บทกวีและภาพ โดย : ไก่ ดีแล่น

“เจ็บปวดอย่างมีปัญญา”

เคยลองคิดกันบ้างไหม?

หากเรากัดลิ้นตัวเองเสียจนขาด

หากเราถูกหนูแทะนิ้วมือและนิ้วเท้าเสียจนขาด

ทว่าเรากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใด

เคยลองคิดกันบ้างไหม เราจะยินดีกับความไม่รู้สึกเจ็บนั้นหรือไม่? อย่างไร?

เด็กชายคนหนึ่งมีความผิดปกติทางพันธุกรรมมาแต่กำเนิด

ความเจ็บปวดใดเขามิอาจรู้สึก

เขาเผลอกัดลิ้นตน มิเป็นกังวล จึงเผลอกัดเข้าไปจนลึก

ด้วยมิรู้สึกเจ็บ จึงมิไปรักษา แผลเน่าลาม ลิ้นจึงสึก

อนิจจา กัดลิ้นตนเสียจนลึก ลิ้นกุด กลายเป็นคนพิการเพราะมิรู้ปวด

ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งก็เฉกเช่นกัน

ประสาทรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดพิกล

ชายคนนั้นนิ้วมือ นิ้วเท้า และหูแหว่ง ด้วยหนูแวะมากัดแทะเวียนวน

เขามิรู้เจ็บ เขามิรู้ปวด จึงมิไปรักษา เพราะว่าไม่รู้สึกเป็นกังวล

อนิจจา แผลเรื้อรังลุกลามเสียจนหูเว้าหาย นิ้วกุดไป เนื้อหายมิกลับคืน

เคยลองคิดกันบ้างไหม?

จะยินดีกันหรือไม่?

หากเราไม่รู้สึกเจ็บปวด?

ฤาผู้คนในบ้านนี้เมืองนี้มิรู้เจ็บ

ฤาผู้คนในบ้านนี้เมืองนี้มิรู้ปวด

ฤาผู้คนในบ้านนี้เมืองนี้ มีความผิดปกติทางพันธุกรรมด้านปัญญา

ฤาผู้คนในบ้านนี้เมืองนี้ยินดีกับความไม่รู้เจ็บปวดเป็นนักหนา

จึงมิพัฒนาสติและปัญญา ปล่อยให้ความเจ็บปวดเดิมซ้ำเติมตน...ซ้ำเก่า

ท่านผู้มีปัญญาเอ๋ย โปรดตรองเอาเถิด

ความเจ็บปวดทั้งหลาย ทั้งทางกายภาพและจิตวิญญาณ

ล้วนแต่มีประโยชน์ต่อตัวเราเป็นนักหนา เพียรเถิด เพียรคิดอ่าน

เมื่อเราเจ็บปวดด้วยเรื่องใดขึ้นมา ความเจ็บปวดนั้นก็ประทับตราในความทรงจำท่าน

จากนั้นจึงส่งสัญญาณเตือนให้เราจงระวัง มิควรย่ำซ้ำ ความเจ็บปวดเดิมๆ

ความเจ็บปวดมันเตือนสติเรา

ความเจ็บปวดมันให้บทเรียนแก่เรา

ความเจ็บปวดเป็นดั่งครูผู้สั่งสอนเรา

ความเจ็บปวด ความทุกข์ และความโศกเศร้า

ทุกความรู้สึกเจ็บ ล้วนแต่มีคุณค่าแก่เราทุกตัวคน

ปัญหาเกิด

ความทุกข์เกิด

ความเจ็บปวดเกิด

ช่วยกระตุ้นเตือนให้เรามีปัญญาเกิด

รู้จักปรับตัว ฝึกฝน พัฒนาตนให้เลี่ยงห่างจากความเจ็บปวดเดิม

ท่านผู้มีปัญญาเอ๋ย ความเจ็บปวดที่ผองเราเพิ่งประสบร่วมกัน

มันมีประโยชน์ หาใช่มีแต่เพียงโทษเท่านั้น

เราเจ็บปวดร่วมกัน เราก็ต้องฝ่าฟัน ก้าวข้ามวิกฤติไปด้วยกัน

จดจำความเจ็บปวดในหนนี้ไว้ จดจำความโกรธ กราด เกรี้ยวที่มีอยู่ภายในใจ

เรียนรู้ ผันมันให้กลายเป็นปัญญาเถิด ท่านผู้มีปัญญาเอ๋ย...

*******************

ป.ล. บันดาลใจจากการอ่านการบรรยายธรรมจากหนังสือ “คืนความสุขให้ชีวิต” โดย พระไพศาล วิสาโล และเขียนบันทึกเก็บไว้ เนื่องในโอกาสรำลึกถึงบทเรียนจากความเจ็บปวดอีกหนึ่งครั้งสำคัญของประวัติศาสตร์ทางการเมืองของไทย 10 เมษายน 2553 และ 19 พฤษภาคม 2553