ 750 )
    โอเค ผมไปล่ะ  ไว้เจอไรใหม่จะมาส่งล่ะกัน
จบบทสนทนาวันนั้น ผมได้ไปยืนอยู่ในตุ้หน้าร้านเฮีย พร้อมกับได้รับการทำความสะอาดก่อนจะเข้าไปยืน
ส่วนซ็าย ขวา ผมไม่ต้องบอกนะครับ ของเล่นเหมือนกัน ยืนรอวันที่จะมีคนมาจับจอง และผมก็ยืนอยู่แบบนั้นเป็นเวลานาน จนวันนึงงงง.......ผมก็


End Episode 01

ถ้ามีแรงจะรีบเขียนต่อครับ
(งานชิ้นนี้เขียนไว้สักพัก แต่พึ่งจะเอามาลง อยากได้ไอเดียจากเพื่อนๆนักเขียนครับ ผมมือสมัครเล่น)