Replies to This Discussion

Permalink Reply by kantitat on July 22, 2010 at 1:13am

มาต่อครับ...>>



4.

ความสัมพันธ์ของผมกับน้องอิมเริ่มขึ้นนับจากวันนั้น เราเจอกันบ่อยขึ้นที่ป้ายรถเมล์ป้ายเดิมที่เรารู้จักกัน เราคุยกันมากขึ้น ทุกครั้งที่เราเจอกันแม้จะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ ระหว่างรอรถเมล์เท่านั้น แต่ผมก็มีความสุขเต็มเปี่ยมทุกครั้งที่อยู่กับเธอ ผมพอใจในระดับความสัมพันธ์ของเรา ผมไม่เคยตามเธอไปบ้าน ผมไม่เคยสนใจว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แม่สอนผมไว้ว่า เราควรรักษาระยะห่างระหว่างคนที่เรารักไว้บ้าง อย่างน้อยเพื่อให้หัวใจได้มีโอกาสคิดถึงกัน (หุ หุ ซึ้งล่ะสิ... )

น้องอิมมักจะซื้อขนมมาฝากผมทุกครั้ง บางครั้งเราก็แบ่งกันกิน เธอไม่เคยทำท่ารังเกียจผมเลย เธอมักจะเอามือมาแตะที่แก้มผมเบา ๆ เสมอ ความสัมพันธ์ของเราก้าวมาถึงจุดที่สามารถถูกเนื้อต้องตัวกันได้อย่างไม่เคอะเขิน ผมกล้าพอที่จะอิงแก้มซบที่มืออุ่น ๆ ของเธอ โลกของผมทั้งใบตอนนี้มีแต่สีชมพู ผมอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ หยุดเพื่อให้โลกนี้มีแต่ผมกับน้องอิม



5.

แต่แล้วความสุขของผมก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อวันหนึ่งมีหนุ่มหน้าตาดีมีสตางค์ มารอน้องอิมที่ป้ายรถเมล์เดียวกับผม ผมไม่รู้ว่าเขาสองคนรู้จักกันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า น้องอิมยิ้มอย่างเขินอายเมื่อได้เจอกับไอ้หนุ่มนั่น วันนี้น้องอิมไม่สนใจผมเท่าใดนัก แม้จะหันมายิ้มให้บ้าง แต่มันก็ต่างไปจากทุกที น้องอิมขึ้นรถเมล์จากไปพร้อมกับไอ้หนุ่มคนนั้น

โลกของผมเหงาเศร้าลงทันที โลกที่เคยสว่างไสวตอนนี้มันกำลังถูกคุกคามด้วยความมืดดำ ฟ้าไม่สดใสเหมือนวันก่อน พายุเริ่มตั้งเค้า ผมเดินคอตกกลับไปหาป้าติ๋มที่ร้าน

ใช่เลย... คำสอนของแม่กลับมาตอกย้ำความทรงจำของผมอีกครั้ง แม่เคยบอกผมแล้วงัยว่าอย่ามองของที่สูงกว่า เพราะเราไม่มีวันเอื้อมถึง ผมมันไม่ดีเองที่ไม่เชื่อฟังแม่ ทั้ง ๆ ที่ผมก็เห็นแม่ทุกข์ทรมานอยู่ทุกวัน จนตาย

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ไอ้หนุ่มคนนั้นก็ตามติดน้องอิมแจ มันมารับน้องอิมที่ป้ายรถเมล์นั้นทุกวัน น้องอิมไม่มีเวลาให้กับผมเหมือนเคย ผมได้แต่เฝ้ามองดูทั้งสองคนอยู่ห่าง ๆ ในใจผมปวดร้าวยิ่งนัก แม้จะรู้ว่ารักของผมไม่มีหวัง ผมรู้ว่าระหว่างผมกับน้องอิม เราต่างกันเกินไป แต่ในใจมันก็ยังเจ็บ เจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ผมเหงาเศร้าสร้อยลงทุกทีจนป้าติ๋มทัก เมื่อแกเห็นอาการซึม ๆ เซื่อง ๆ ของผม แกพยายามคะยั้นคะยอให้ผมกินข้าว แต่ผมก็กินไม่ลงจริง ๆ ป้าติ๋มมองดูผมด้วยความเป็นห่วง แกลูบหัวผมเบา ๆ อย่างเอ็นดูเหมือนเคย

คืนนี้ผมนอนหลับไปด้วยใจที่ปวดร้าว ถ้าบังคับให้ใจมันหยุดเต้นได้ ผมจะสั่งมันทันที น้ำตาของผมรินไหล เป็นน้ำตาครั้งที่สองของผมนับจากแม่ตายไป ความรักมันเจ็บปวดและทุกข์ระทมเช่นนี้เองใช่ไหมครับแม่...



6.

ฉากสุดท้ายของความรักของผมจบลงในวันนี้ ผมเดินหมดอาลัยตายอยากไปที่ป้ายรถเมล์ ป้ายรถเมล์ป้ายเดิมที่ทำให้ผมเจอทั้งความสุขและความเศร้า ผมได้ยินเสียงคนกำลังทะเลาะกัน เสียงคุ้น ๆ ที่กระชากผมออกจากภวังค์ เสียงน้องอิมนั่นเอง น้องอิมกำลังทะเลาะกับไอ้หนุ่มคนนั้น ไอ้หนุ่มคนนั้นมันกำลังตะคอกน้องอิม น้องอิมของผมกำลังร้องให้ ผมจะทำอย่างไรดี ภาพที่ผมเห็นทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่าน ผมใส่เกียร์เดินหน้าปรี่เข้าไปหามันทันที มันบังอาจทำให้น้องอิมของผมร้องให้

“มึงอย่าเข้ามานะ มึงเข้ามากูเตะจริง ๆ ด้วย” มันตะโกนใส่ผมเมื่อเห็นผมที่กำลังจะปรี่เข้าไปเหนี่ยวมัน ผมชะงักเล็กน้อย แต่ด้วยความรักที่มีต่อน้องอิมทำให้ผมไม่กลัวมันหรอก

“ผลั๊วะ” ร่างของผมลอยคว้างหงายหลังไปตามแรงเตะของมัน ผมจุกจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ แต่เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ความเจ็บยังไม่บังเกิด อาจเพราะมันยังชาอยู่ ผมพยุงตัวลุกขึ้นแล้วปรี่เข้าไปหามันเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะตัวโตกว่าผมมากและผมก็คงไม่สามารถต่อกรกับมันได้ แต่ผมต้องปกป้องน้องอิมให้ได้ มันรังแกน้องอิมของผม

ยังไม่ทันที่ผมจะวิ่งไปถึงตัวมัน “ผลั๊วะ” มันก็เตะผมกระเด็นออกมาอีกครั้ง และอีกครั้ง ผมทั้งมึนทั้งจุก หัวผมคงกระแทกกับอะไรสักอย่าง คงจะเป็นพื้นฟุตบาท ตอนนี้สติผมเลือนรางเต็มที ผมไม่รู้หรอกว่าทั้งสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไร แน่นอนย่อมไม่ใช่เรื่องของผม แต่ตอนนี้มันกำลังเอาความโมโหทั้งหมดมาลงที่ผม ก็ดี... เอาความโมโหทั้งหมดมาลงที่ผม น้องอิมจะได้ปลอดภัย มันตามมากระทืบผมซ้ำแล้วซ้ำอีก ความโมโหคงทำให้มันขาดสติ ผมได้ยินเสียงน้องอิมร้องห้ามท่ามกลางสติที่ริบหรี่ ผมเห็นภาพป้าติ๋มกำลังวิ่งมาหาผมราง ๆ เลือดไหลกระอักออกมาจากปาก ไม่มีเสียงร้องออกมาจากผม

“อย่าทำเค้า ไปทำเค้าทำไม” เสียงน้องอิมระล่ำระลักทั้งน้ำตา น้องอิมเอื้อมมือมาแตะร่างที่สั่นเทาด้วยความเจ็บปวดของผม แต่มันกระชากแขนน้องอิมของผมไว้

“จะไปจับมันทำไม สกปรก ไป ๆ ด้วยกันเลย จะร้องไห้ทำไมนักหนา กะอีแค่หมาข้างถนน” สัมพันธ์สุดท้ายระหว่างน้องอิมกับผมหลุดลอยไป มันเรียกแท็กซี่แล้วดันร่างน้องอิมขึ้นรถแท็กซี่จากผมไป ทิ้งให้ผมนอนหายใจรวยรินอยู่ข้างถนน ผมมองเห็นเพียงล้อรถที่เคลื่อนตัวออกไป คนเริ่มมามุงดูที่ผมมากขึ้น ผมไม่รับรู้หรอกว่าเค้าพูดอะไรกันบ้าง แต่เสียงมันช่างโหวกเหวกน่ารำคาญนัก

ป้าติ๋มวิ่งมาพลางยกร่างผมขึ้นกอดไว้ “ไอ้ไมค์ ไอ้ไมค์” แกพยายามเขย่าร่างผมให้รู้สึก แต่ป้าครับผมอ่อนแรงเต็มที “ไอ้คนฉิบ... หมาตัวเล็ก ๆ ก็ยังเตะจนตาย” ป้าติ๋มด่าไปร้องให้ไป

สำนึกสุดท้ายของผมกำลังจะหมดลง ใช่... ผมมันก็แค่หมาข้างถนน แต่หมาข้างถนนอย่างผม ก็รักและภักดีกับคนที่ให้ใจกับมัน หมาข้างถนนอย่างผมพร้อมที่จะปกป้องคนที่ผมรักโดยไม่เสียดายชีวิต

ผมพยายามสูดอากาศครั้งสุดท้ายเพื่อต่อชีวิตไว้อีกสักหน่อย แต่มันก็คงหมดเพียงเท่านี้ ผมรู้สึกถึงความเวิ้งว้างและมืดสนิท ป้าติ๋มครับขอบคุณที่ให้ความเมตตา ให้ข้าวให้น้ำและให้ความอบอุ่นกับผมเสมอมา ผมรักป้านะครับ

น้องอิม... ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสผมได้อิ่มเอมกับความสุขของคำว่า “ความรัก”

********************************************************

Permalink Reply by MangBar on August 5, 2010 at 10:23pm

น่ะ