“นกอีสาน”

อีหวึ่ง นั่นอีหวึ่งแมนบ่ ?

แมนคักคัก แมนแมนแมน แมนอีหลีน้อ

อีหวึ่งสาวบ้านนา มาแสวงหาความสุขในเมืองใหญ่...

อีหวึ่ง สูเป็นจังได๋ ซำบายดีบ่ ?

บ่ได้เจอกันเสียนาน โอ...ผ่านมาหลายปีแล้วสิเนาะ

แม่ล่ะ พ่อสูเล่าเป็นจังได๋น้อ ได้ไปเยี่ยมเยียนแทนคุณท่านบ้างบ่ หือ...อีหวึ่ง?

อีหวึ่งหนออีหวึ่ง งานสูช่างน่าอิจฉาอีหลี ช่างน่าอิจฉาคักคัก

สูเฮ็ดงานซำบายหลาย อยู่แต่ในห้าง ได้เงินเดือนมากมายตั้งหลายหลัก

มีรถยนต์ แต่งโฉมไฉไล เขียนอายไลเนอร์งามเป็นยิ่งนัก อีหวึ่งสิ้นซึ่งกลิ่นสาวบ้านนา...

อีหวึ่งเอ่ยบอกซึ่งสัจจะ อีหวึ่งดั้งแหมบแท้ที่จริงเธอกำลังเป็นทุกข์

อีหวึ่งสนสาย ขวนขวายหาแต่ทรัพย์ รูดบัตรเครดิตหวังมีสุข

อีหวึ่งหาได้เป็นสุข อีหวึ่งกลับมากด้วยความทุกข์ เพียงเพราะสนุกมือกับการรูดปรื๊ด รูดปรื๊ด...

อีหวึ่งหนออีหวึ่ง ถนนบ้านนาทอดสายรอคอยสูอยู่

กลับเถิดหนา ไม่รวยก็ไม่เป็นไร พ่อแม่สูอยากจะพบเจอ

ญาติมิตรยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอ บ้านนอกรอเจ้าอยู่เสมอ บ้านนาสวรรค์ง่ายงาม...

ตัวของข้อยนั้นเหรอ เฮ็ดอีหยังอยู่ละหรือ?

ข้อยเองก็ตีปีก โผบินออกจากรัง จนกระทั่งปีกหัก

เผอิญมาพบสู อีหวึ่งนกน้อยผู้น่าฮัก จึงคิดชักชวนเจ้ากลับบ้าน เพื่อไปซ่อมสร้างรัง...

อีหวึ่ง สูสิไปด้วยกันบ่?...