Replies to This Discussion

Permalink Reply by Jenny Shavalofky on May 1, 2010 at 7:05pm

หมายเหตุ เห็นบทความด้านการเมืองกำลังร้อนระอุ
เปลี่ยนเรื่องคุนกันดีกว่าค่ะ
เขียนไว้นานแล้ว พอ เห็น รู้สึก ก็เขียนไว้
แสดงความคิดเห็นได้ค่ะ

Permalink Reply by KAI DYLAN on May 1, 2010 at 11:22pm

ผมเขียนบทกวีเกี่ยวกับธรรมชาติเอาไว้หลายบท (ในหนังสือทำมือเล่มแรก)
จงขอยกเอามาเป็นการแสดงความคิดเห็นแทนก็แล้วกันนะครับ ดังต่อไปนี้...


"4.52 นาฬิกา 23 มี.ค. 2551"

ยามใกล้รุ่ง เสียงนกร้องจิ๊บๆสื่อภาษากัน
แหงนหน้ามองฟ้าสูดอากาศไร้พิษ
ลมเย็นอ่อนๆพัดมาเย็นจิตและชื่นใจ
แลจันทร์เต็มดวงกระจ่าง แสงงามตา
เงี่ยหูฟัง บทสนทนาระหว่างดวงดาวกับดวงจันทร์
ฟังเสียงลม เสียงนก โต้บทกวีกัน ไพเราะ
พริ้มพักสายตาพลางยิ้มเยาะ
ใครหนอ...ยามนี้จะสุขใจเกินเรา
ย่ำเท้ากระโดดเป็นจังหวะๆกลางถนน
ไร้รถยนต์ ร้างผู้คน แถววัดตะโน
มีจันทร์แจ่มบนฟ้าเป็นเพื่อนคลายเหงา
คอยกระโดดตามเรากลั้วหัวเราะ
สองคู่ซี้สุขสนุก คนกับจันทร์
ทำแกล้งลืมหน้าที่ของกันและตนตัว
หยุดยึดมั่นถือมั่นเป็นสรณะ
หยุดหลงโง่งม เงินทอง ลงบ้างนะ
เพียงทำใจให้เป็นสุขด้วยสิ่งใกล้ตัว
ธรรมชาตินั้นคือทรัพย์ล้ำค่าที่แท้จริง
และความโปร่งใจนั้นมีค่ามหาศาลยิ่ง เหนือสิ่งอื่นใด...


************************************************



"จดหมายถึงเพื่อนรักของฉัน"


สวัสดีดวงตะวัน สวัสดีพระจันทร์เสี้ยวและเต็มดวง สวัสดีดวงดาวพราวพรายแสง พวกเธอประหนึ่งเป็นดวงใจของฉัน
ไม่ต้องออดอ้อนพลอยน้อยใจไปดอกเจ้าสายรุ้งงาม เธอเองก็ประดุจดั่งวิญญาณของฉัน
อะไรกันสายลมลู่มา เจ้าจะบอกสิ่งใดกันหรือ โถ...เธอเองก็เป็นดั่งเช่นลมหายใจของฉันไงเล่าจ๊ะ

เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่งดังมาแต่ไกล ละอองน้ำทะเลใสก็เปรียบเป็นเพื่อนแท้ยามอ่อนล้า
ขุนเขาและป่าใหญ่ก็เป็นกัลยาณมิตรของเราช้านานมา
ฉันคิดถึงพวกเธอเหลือเกินรู้บ้างไหม...

ตอนนี้ฉันยืนอยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่ แต่ไร้มิตรแท้เช่นพวกเธอ
พวกเธอไม่เคยเลยที่จะกลิ้งกลอกดั่งจิ้งจอกเก้าหาง พวกเธอตรงไปตรงมาเสมอ ฉันรักพวกเธอก็ตรงความจริงใจนี่แหละจ้ะ
พวกเธอไม่เคยเลยที่จะพรากวิญญาณอ่อนละมุนของฉันไป ซ้ำยังช่วยเสริม เพิ่มเติมให้ฉันแกร่งยิ่งกว่าเดิม...

เพื่อนยากเอ๋ย...แม้เธอจะไม่มีภาษาพูด
แต่ฉันก็ยังเข้าใจอย่างลึกซึ้งในพวกเธอได้
และมันทำให้ฉันคิดถึงพวกเธอจับขั้วหัวใจเชียวล่ะยามนี้...

แต่ทว่า...ดูท่าทางแล้วนับวันพวกเธอจะยิ่งถูกทำลายล้างให้ห่างไกลฉันออกไปไกลทุกที
จากสิ่งใดและใครเป็นผู้กระทำเยี่ยงนั้นน่ะเหรอ เพื่อนเอ๋ย...ก็พวกเดียวกันกับฉันนี่แหละ
ฉันต้องเอ่ยคำขอโทษ แต่ก็ไม่คิดที่จะให้พวกเธออภัยในความป่าเถื่อนอย่างมีอารยธรรมของพวกเดียวกันกับฉัน...

ฉันเองก็เจ็บปวดหัวใจไม่แพ้กัน ดั่งถูกทำร้ายไปด้วยกัน ฉันภาวนาทุกคืนวัน
ขอให้พวกเดียวกันกับฉัน รู้ซึ้งถึงคุณค่าของมิตรแท้เช่นพวกเธออย่างจริงจังและจริงใจเสียสักที
มิใช่...ชื่นชมพวกเธอ พร้อมๆกับการทำลายล้างไปในคราวเดียวกัน ดั่งที่พวกเดียวกันกับฉันกระทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันขณะนี้...

ฉันสะอิดสะเอียนมันเต็มทีแล้วเพื่อนเอ๋ย
ฉันเหนื่อยหน่ายมันเต็มที
ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้มาถึงเธอ ก็เพื่อเอ่ยคำขอโทษนั่นเอง...


***************************************************************************

Permalink Reply by KAI DYLAN on May 1, 2010 at 11:33pm

เห็นบทความด้านการเมืองกำลังร้อนระอุ เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่าค่ะ

อันที่จริงบทความทางการเมืองไม่ได้ร้อนระอุแต่อย่างใดหรอกครับ
แต่ความรู้สึกของคนที่แสดงความคิดเห็นเข้ามาอย่างไร้เหตุผล นั่นต่างหากครับที่ร้อนแรง
ถ้าอ่านบทความที่เขียนได้อย่างเป็นเหตุเป็นผล ก็จะได้มรรคผลที่ดีกลับคืนครับ ^^

Permalink Reply by Verarit Vincent Veranondh on May 1, 2010 at 11:55pm

รู้แต่ว่า ร้อน จริง!

Permalink Reply by Jenny Shavalofky on May 2, 2010 at 9:30am

ขอบคุณมากมายค่ะ
บทกวีไพเราะมากๆ(เขียนกลอนไม่ค่อยเก่งเลยค่ะ)
จดหมาย ขอโทษ ของเราดูท่าทางคล้ายๆกันนะคะ
ดีใจจังเจอเพื่อนเก่า(ฮา)
ขอบคุณ คุณ KAi& คุณ Verarit ค่า
^^

Permalink Reply by KAI DYLAN on May 2, 2010 at 6:03pm

เมื่ออาทิตย์ก่อนเพิ่งไปเยี่ยมเพื่อนเก่ามาล่ะ ไปแลภูเขาและลำธารใส ณ ราชบุรี
แม้จะเป็นหน้าแล้ง แต่เพื่อนเก่าก็มิแล้งความงดงามลงเลยครับ ดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า ^^

Permalink Reply by Jenny Shavalofky on May 2, 2010 at 8:14pm

เวลาเราอยู่ในอ้อมกอดของธรรมธาติ
ไม่ว่าจะเสียงเห่กล่อมของคลื่น ลมทะเล
หรือบทเพลงสีเขียวแห่งหุบเขา
ก็ทำให้เรามีความสุขอย่างประหลาด
ความทุกข์ที่มันทับถมอยู่
ค่อยๆคลาย
เพื่อนเก่าของเรา คอยยืนเคียงข้างและพร้อมที่จะเข้าใจเราเสมอค่ะ
(ตอนนี้อยากไปนอนฟังเพลง ทะเลกับเวลา ข้างๆทะเลแล้วซิ ^^)