กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ยังมี มังกรวิเศษ ตัวหนึ่ง ชื่อว่า Puff

พัฟฟ์ เป็นมังกรแสนกล ใช้ชีวิตอยู่กับทะเล
เล่นสนุกสนาน ภายในบรรยากาศที่ปกคลุมไปด้วยหมอกบางของฤดูใบไม้ร่วง
ในดินแดนที่เรียกว่า โฮนา ลี

หนูน้อย แจ็คกี เปเปอร์ รัก เจ้ามังกรเสเพล พัฟฟ์
และนำเชือกมาผูกเข้ากับเจ้าพัฟฟ์ พร้อมด้วยข้าวของต่างๆตามจินตนาการ.

พวกเขาออกท่องเที่ยวด้วยกันบนเรือใบ ที่ใบเรือถูกลมพัดจนโป่ง.
มีแจ็คกี้ นั่งประคองตัวอย่างระมัดระวังอยู่บนหางอันใหญ่โตของเจ้าพัฟฟ์

ไม่ว่าจะเป็น ราชา หรือ เจ้าชาย ผู้สูงศักดิ์ ยังต้องให้ความยำเกรง

เมื่อทั้งสองผ่านมา
เรือโจรสลัดยังต้องลดธงลง เพียงแค่ยินเสียงคำรามของเจ้ามังกร พัฟฟ์

ชีวิตของทั้งสองแตกต่างกันมาก

มังกรนั้น มีชีวิตนิรันดร์

แต่เด็กน้อยนั้นไม่ใช่
เมื่อเด็กน้อยเริ่มเติบโตขึ้น ก็เริ่มที่จะสนใจของเล่นใหม่ๆ (ที่เร้าใจขึ้นเรื่อยๆ)

แล้วคืนวันที่โศกเศร้า ก็เกิดขึ้น เมื่อ แจคกี้ ไม่ปรากฏตัวอย่างเคย

มังกรผู้แกร่งกล้าอย่างพัฟ ก็เริ่มเปลี่ยนไป

พัฟฟ์ งอหัวด้วยความเศร้า เกล็ดสีเขียวร่วงหล่น ดังสายฝน

พัฟฟ์ ไม่ออกไปเล่นในที่ๆ เคยสนุกสนาน อีกต่อไป

เมื่อปราศจาคเพื่อนรัก มันไม่สามารถ กลับมาเป็นมังกรกล้างหาญอย่างเคย

มังกรที่เคยกล้าแกร่ง ก็ได้แต่อยู่ในถ้ำ อย่างโศกเศร้า

______________________________________________________

ครั้งแรกๆ ที่ฉันได้รู้จักเพลงนี้ ..

ฉันกระโดดโลดเต้น ฮัมเพลง Puff the magic Dragon เพลิดเพลินไป ไม่รู้ความหมายใดๆ ก็มีความสุขมากมายแล้ว (แถมยังแอบคิดว่า เจ้าพัฟนี่มีตัวตนจริงๆ)

ครั้งต่อมา เมื่อเริ่มรู้ภาษา ...

น้ำตาฉันคลอไปกับความหมาย ในการอยู่อย่างเดียวดาย ของเจ้ามังกรวิเศษ เมื่อเพื่อนรักได้จากไป

ในวันนี้ ....

ฉันเสียน้ำตาให้กับ เพลงนี้อีกครั้ง แต่มันต่างออกไป

ไม่ใช่เพื่อ มังกรวิเศษ

แต่เป็น หนุ่มน้อย แจ็คกี้ เปเปอร์...              

แจคกี้ กับ ฉัน ...พวกเรามีชีวิต ที่คล้ายกันเหลือเกิน

และ น่าสงสารคือกัน

พวกเราล้วนเติบโตขึ้น...            

และระหว่างทางนั้น เราต่างถูกชักจูงไป กับสิ่งล่อใจ แสนหวาน มากมาย

แล้วเรา ก็เตลิดเพลิดเพลิน ไปกับ สีสันใหม่ๆ

สิ่งที่ใหม่ยิ่งกว่า...

สิ่งใหม่ ล่าสุด..

แล้วมันก็ยัง ใหม่ได้อีก...

วันคืน ที่เคยสนุกสนาน กับมังกรแสนกล ที่เคยคิดว่า เป็นที่สุดในโลกแล้ว

ก็กลับกลาย เป็นสิ่งที่   "น่าเบื่อ"   ในที่สุด

หากมีการจัดอันดับ ฉันก็คง เป็นมือวางอันดับต้นๆ...

ในด้านความขี้เบื่อ

และหลายครั้ง ก็เบื่อ กับความ ขี้เบื่อของตัวเอง อีกที -_-"

สิ่งที่พอทำได้ ก็คือ "เปลี่ยน"

ตั้งแต่ เรื่อง พื้นๆ เช่น  อาหาร เสื้อผ้า บรรยากาศ

จนกระทั้งเรื่องใหญ่ๆ เช่น งาน คนรัก คณะที่เรียน ประเทศที่อยู่

ถ้าไม่เดือดร้อนใคร หรือ ไม่มีหัวใจอยู่ในนั้นอีกแล้ว

ก็ไม่เคยลังเลใจ ที่จะถอย แล้วก็ ทิ้งไป

จนมาถามตัวเองว่า เราจะหาเรื่องใหม่ๆ มาใส่ตัว ไปถึงไหนกัน ?

สุดท้ายแล้ว ความเบื่อ ก็จะ วนกลับมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

แล้วมันไม่น่าเบื่อ เหรอ ?  (มรึงบ้าป่ะเนี่ย)                          

ถึงตอนนั้น เราก็อายุมากขึ้น ขี้เกียจขึ้น…                                 

ยอมรับกับอะไร ได้ง่ายขึ้น ( ก็กรูหมดแรงเถียงแร้วเนี้ย )     ด้านชาชึ้น

กลายมาเป็นคนแก่ๆ ที่คนสอนคนรุ่นใหม่ต่อไป ( แบบสิ้นคิด )

ด้วยสีหน้าปลงๆ เหมือนว่า กรูผ่านโลกมามากแล้ว

 ว่าให้ ทำใจเฮอะ !!

อะไรในโลกนี้มันก็น่าเบื่อทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวก็จะชิน กันไปเอง...-____-"