“บนยอดเขาแห่งปริศนา”

กลางดึก คืนสงบ ฉันกำลังนอนราบกับพื้นอยู่บนผืนเสื่อ

กลิ่นจางของบางอย่างล่องลอยมาตามสายลมที่มีชื่อว่าความเชื่อ

กลิ่นนั้นมันแรงขึ้น สายลมนั้นก็ทวีความหนาวมากยิ่งขึ้น

กลิ่นช่างเหม็นสาบ สายลมก็ยะเยือกหนาวมากเหลือเกิน...

ฉันฝืนทนต่อไปอีกไม่ไหว

จึงลุกขึ้นยืนคว้าเสื้อกันหนาวและหน้ากากอนามัยมาสวมใส่

นอนไม่หลับอีกต่อไป จึงจ้องมองดวงดาวงามระยับสุดสดใส

มันส่องแสงวิบวับอยู่บนอาณาจักรอนันตกาลอันห่างไกล

มันแลงาม แต่ก็ชวนให้พิศวง...

จู่ๆลมอ่อนกลายแรง ค่อยๆก่อตัวเป็นพายุลูกใหญ่

ซึ่งจำได้จางๆนักปราชญ์เคยตั้งชื่อให้ไว้ว่าศรัทธา ไม่ก็เจตนา

พายุลูกนั้นพัดหอบนำร่างของฉันมาตกสู่ยอดเขาแห่งปริศนา

น่าประหลาดใจเป็นยิ่งนัก พายุชักพาฉันมาด้วยเหตุใด...

พระเจ้ามีอยู่จริงหรือไม่ ฉันไม่รู้ แต่ถึงอย่างไรก็ช่วยฉันด้วยเถิด

เสื้อผ้าซึ่งช่วยกันหนาว หน้ากากซึ่งช่วยกันกลิ่น

มันถูกพายุพัดกระชากปลิวหายไปสิ้น

บัดนี้ร่างของฉันเปลือยเปล่า ใบหน้าว่าง ไร้สิ่งป้องกันใด

ฉันกลัวที่ต้องยืนเปลือยเปล่าอยู่ท่ามกลางความว่าง

ฉันอ้างว้าง ฉันหวาดกลัว...

กาลผ่าน กลิ่นสาบหาย พายุสงบ บรรยากาศเงียบสงัด

ฮอร์โมนอะดรีนาลีนหยุดหลั่ง ขนลุกหยุดซู่ซ่า น่าประหลาด

ความตระหนก ตื่นเต้น ทุกข์คลาย หายขาด

ฉันพลาดไปได้อย่างไร ความสงบเยี่ยงนี้ที่ค้นหามาเนิ่นนาน...

อันที่จริงฉันคงกำลังยืนอยู่บนยอดเขาที่มิได้เป็นปริศนาใดใด

บนยอดเขานี้ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต ไม่มีข้อผิดพลาด

ไม่มีสวรรค์ ไม่มีนรก ไม่มีจุดเริ่ม ไม่มีจุดจบ

ไม่มีความกล้า ไม่มีความขลาด

ไม่มีความรัก ไม่มีความเกลียดชัง

ไม่มีการพบ ไม่มีการพลัดพราก

ไม่มีสันติภาพ ไม่มีสันติสุข

จะมีก็แต่สภาวะที่ขับเคลื่อนไปไม่รู้จบของสิ่งที่เรียกว่าธรรมชาติ...

*********