โซฟาหนานุ่ม ผ้าสักหลาด สีน้ำตาลขรึม

ห่อหุ้มร่างกาย สันทัด ของชายหนุ่ม ให้จมลงไป...

ร่างกายไร้เรี่ยวแรง เคลื่อนไหว เพียงน้อย

ปลายนิ้ว...ขยับเพียงให้รู้สึกว่า ยังมีตัวตน อยู่ในร่างมนุษย์ 

เส้นผม...ปลิวแผ่วเบา ล้อกับสายลมภายนอก ที่ลอด ผ้าม่านครีมบาง เข้ามา

สายตา.... เหม่อมองออกไป นอกระเบียง คอนโดชั้น 32 ..

หากแต่ ..ภายในนั้นเล่า ช่างแตกต่างกัน

ไหวเอน ดั่งคลื่นน้ำดำมืด ใต้มหาสมุทรลึกนั้น

สั่นกระเพื่อมเชื่องช้า...เคลื่อนไกล ไร้สรรพเสียง และ จุดสุดสิ้น....

แสงจากทุกทิศทาง ตกกระทบ ทั้งอนุภาคของแข็ง และ ของเหลว ตรงหน้า

สะท้อนเข้าสู่ สายตาของมนุษย์ ที่รับภาพได้เพียง Visible light

ช่วงคลื่น 400-700 นาโนเมตรเท่านั้น

ผ่านม่านน้ำฝน... หรืออันที่จริง คือ ม่านน้ำตา กันแน่ ??

บรรยากาศสีพาสเทลเมื่อครู่ อาจดูหม่นเหงาก็จริง....

แต่ไม่น่ากลายเป็นเศร้าได้ขนาดนี้.

เมฆหมอก สีเทาครึ้มฝน เหมือนคนอมเขม่า กำลังกลั่นความเศร้านั้นออกมา

แม้ร่างกายภายนอก อาจไม่เกี่ยวข้อง ...อย่างมาก ก็แค่ เปียกปอนจรดเท้า

แต่ ภายใน นั้นสัมพันธ์ กับช่องว่าง ระหว่าง หยดน้ำฝน นั่น ต่างหาก

ชายหนุ่มสังเกตลมหายใจของตนเอง...

รูจมูกด้านซ้าย มีอากาศไหลผ่านเข้าออก เพียงด้านเดียว ..

แสดงว่า พลังหยาง หรือ พลังของ พระจันทร์ในยามค่ำคืน กำลังมีอิทธิพลกับร่างกาย ของเขาอยู่ ในขณะนี้..

นั่นแสดงว่า เขากำลัง อ่อนเพลีย และถ้าปล่อยให้ลมและ ละอองฝน ปะทะใบหน้าต่อไปความเย็นในร่างกายจะเพิ่มขึ้น และเขาอาจเป็นไข้ในวันรุ่งขึ้น..

แต่ก็ดีแล้ว สำหรับการผ่อนคลาย กาย และ ใจ

เคยมี หญิงสาวบอบบางผู้หนึ่ง บอกแก่เขาเช่นนั้น

ชายหนุ่มสังเกตต่อไป ที่ความคิด...จากสมอง

สังเกต จิต...จากความรู้สึก

ความคิด จับได้ง่าย สร้างได้ง่าย แต่ดับได้ยาก """

ช่วงเวลา หลายปีที่ผ่านมา กับการฝึกดับความคิด โดยวิธีมองให้เห็น แล้ว รู้ ธรรมดา..

ช่วงเวลา ชั่วโมงก่อนหน้า ที่ความคิด ไหลไปเรื่อย จนสิ้นกำลังไปเอง

ขณะนี้ มันดับไปมากแล้ว....

จิตยังไม่ดับ..... ทำไงได้ล่ะ....มันไม่ได้อยู่ในความควบคุม ของเขาทั้งหมด

จิต เป็น Software ที่ควบคุมสมอง ที่เป็น Hardware อีกทีหนึ่ง

โดย Software ที่ว่านี้ ติดตั้งมาแล้ว ตั้งแต่เขาเกิด

ภายในนั้น สามารถ Crack Program คำสั่ง ออกมาได้ 52 ชนิด ( ไม่รวม Bug )

มีมนุษย์ คนหนึ่ง เคยตั้งชื่อให้ว่า เจตสิก ทั้ง 52...หรือตัวรู้ ทั้ง 52

หนึ่งในนั้น มีพระเอก ที่มีชื่อหล่อเหลาเอาการว่า " สัมปชัญญะ " คือตัวรู้ปัจจุบัน

ยุคหลังๆ มา มักเหมาเรียกเอาว่า " สติ " ซึ่งจะถูกติดตั้งให้แก่ สัตว์ที่ชื่อว่า มนุษย์ เท่านั้น

โปรแกรมคำสั่ง ทั้ง 52 ตัวนี้ ผสมกันด้วยอัตตราส่วนมากน้อย วัดค่าไม่ได้

( เพราะยังไม่มีใคร คิดหน่วยวัดได้ละเอียดเท่าทัน ตราบใดที่เรายัง ไม่หลุดไปจาก Space & Time ปลอมๆ นี้ ) 

ในที่สุดแล้ว จะทำให้เกิดลักษณะของดวงจิตได้ 121 แบบใหญ่ๆ

โดยปรกติ ชายหนุ่ม จะใช้กำลัง ของสติ ไปเพียง 1 % ของทั้งหมด ซึ่ง คนทั่วๆ ไปก็เป็นเช่นนั้น ... แต่ตอนนี้ กำลังสติ กำลังพัฒนาไป

เขาเริ่ม มองเห็นนามธรรมในปัจจุบัน แน่นอนว่า ไม่ใช่ด้วยสายตา ที่มีข้อจำกัดสารพัด...

นามธรรมที่ว่า มักมี อาการ เคลื่อนไหวไป ตลอดเวลา

ไม่แยกแยะ ตามสมมุติของคน หรือความรู้ในอดีต

ไม่รู้ ขม หวาน ดำ ขาว เก่า ใหม่ ใส กังวาน หอม ไหม้ ต่ำ ชั่ว ดี ร้าย รวย จน

เหมือนสายตาของเด็กทารก ที่ไม่รู้สึกรู้สา ต่อสิ่งอันตรายหลายหลาก นอกเขตรั้วบ้าน

นั่นเป็นเพียงสิ่งสมมุติของคน ไม่ใช่ รูปปรมัตถ์

หรือพูดง่ายๆ ว่า เด็กๆ ยังไม่มีตัวกู ของกู ที่ชัดเจน

แต่เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เมฆหมอกแห่งความยึดติด ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

เมื่อนั้น การรู้เท่าทันปัจจุบัน ก็พร่ามัว.......

ซึ่ง ชายหนุ่ม ก็พร่ามัวมาเกือบทั้งชีวิต ของเขา

ไม่ต่างอะไรเลย กับคนทั้งหลายข้างนอกนั่น

แต่ด้วยช่วงขณะสั้นๆ แห่งสติที่ดำเนินต่อเนื่อง รู้เฉพาะปัจจุบัน ไปนั้น

สิ่งที่ชายหนุ่มรับรู้อย่างโดดเดี่ยว ในเวลาที่ไม่จีรังนี้

ก็ไม่ใช่ สิ่งใหม่ หรือ พิสดารแต่อย่างใด

มันก็แค่ " ความจริง " ที่ตั้งอยู่ดั่งดุมล้อ ที่ขับเคลื่อนกงล้อชีวิตชายหนุ่ม ให้หมุนไป

กับสิ่งลวงๆ เสมือนจริง ทั้งหลาย ภายนอก

ขณะเดียวกันนั้นเอง

เจตสิก อีกตัว ที่ทำหน้าที่รู้อารมณ์ โมหะ ก็เข้ารับ สิ่งที่เข้ามากระทบ

ทางทวาร ตา กาย และใจ ผสมกัน เป็นอารมณ์ ที่มนุษย์ตั้งชื่อให้ว่า ความเศร้า

ความ เศร้า ที่ได้ " รู้ "

รู้ว่า จริง ที่เคยคิด คือ ไม่จริง

รู้ว่า เลือกได้

แต่ เศร้าตรงที่ ไม่สามารถ " ลืม" ได้