เช้าวันนั้น เวลาประมาณเจ็ดโมงเช้า บบรยากาศในชุมชนชายทุ่งอ้อยอิ่ง เนิบนาบ เสียงไก่ขันค้างต่อมาจากเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน ผู้คนรอรถประจำทางบนถนนที่ว่างเปล่า ไร้ผู้คนสัญจร

เสียงประกาศจากงานกฐิน ดังออกลำโพงผ่านเครื่องขับเสียงขนาดหลายพันวัตต์ เสียงดังขึ้นทั่วบริเวณเป็นระยะทางหลายร้อยตารางเมตรเป็นวันที่สาม เก่งรู้สึกตัว จากที่กินเบียร์สะโหลสะเหลจนดึกกลับมานอนบ้านเมื่อคืนก่อน ในบ้านที่กว้างขวาง บ้านของเก่ง มีพื้นที่ราวหนึ่งไร่ ล้อมรั้วปูนไว้แน่นหนา หากว่า บ้านนี้ก็ไม่ต้องกลัวใครมารุกล้ำกล้ำกรายแต่อย่างใด เพราะบ้านในละแวกใกล้เคียงก็มีพื้นที่กว้างขวางไม่แพ้กัน เสียงเพลงจากลำโพง ทำให้เก่งรู้สึกตัวขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด รำคาญอย่างที่สุด

หลังกลิ่นดอกสัตบัน (ตีนเป็ด ) จางออกไปไม่ถึงอาทิตย์ ตอนนี้ มันถึงฤดูกฐิน วัด สำนักสงฆ์ต่างๆ ต่างพากันพิมพ์ใบบอกบุญ ใบกฐิน แจกจ่าย ให้หัวหน้าชุมชนระดมทุนเรี่ยไรกันมาทำบุญ

เก่งนอนฟังเสียงลำโพงประมาน สองถึงสามชั่วโมง เค้าเป็นลูกข้าราชการบำนาญ ถึงตกงานก็พอหางานพิเศษทำได้เงินเตร็ดเตร่ไปที่ไหนต่อที่ไหนได้ แล้วก็พึ่งพาทางบ้านบ้าง เมื่อคืนวาน เค้าก็กินเบียร์มาเยอะ แล้วช่วงเช้าวันนี้ เค้าก็อยากนอกพักผ่อน

แต่เสียงลำโพงก็ดังสะเพือนมาแต่ไกล เสียงเพลงสลับกับเสียงประกาศรายชื่อของผู้มีจิตศรัทธาทำบุญกับกองกฐินของคณะกรรมการกองกฐินประจำหมู่บ้าน เสียงประกาศชื่อสำนักสงฆ์ห่างไกลที่ไม่มีใครรู้จักที่อยู่ในละแวกบ้านของเขานี้

ด้วยความหงุดหงิด เก่งลุกจากที่นอน เดินออกจากบ้าน ใช้หูฟังเสียงเสียงเพลงสลับกับเสียงประกาศรายชื่อของผู้มีจิตศรัทธาทำบุญ แล้วก็ดุ่มเดินไปทางนั้น จากที่เขาจบมาจากมหาวิทยาลัยรัฐชั้นดี และเรื่องสิทธิส่วนบุคคล ความสำนึกต่อการใช้พื้นที่สาธารณะในสังคมร้อยแปดนานานับพันประการที่อาจารย์ในมหาวิทยาลัยสอนมา เขาคิดว่า มันน่าต้องมีเรื่องพูดกันหน่อย  ถึงจะเป็นคณะอะไรต่ออะไรของชุมชนก็เหอะ

แต่เมื่อเก่งเดินตามต้นเสียงไปจนถึงต้นตอ คนมากมายที่มีจิตศรัทธาแค่ไหนไม่รู้ ที่มีส่วนร่วมกับกองกฐิน เสียงเพลงลูกทุ่ง สลับกับเสียงประกาศรายชื่อผู้มีจิตศรัทธา ทำให้เขาลังเล พอเจอบรรยากาศงานบุญเข้าจริงๆ ความหงุดหงิดรำคาญของเก่งก็เปลี่ยนไป จากที่เขาคิดว่าต้องทำความเข้าใจกับคณะกรรมการงานกฐิน มันก็ไม่ใช่

เสียงประกาศชื่อผู้มีจิตศรัทธา ก็เปลี่ยนแนวคิดของเขาอีก เก่งลูบกระเป๋า มันยังมีใบร้อยเหลืออยู่ แล้วเขาก็ควักมันออกมา เดินไปที่คณะกรรมการ ขอซอง แล้วเลยเขียนชื่อครอบครัวเขาบนซองพร้อมกับใส่ใบร้อยลงไป

พอเพลงจบ คณะกรรมการก็ขานชื่อผู้มีจิตศรัทธาทำบุญ และในรายชื่อ ก็มีชื่อที่เก่งพึ่งเขียนลงไปบนซองเมื่อครู่ปรากฏ เสียงนั้น ดังกระจายออกไปทั่วบริเวณ ทั่วชุมชนที่เก่งอาศัยอยู่

เก่งก็รู้สึกปลาบปลื้มในใจเมื่อได้ยินเสียงชื่อของครอบครัวเขาประกาศออกทางลำ

ดพงในฐานะผู้มีจิตศรัทธาบริจาคกับกองกฐิน อย่างน้อยปีนึงเค้าก็มีกิจกรรมทางสังคมแบบนี้ครั้งนึง เราฟังเสียงคนขานชื่อผู้บริจาค เราก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อ เขาขานชื่อเราในฐานะผู้บริจาค เรื่องอะไรๆ เหล่านี้ก็ดูมีความสำคัญกับเรามากขึ้นพอๆ กับที่คนอื่นเขาเป็นผู้บริจาค

บางที นะ  อะไรๆ แบบ ชาวบ้านนี่ มันก็มีเหตุผล มีการตอบสนอง มีตรรกะอะไรๆ ที่ ถ้าเก่งไม่ได้ไปสัมผัส เขาก็คงไม่ได้รู้สึกปลาบปลื้มใจขึ้นมาเล็กๆ จากที่เขาคิดว่า งานบุญของชาวบ้าน มันช่างรบกวนเวลานอนของเขาเหลือเกิน