“เคารพชาติ ?”

“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย ฯลฯ”

เสียงเพลงชาติไทยถูกเปิดดังก้องอยู่กลางโรงอาหารตลาดบางขุนศรี

ฉันนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนพุทธประวัติ เขียนโดย โอม รัชเวทย์ อ่านเพลินดี

สายตาหลายสิบคู่จับจ้องมองดูฉัน สงสัย เหตุใดอ้ายหมอนี่ ไม่ยืนตรงเคารพเพลงชาติ...

นักธุรกิจชนชั้นนำ กว้านซื้ออสังหาริมทรัพย์ ซื้อมรดกของแผ่นดินไปถือครองเพียงไม่กี่ตระกูล

นักการเมืองร่วมมือกับนักธุรกิจ ถือสิทธิ์ปันผลประโยชน์ของชาติไปเป็นของส่วนตน

นักบวชหัวโล้นปลุกเสกวัตถุมงคล ไม่ปฏิบัติตนตามคำสอนประเสริฐ มุ่งสู่นิพพานสุข เพื่อสันติสุข

บุคคลเหล่านี้ปฏิญาณตนบอกรักชาติ เคารพชาติ ทว่ากลับกระทำตรงกันข้ามกับคำสัตย์...

ฉันรักและเคารพประเทศไทยด้วยหัวใจ

ฉันปกป้องประเทศไทยด้วยการทำงานศิลปะ

และเขียนบทกวีเตือนสติผู้คนอยู่ทุกเมื่อนี่ไง

ฉันสามารถสละชีพเพื่อชาติได้ หากชาติต้องการให้ฉันกระทำการปกป้องใดใด

แต่มิใช่! บอกให้ฉันยืนตรงเคารพเพลงชาติ ทว่าผู้บอกกลับทำลายชาติ

แต่มิใช่! บอกให้ฉันแสดงกิริยาว่ารักชาติ ทว่าผู้บอกกลับทำร้ายคนในชาติ

อีกทั้งผู้บอกกลับทำลายวัฒนธรรมอันดีงามของชาติ

อีกทั้งผู้บอกกลับเอารัดเอาเปรียบ กัดกินทรัพยากรของชาติ

เรารักและเคารพชาติ ด้วยเพียงแค่การยืนตรง แล้วแสดงสีหน้าว่ารักอย่างสุดซึ้งเท่านั้นละหรือ?

ประเทศไทยที่รัก ฉันรักเธออย่างที่ฉันควรจะต้องรัก ฉันรักเธอเป็น

มิใช่ให้ผู้อื่นมาบอกกรอกใส่เข้าไปข้างในรูหูทุกๆเช้าเย็น

มิใช่ให้ผู้อื่นมาบอกว่าต้องรักอย่างที่พวกเขาได้ลงความเห็น

ประเทศไทยที่รัก ฉันนั้นรักเธออย่างที่ควรจะเป็น ไม่จำเป็นต้องแสดงกิริยาค้านกับคำสัตย์...

*********************

ป.ล. ผมประสบกับเรื่องราวเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง

แต่เมื่อก่อนผมจะเพียงแค่รู้สึกสงสัย

และตั้งคำถามดังเช่นในบทกวีนี้กล่าวถึงอยู่ภายในใจ

แต่ก็ต้องกระทำตามอย่างที่คนอื่นๆกระทำกัน

นั่นก็คือ การยืนตรงเคารพเพลงชาติ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก

ผมเองก็อยากจะทราบอยู่เหมือนกันว่า ถ้าหากคนเหล่านั้น มิได้อยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก

พวกเขาจะแสดงกิริยายืนตรงเคารพเพลงชาติกันไหม?

เนื้อหาของบทกวีนี้อาจจะไปเหมือนหรือคล้ายคลึงกับผลงานของนักเขียนท่านอื่นใด

ก็ไม่ต้องแปลกใจไปนะครับ เพราะผมเชื่อว่า บรรดานักเขียนไทยหลายต่อหลายคน

หรือคนไทยคนอื่นๆที่รักชาติอย่างถูกต้อง ก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม...