มโนกรรม

ทุกคนล้วนมีสิ่งหนึ่งที่มีค่ามหาศาล ยากจะประเมินเป็นราคาได้

สิ่งนั้นช่างหฤหรรษ์ยิ่ง ควรค่าแก่การหวงแหนเท่าชีพ

สิ่งนั้นคือสิ่งใด ฉันให้เวลาเธอคิดสักสิบวินาที

เริ่มนับ 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

หมดเวลาคิด!

เธอคิดได้แล้วหรือยัง

เธอคิดไปถึงสิ่งใดกัน

สิ่งนั้นที่เราทุกคนต่างก็มี

สิ่งนั้นมันก็คือความคิด

แม้นเธอพิการดวงตา พิการแขน พิการขา

แม้นเธอหูหนวก เป็นใบ้ ก็เพียงพิการอวัยวะ

หากเธอไม่พิการสมอง มิบอดในจินตนา

สิ่งล้ำค่ามหาศาลที่เธอมี ก็ยังคงเป็นความคิด

เธอสามารถเป็นอิสระได้ด้วยความคิด

เธอสามารถล่องลอยไปในห้วงแห่งความคิด

เธอสามารถคิดประดิษฐ์สิ่งลึกล้ำได้ด้วยความคิด

ทว่าความคิดมีมิติสว่าง มิติมืด มิติกว้างไกล

ยากหยั่งถึงในแต่ละความคิด

เธอสามารถปรุงแต่งความคิดให้เกิดเป็นความสุข

เธอสามารถคิดถึงสุข กระทั่งสุขล้นจนเกิดเป็นความทุกข์

ในท้ายที่สุดเธอก็ต้องตกเป็นทาสของความคิด

เธอคิดดี เธอคิดชั่ว

หวนกลับมาคิดดีอีกที

แล้วก็กลับไปคิดชั่วอีกหน

เวียนวนคิดเลวทราม คิดดีงาม คิด คิด คิด

มโนกรรมหรือความคิดนั้นสำคัญ

มันมีค่า มีข้า และมีฆ่า อยู่ในความคิด

ความคิดเป็นจุดเริ่มต้นสู่การที่จะกระทำ เพื่อลิขิตชีวิต

เธอจะคิดอย่างไรล้วนสำคัญ ใครว่าไม่สำคัญ

เพียรเถิด เพียรฝึกตนให้เป็นผู้ที่มีจิตดี คิดงาม

แล้วการกระทำทางกายและวาจา ก็จักดีงามตามความคิด...

**********