“เหงา”
แม้นดวงอาทิตย์สาดส่องแสงแรงกล้า ฉันก็ยังเหงา
แม้นดวงเดือนเผยแสงนวลงาม ฉันก็ยังเหงา
แม้นดวงดาวเปล่งแสงสกาวระยิบระยับ ฉันก็ยังเหงา...
แม้นย่ำเดินอยู่บนท้องทุ่งนา มองดูควายแทะเล็มหญ้า ฉันก็ยังเหงา
แม้นนั่งลงริมคันนา มองดูวัวชูคอขโมยกินใบมะละกอของชาวบ้าน ฉันก็ยังเหงา
แม้นนั่งพิงกองฟาง มองดูชาวนาฟาดข้าวหลังเก็บเกี่ยว ฉันก็ยังเหงา...
แม้นปีนป่ายขึ้นสู่ยอดภูสูง ฉันก็ยังเหงา
แม้นยืนริมผา แลหมอกสีควันบุหรี่ ฉันก็ยังเหงา
แม้นละอองเกินนับของน้ำตกประพรมให้ชุ่มชื่น ฉันก็ยังเหงา
แม้นนอนเหยียดกายให้คลื่นทะเลซัดเบาเบา ฉันก็ยังเหงา...
แม้นดีดดิ้นท่ามกลางแสงประดิษฐ์และดนตรีสกา ฉันก็ยังเหงา
แม้นร่วมลิ้มรสเมรัยขมขมกับเกลอเก่าและใหม่ ฉันก็ยังเหงา...
แม้นหยิบเอากวีนิพนธ์ไม่มีหญิงสาวในบทกวีมาอ่านคลายเหงา ฉันก็ยังเหงา...
แม้นหยิบเอาปรัชญานิพนธ์เดียวดายใต้เงาจันทร์มาอ่านคลายเหงา ฉันก็ยิ่งรู้สึกเหงา...
ใครมาทำให้ฉันเหงา
ไม่มี---
ฉันเหงาของฉันเอง---
**********
ป.ล. นึกถึงอารมณ์เหงาของตัวเองแต่ก่อนนี้
เออ...ความเหงานี่มันก็มีอะไรให้ค้นหาเหมือนกันแฮะ
แต่เดี๋ยวนี้เลิกเหงาแล้วล่ะ เสียเวลา และเปล่าประโยชน์...
Tags:
© 2009-2025 PORTFOLIOS*NET by CreativeMOVE.
Powered by