การที่แอนมาพบมิลค์ทำให้เก่งกระวนกระวายใจ และช่วงเวลาต่อมาเป็นช่วงเวลาที่เก่งต้องออกมาพบปะกับกลุ่มลูกค้าที่เป็นนายจ้าง ทำให้เก่งมีเวลาแวะเวียนไปที่ร้านของชำน้อยลง จนกระทั่งมีเวลาว่าง หลังจากห่างหายไปนานนับอาทิตย์ เก่งจึงได้กลับไปที่ร้านของชำอีก แต่กลับพบตั๊กนั่งท่าทางอารมณ์ไม่ดีเฝ้าเคาน์เตอร์อยู่ที่ร้าน เก่งไม่กล้าถามข่าวคราวความเป็นไปของน้องมิ้ลค์ เพราะน้องมิ้ลค์ก็ออกหน้าออกตาว่าเป็นแฟนตั๊ก เก่งได้แต่สังเกตดูทีท่าของตั๊ก ตั๊กจะรู้หรือไม่ว่ามีคนมาชวนน้องมิลค์ไปเป็นหมอนวด น้องมิลค์ไปไหน ในช่วงเวลาที่เค้าไม่ได้ผ่านเข้ามา น้องมิ้ลค์ไปไหน

เก่งได้แต่ครุ่นคิด กังวล กับเรื่องที่เขาได้รู้ได้เห็นมา เขาเป็นห่วงน้องมิ้ลค์มาก แต่ก็ไม่กล้าจะไปเอ่ยปากถามตั๊ก การจะไปนั่งเฝ้าร้านของชำก็ทำให้เขากระอั่กกระอ่วนใจ แวะไปนั่งได้บ้างบางครั้ง แต่บ่อยเกินไปคนก็จะสงสัย เขาไม่มีแหล่งข่าวแหล่งอื่น ที่จะไปติดตามได้ว่า น้องมิ้ลค์ ช่วงนี้หายไปไหน เรื่องนี้กวนใจเก่งมาก ถ้าน้องมิ้ลค์เกิดเชื่อแอนหล่ะ ถ้าเกิดไปขายบริการหล่ะ เรื่องนี้วกวนทำให้เก่งหมกมุ่นและกังวลใจมาก น้องมิ้ลค์หายไป เธอไปไหน เธอจะเลือกทางเดินไปขายบริการหรือเปล่า

ในที่สุด เก่งอดรนทนไม่ได้ ในช่วงเย็น เก่งจึงตัดสินใจพาตัวเองไปที่ร้านซีห์ล่า อาบอบนวดเก่าแก่ประจำเมือง มันเป็นตึกแถว ประมานสองห้อง แต่ทำช่องเปิดทางให้รถเข้าออกไว้หน้ากว้างประมานสี่เมตรหรือทำทางเข้าออกไว้กว้างเท่ากับตึกแถวหนึ่งห้อง ทะลุทางเข้าเข้าไป เป็นลานจอดรถโดยมีทางเข้าออกที่ติดถนนรองอยู่ด้านข้างอีกหนึ่งทาง เก่งไม่ชำนาญพื้นที่ จึงหาทางจอดมอร์เตอร์ไซค์แถวๆ นั้น แล้วเดินเข้าไปทางด้านหน้า

แสงสว่างจากการเปิดประตูหน้าทำให้คนทุกคนในที่นั้นหันมามอง เก่งเปิดเข้าไปเจอตู้กระจก มีผู้หญิงจำนวนหนึ่งนั่งอยู่ในนั้น ถักนิตติ้งบ้าง ดูโทรทัศน์บ้าง ด้านที่ติดกับประตูทางเข้าด้านหน้า เป็นโซฟายาว มีสาวสวยอีกจำนวนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น เก่งมองไป จึงเห็นว่า ด้านหลังก็มีประตูทางเข้าอีกทาง แล้วก็โต๊ะติดผนังเป็นแนว คนส่วนมากใช้ทางเข้าออกทางนั้น เก่งพยายามมองหาที่นั่ง ที่ๆ เขาจะเห็นความเป็นไปในร้าน พนักงานเดินเข้ามาพาเขาไปนั่งที่โต๊ะ

“รับอะไรดีครับ” พนักงาน ผูกเน็คไทด์สั้นแค่ครึ่งเดียวตามที่เค้าผูกกันตามปกติ ถามเก่งอย่างนอบน้อม

“เบียร์ขวดเท่าไหร่” เก่งถาม

“หลายราคาครับ ยี่ห้อที่กินกันเยอะๆ ก็ขวดละ 80 บาท หรือจะนั่งดูก่อน เอาน้ำชาก็ได้พี่” เป็นราคาที่สูง แต่ก็ไม่แพงมากไปนัก เก่งกระอั่กกระอ่วน ผู้หญิงในที่นั้นส่งสายตาเยิ้มๆ มองมาทางเก่ง เก่งนั่งเบียดตัวเข้ากับโซฟา เขากินเบียร์ที่นี่ขวดนึงเท่ากับเขากินที่ร้านของชำบ้านได้เกือบสองขวด เขาก็มีเงินติดมาไม่มาก แต่เขามาเพื่อธุระอย่างอื่นเขาอึกอั่กอยู่ครู่นึง

“น้ำชา กาแฟอะไรงี้ มีไหม” เก่งถาม

“เอา ชาร้อนก็ได้พี่” เด็กเสริฟบอก

“งั้นเอาชาร้อน” เก่งบอก หลังจากนั่งอยู่ในนั้นซักพัก ความตะขิดตะขวงใจก็จางลง เก่งเริ่มมอง เริ่มสังเกตสภาพรอบข้าง มันเป็นร้านสลัวๆ แม้แต่ในตอนกลางวัน สาววัยรุ่นหน้าตาดี จำนวนหนึ่งนั่งอยู่ที่แถวโซฟาฝั่งเดียวกับประตูทางเข้า ฝั่งด้านซ้ายมือของเก้าอี้ที่เก่งนั่ง เป็นตู้กระจก มีผู้หญิง หลายวัยนั่งปะปนกันอยู่ในนั้น บริกรมีสองแบบ พวกนึงจะผูกไทด์สั้นกว่าที่เค้าผูกกันตามปกติครึงนึง อีกพวกนึกไทด์ยาวตามปกติ บางคนใส่เสื้อสูท หลังจากพวกใส่ไทด์สั้น เอาชามาเสริฟ พวกใส่สูท ก็เริ่มมองมา และเดินเลียบๆ เคียงๆ เข้ามาหาเก่ง ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนเบียดตัวลงนั่งข้างๆ

“สวัสดีครับเฮีย เอาเด็กมานั่งด้วยซักคนไหมครับ” ทั้งๆ ที่นอบน้อมและสุภาพขนาดนั้น เก่งกลับรู้สึกสะอิดสะเอียนไอ้แมงดาพวกนี้จนหน้าแสยะ แต่ก็ดูว่าคนใส่สูทพวกนี้จะไม่รู้สึกอะไรกับอาการแสยะของเขา

“เฮียดูเด็กนอกตู้ไม๊ ไซด์ไลน์ ชอบหุ่นแบบไหน ไซส์ไหน น้องแพรก็ดีนะเฮีย พึ่งมา 19 เอง” คนเชีบร์แขกก็ยังทำหน้าที่ของเขาต่อไป เก่งสะอิดสะเอียนกับคำพูดเหล่านี้อย่างที่สุด แต่ก็นั่งเพ่งมองดูสาวๆ ที่โซฟายาวทีละคนอย่างพิจารณา แล้วเอ่ยปากถาม

“มีคนชื่อมิ้ลค์ไหม”

“มิ้ลค์ไหนเฮีย มิ้ลค์อุดร มิ้ลค์สารคาม หรือมิ้ลค์อยู่โกสุม แต่วันนี้ไม่มีคนชื่อมิลค์มาทำงานซักคน” มันทำให้เก่งเหมือนกับตกไปอยู่ในวังน้ำวน มีคนชื่อมิ้ลค์ทำงานในนี้เยอะมาก แต่เท่าที่เขาคุยกับน้องมิ้ลค์ เธอเป็นคนโคราช ทำอย่างไรจะสามารถตีวงการค้นหาเข้ามาให้กระชับและได้ใจความมากกว่านี้

“เอ่อ งั้น น้องแอน มีไหม” เก่งถาม โดยคิดว่าน่าจะเริ่มจากตัวต้นตอความยุ่งยาก นั่นคือแอน คนที่ชวนมิลค์มาทำงาน

“แอนไหนหล่ะเฮีย อยู่นี่มีหลายแอนเหมือนกัน อยู่ขอนแก่นนี่ก็มีสองแอน อยู่ตำบลบ้านทุ่มคนนึง ตำบลบ้านเป็ดคนนึง ผมก็จำไม่ได้” คนเชียร์แขกออกชื่อน้องแอนที่มาจากตำบลที่เก่งอยู่ มันเริ่มเข้าเค้า มีร่องรอยว่าเค้าจะพอตามหาน้องมิ้ลค์ได้ยังไง

“แล้วแอนที่อยู่บ้านเป็ดนั้นไม่มาเหรอ” เก่งถามหาแอน เขาคิดว่ามันคงได้เงื่อนงำอะไรบ้าง

“แอน ตำบลนั้น คล้ำ ตัวกลางๆ ไม่ใหญ่ไม่เล็ก นั่นนะเหรอเฮีย” คนเชียร์แขกถาม

“ใช่ๆ นั่นแหล่ะ” รูปพรรณและพื้นเพน้องแอนที่ว่ามาตรงตามที่เก่งกำลังตามหา “วันนี้ก็ไม่มาเฮีย แล้วแต่เด็กมัน วันไหนอยากมาก็มา บางทีหาเงินพอแล้วก็หายไปเป็นเดือน เงินหมดมันก็มาใหม่ บางทีก็เดินสาย ไปทำอุดรมั่ง ไปโคราชมั่ง พวกเดินสายจากระยองก็มีมานะเฮีย บางทีก็มีพวกเด็กกรุงเทพฯ มา มันเก่าที่นั่นมาใหม่ที่นี่ แขกก็ชอบ อยากเด็กใหม่ๆ” เก่งได้แต่พยักหน้า รู้สึกสะอิดสะเอียนไอ้แมงดานี้น้อยลง เขารับรู้

“แล้วแบบ น้องแอนมีพาเพื่อนมาทำใหม่บ้างไหม ชื่อมิ้ลค์”

“ไม่รู้ซิเฮีย น้องแอนนี่ก็หายไปสองสามอาทิตย์แล้ว ก็ไม่ได้มากับใครเป็นพิเศษ เด็กมันเยอะ มาใหม่ชื่ออะไร ผมก็ยังเจอไม่หมด” เก่งรู้สึกโล่งใจมากขึ้นแบบแปลกๆ เขาเบาใจมากขึ้น ข้อมูลที่ได้มา จากการคาดเดา บางอย่างก็บอกกับเขาว่า น้องมิ้ลค์ไม่น่าจะหลงเชื่อแอนมาทำงานในที่แบบนี้