“สำนึกผิดบาป”

ผมเป็นผู้ชำนาญการทางด้านการวางระเบิด

ผมเป็นผู้ที่มีปัญญา ผมเป็นผู้ที่มีทักษะ

ผมเป็นผู้ที่มีความรู้

ผมเป็นผู้ที่มีความสามารถ

แต่ลึกๆแล้วผมกลับเป็นคนขี้ขลาด

ผมหลงผิดพลาด ใช้ทักษะไปรับใช้อำนาจชั่ว...

วันหนึ่ง ณ ใจกลางเมือง คืนสงัด

ระเบิดที่ผมวาง มันทำงานสัมฤทธิ์ผลเป็นอย่างดี

ระเบิดคงคร่าชีวิตใครสักคนไป อย่างไม่ไยดี

วันนั้นผมกำลังนั่งนับเงินชั่วที่ได้มา อย่างเย็นใจ

แล้วไปเฝ้ารอดูข่าวภาคดึกอยู่ในสถานเริงรมย์ อย่างหายเงี่ยน

ใจผวา ข่าวรายงานว่า แม่และเด็กผู้โชคร้าย ถูกระเบิดป่วนเมืองตายอนาถ...

ผมสำนึกบาป จึงกระทำการบางอย่างเพื่อจะไถ่บาป

ผมไล่ตามไปจับตัวคนที่จ้างวานให้ผมวางระเบิด ได้มาทีละคน ทีละคน

เมื่อจับมาได้ ผมนำเอาระเบิดยัดเข้าไปในปากและในก้นของพวกมัน อย่างแนบแน่น

จากนั้นผมก็นำเอาระเบิดยัดเข้าไปในปากและในก้นของตัวเอง อย่างแนบแน่น

มือข้างขวาของผมถือระเบิด มือข้างซ้ายของผมถอดสลักระเบิด แล้วพูดขึ้นว่า

“ท่านครับ!”

“พวกเรามาจบเรื่องชั่วช้าที่ได้กระทำลงไปเถิด มาระเบิดความชั่วของพวกเราให้มันสิ้นซาก!”

***************

ป.ล. บทกวีบทนี้ ผมเขียนเตรียมเอาไว้เพื่อจะนำเอาไปอ่านในงาน

อ่าน ฟัง บทกวี  Live Poetry 8   ในหัวข้อ “มนุษย์ไม่ใช่ศัตรูของเรา ?”

ในวันศุกร์ที่ ๑๓ สิงหาคม ณ ร้านหนังสือริมขอบฟ้า ถนนราชดำเนินกลาง

ร้านอยู่ตรงข้ามอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย (ถ้ามีเวลาเหลือให้ผมได้อ่านนะ)

จากหัวข้อ “มนุษย์ไม่ใช่ศัตรูของเรา ?” ผมเชื่อว่าเรื่องราวความวุ่นวายทั้งหลายที่เกิดขึ้นมาในบ้านเมืองของเรา ทั้งในอดีตและในปัจจุบันนี้ มนุษย์มิใช่ศัตรูที่แท้จริง

เพราะศัตรูที่แท้จริง คือ ความชั่วร้ายที่บ่มเพาะอยู่ภายในจิตใจของมนุษย์ต่างหาก

การเข่นฆ่า การทำร้ายทำลายฝ่ายที่อยู่ขั้วตรงข้าม หรือฝ่ายที่เราพากันเชื่อว่า มนุษย์เหล่านั้นคือศัตรู จึงต้องทำลายเสีย การกระทำเช่นนั้นนอกจากจะไม่ช่วยแก้ปัญหาแล้ว ซ้ำยังจะก่อให้เกิดเป็นปัญหาที่ฝังรากลึกลงไปทุกที มนุษย์ไม่ว่าจะเลือกอยู่ฝ่ายใด ไม่ว่าจะมีความเชื่อในลัทธิไหน สุดท้ายแล้วเราก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน

เพราะที่แท้แล้วปัญหาทั้งหลายที่เกิดขึ้น เป็นเพียงเพราะว่ามนุษย์ขาดซึ่งจริยธรรม มุ่งกระทำในสิ่งที่ตนคิดและเชื่อว่าสิ่งที่ตนเองกระทำลงไปนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องมานานแสนนาน  จนแทบจะแยกแยะไม่ได้แล้วว่าความชั่วกับความดีงามมันต่างกันอย่างไร ถ้าหากมนุษย์ยังคงไม่ส่งเสริมและปลูกฝังคุณค่าทางด้านจริยธรรมอยู่เช่นนี้ ปัญหาต่างๆก็คงจะเป็นอยู่ดังเช่นเดิม

สงครามโลกทั้งสองครั้ง มนุษย์ก็เคยประสบและพบเห็นกับความเลวร้ายของมันมาแล้ว

สงครามการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ มนุษย์ก็เคยศึกษา

สงครามลัทธิทางความเชื่อ มนุษย์ก็เพิ่งจะผ่านพ้นมา

สงครามกลางเมืองอันโหดร้ายทารุณ มนุษย์ก็พบเห็นผ่านสื่อต่างๆจนเจนตา

แล้วนี่มนุษย์อย่างเราๆยังจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นต่อไปอีกละหรือ

มนุษย์เอย... พวกเจ้าไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย

มนุษย์เอย... พวกเจ้าล้ำเลิศทางด้านวิทยาการและวัตถุ

มนุษย์เอย... แต่คุณค่าทางด้านจริยธรรม พวกเจ้ากลับละเลย

มนุษย์เอย... นั่นแหละปมปัญหาสำคัญของพวกเจ้า