“ตาทิพย์ ตาทุกข์”

ในยามที่ได้ยลร่างอันอวบอัดที่สะพรั่งไปด้วยความสาวของเธอในคราใด

หัวใจของฉันก็พลันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะทุกทีไป

เลือดภายในร่างกายของฉันหรือก็เร่งไหลไปสะสมจนคั่งและคลั่งอยู่ตรงแก่นกาย

โอ้...น้องนางเอ๋ย แก่นกำยำของฉันมันตื่นตัวขยับไหว หัวผงกหงึกหงึกและหงึกหงึก

ครานั้น...แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชนสุดอึกทึก

ถ้าหากไม่ผิดประเพณีดีงาม ฉันก็นึกอยากจะเสพสังวาสกับเธอท่ามกลางฝูงชนสักที

เธอเอ๋ย...นักประวัติศาสตร์ศิลปะเคยบอกฉัน

รูปร่างที่แทรกไปด้วยไขมัน เนื้อแน่นแต่นุ่มนิ่มดังเช่นเธอนั้น

สมัยวิทยาการเรืองรองอย่างเรอเนสซองซ์นั่น ร่างกายอย่างเธอเขาว่างาม น่าครอบครอง

แต่ว่าน่าประหลาด!

เมื่อไม่นานมานี้ ดวงตาของฉันมันเริ่มมีอาการผิดเพี้ยน

ทั้งความสวย ความสาว ความเปล่งปลั่ง เนื้อนวลขาวปานหยวกกล้วย

และกลีบกุหลาบชมพูระเรื่องามของเธอที่ฉันเคยเห็น

เหตุใดมันจึงแปรไป มองเห็นเป็นร่างของมนุษย์ที่สุดน่าขยะแขยง

ตาทิพย์! ใช่แล้ว...ฉันคงมีตาทิพย์!

ฉันจึงทดลองใช้ดวงตาทิพย์นั้น

มองทะลุผ่านเสื้อผ้าที่เธอซื้อมาจากสยามสแควร์

ฉันเห็น! ฉันมองทะลุเข้าไปจนเห็นปทุมถันขนาดเบิ้มคู่นั้น

โอ้...มายก็อด! ฉันมองทะลุจนได้เห็นไปถึงปอดดำดำของเธอ

ฉันมองเห็นหลอดลม มองเห็นหลอดอาหาร

ฉันมองเห็นกระเพาะอาหาร มองเห็นลำไส้

ฉันมองเห็นลำไส้เล็ก มองเห็นลำไส้ใหญ่

ยี้!...อวบอ้วนเช่นเธอนี้ ยังมีพยาธิหลายหลากมาเกาะสูบกิน

โอ...ดวงตาทิพย์นี้ คงเป็นดวงตาแห่งธรรม

บันดาลให้ฉันมองลึกลงไปให้เห็นถึงสัจธรรม

ร่างกายมนุษย์ที่ว่างดงาม แต่แท้ที่จริงหาได้เป็นเช่นนั้น

มันก็เป็นแค่เพียงร่างสด รอวันเปื่อย ผุพัง และย่อยสลายไปตามกาล

ฉันมองเห็นกระเพาะปัสสาวะ ฉันมองเห็นรังไข่

ฉันมองเห็นมดลูกของเธอที่ฉันเคยล่วงล้ำและลุ่มหลงใหล

ฉันมองทะลุผ่านเข้าไปถึงข้างในอวัยวะเพศงามของเธอ

น่าประหลาด!

ยามที่ฉันมองมาถึงจุดต่ำของเธอในคราใด

ก็เป็นต้องปรับโฟกัสให้ชัดเป็นปกติทุกทีไป

อนิจจา ตาทิพย์มิได้ช่วยให้ฉันละกิเลสลดลงได้เลย อ้ายระยำ!

**********