“สัมภาษณ์ไก่ ดีแล่น (ฉบับเมากาแฟ)”

ณ เพิงอันเป็นที่ตั้งของร้านกาแฟโบราณแห่งหนึ่งในซอยวัดดีดวดเดือด อาแปะเจ้าของร้านกาแฟผู้มีสีหน้าบอกบุญไม่รับ (ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงบอกบุญแล้วไม่ยอมรับ ช่างโง่จริงๆเลยเชียว) อาแปะบรรจงยกกาแฟสองแก้วมาบริการให้กับลูกค้าสองคนที่กำลังนั่งเหงื่อแตก เพราะดันทะลึ่งปนโง่ไปนั่งตากแดดอยู่นอกเพิงร้านในตอนเที่ยงวันที่แดดกำลังส่องอย่างเปรี้ยงปร้าง ในร้านร่มๆและเย็นๆดันไม่ยอมมานั่ง (สมน้ำหน้า...นี่แน่ะ!)

“ขอบคุณครับอาแปะ เอาล่ะ...คุณไก่ ดีแล่นครับ คุณไก่พร้อมที่จะให้สัมภาษณ์ถึงผลงานจิตรกรรมเลื่องชื่อและกำลังได้รับการกล่าวขานถึงของคุณแล้วหรือยังครับ?” ผู้สัมภาษณ์สอบถาม

“ผมพร้อมมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ” ศิลปินมาดกวนตอบอย่างยียวนพร้อมกับกระดกกาแฟดื่ม แล้วทำหน้าเบ้เบี้ยวเพราะรู้สึกขมในรสกาแฟโบราณซึ่งไร้น้ำตาลหวานเติมใส่

“คุณไก่เป็นอะไรครับ ทำไมถึงได้ทำหน้าเบ้แบบนั้น?”  ผู้สัมภาษณ์ถามอย่างห่วงใย

“แหม...ถามมาได้ ผมก็เป็นศิลปินน่ะสิครับ” ศิลปินมาดกวนตอบยียวน ทั้งๆที่กำลังหน้าเบี้ยวเขาก็ไม่ยอมละทิ้งลีลากวนๆของเขา

“ถ้าไม่เป็นอะไร งั้นเรามาเริ่มการสัมภาษณ์กันเลยก็แล้วนะครับ” ผู้สัมภาษณ์ตีสีหน้าขรึม ไม่ขำไปกับมุกตลกอันยียวนของศิลปินคนนั้น

“โอเคซิกกาแร็ต” ศิลปินมาดกวนยังคงลีลาความกวนต่อไป

“คุณไก่ครับ รูปภาพแกะที่มีขนปุยน่ารักน่าชังและน่ากอดที่กำลังทำท่าทำทางยืนกอดอกและเต๊ะท่าอยู่บนเวทีปราศรัยของกลุ่มผู้ชุมนุมทางการเมืองฝ่ายสีรุ้ง โดยมีภาพของสรรพสัตว์ชนิดอื่นๆอีกมากมายอยู่บนเวทีปราศรัยที่คุณไก่วาดขึ้นมานั้น คุณไก่พยายามจะสื่อความหมายอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ? ผมรู้สึกว่าภาพวาดแกะตัวนั้นขนของมันช่างสวยงามเหลือเกิน และสัตว์ชนิดอื่นๆก็ดูมีชีวิตชีวายิ่ง ถึงแม้ท่าทางของพวกมันจะดูประหลาดๆและผิดธรรมชาติก็ตามทีเถอะ...” ผู้สัมภาษณ์ทำหน้าทำตาหวานซึ้ง ประหนึ่งกำลังคิดลึกซึ้งถึงภาพวาดที่ได้กล่าวถึงไปเมื่อครู่

“โอ้...ขอบคุณมากครับที่คุณมีความนิยมในภาพผลงานของผม” ศิลปินมาดกวนยิ้มหวานไปให้กับผู้สัมภาษณ์ แล้วจึงกล่าวต่อไป...

“คุณและผมคงต้องขอบคุณพระเจ้า เพราะพระเจ้าได้ทรงสร้างสัตว์ที่สวยงามชนิดนี้และสัตว์ชนิดอื่นๆขึ้นมาให้ผมได้วาดและสร้างสรรค์เป็นผลงานศิลปะที่หาค่ามาเทียมได้ยากยิ่ง

พระองค์ทรงเสกสรรสรรพสัตว์ขึ้นมาเพื่อให้โลกนี้มีความหลากหลาย และเพิ่มเติมความงดงามให้แก่โลกใบนี้ให้งามยิ่งๆขึ้น

แกะงดงามในอย่างที่มันเป็น สรรพสัตว์สวยงามในอย่างที่มันเป็น

แกะไม่เคยอยากจะเป็นลิง กระต่ายไม่เคยคิดอยากจะเป็นสิงโต เสือไม่เคยคิดอยากที่จะเป็นฮิปโป งูไม่เคยกระแดะอยากจะบินได้อย่างนก แรดไม่เคยคิดอยากจะกลายไปเป็นคางคก นกหงส์หยกไม่เคยคิดอยากที่จะเป็นจิ้งหรีด ทำไม? เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะว่าสรรพสัตว์ทั้งหลายนั้นมีความสมบูรณ์พร้อมอยู่ในตัวของมันเองอยู่แล้ว...

แต่!...เมื่อเกิดมีมนุษย์ขึ้นมา ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป ความสมบูรณ์ทั้งหลายก็แปรเปลี่ยน

พระเจ้าสร้างมนุษย์ขึ้นมาเพื่ออะไร? พระองค์สร้างมนุษย์ขึ้นมาทำไม? ไม่มีใครรู้? มันเป็นปริศนา...

มนุษย์บุกรุก มนุษย์ล่าทั้งหมี ถลกขนสัตว์ ล่าเขากวาง ล่าลูกแมวน้ำ ล่ากระทั่งโลมาผู้น่ารัก

มนุษย์สร้างสวนสัตว์และพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ มนุษย์สร้างคุกขึ้นมาเพื่อกักขังอิสรภาพของสรรพสัตว์แล้วอ้างว่าที่ทำไปนั้นเพื่อการศึกษา แต่สัตว์ไม่เคยจับมนุษย์ไปกักขังให้สิ้นอิสรภาพ แล้วอ้างว่าเพื่อการศึกษาเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

สัตว์ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อะไรจากมนุษย์ มนุษย์ไม่จำเป็นต้องสอนอะไรให้กับสรรพสัตว์เลยแม้แต่น้อย เพราะสัตว์แทบไม่อยากจะชายตามามองมนุษย์เลยด้วยซ้ำ!

มนุษย์สร้างโรงพยาบาลขึ้นมาก็เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้กับโรคที่มนุษย์สร้างมันขึ้นมาเอง

มนุษย์สร้างและซื้อรถยนต์ มนุษย์สร้างและซื้อที่เป่าผม มนุษย์สร้างและซื้อทุกๆอย่างมาครอบครองเพียงเพื่อรอให้มูลค่าของมันลดลง มนุษย์บ้าสะสมสมบัติที่ไม่ใช่ของของตัวเอง

มนุษย์ก่อสงคราม ก่อสงครามเพื่ออะไร? เพื่อใคร?

มนุษย์ชาติพันธุ์ฮินดู อาหรับ มุสลิม คริสต์ พุทธ พวกเขาต่อสู้กันเพื่ออะไร?

มนุษย์ก่อความวุ่นวาย! สร้างแต่ความเสียหาย! สร้างความน่ารำคาญ!...มนุษย์ทำทุกๆอย่างที่ไม่ควรจะทำ!

มนุษย์เป็นสัตว์ชั้นต่ำที่สุด! ต่ำและถ่อย! ถ่อยและเถื่อน!

มนุษย์เต็มไปด้วยความลึกลับ มีความสับสนอยู่ในตัวเอง สวมหน้ากากเข้าใส่กัน ไม่มีใครรู้ธาตุแท้ ผมว่า...สุนัขขี้เรื้อนตัวนั้นที่กำลังเดินอยู่ข้างถนนยังมีค่ามากกว่ามนุษย์เสียด้วยซ้ำไป!

นั่นคือเนื้อหาและสาระที่ผมพยายามจะสื่อลงไปในภาพวาดของผมครับ

ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดมาทั้งหมดนี้...” ศิลปินคนนั้นทำหน้าทำตาดูขึงขังจริงจัง

“เอ่อ...อ...ขอโทษนะครับคุณไก่ ดีแล่น นี่มึงกำลังเมากาแฟหรือเปล่าครับ มึงพูดอะไรของมึง กูไม่รู้เรื่องเลยซักนิด...เสียเวลาฉิบ!?!”

************************************

     ป.ล. ท่านผู้อ่านที่เจริญแล้วทั้งหลาย ท่านไม่ต้องงงไปดอกหนาว่ากระผมเขียนอะไรกันนี่? จะสื่ออะไรกันหว่า? ท่านไม่ต้องตีความให้เมื่อยสมองดอกหนา เพราะผมเองก็กำลังมึนและเมาในเรื่องที่ตัวเองเขียนอยู่ ไม่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไรลงไป เพราะจากสภาพการณ์ทางการบ้านและการเมืองในทุกวันนี้ ผลงานของผมมันก็มั่วๆพอๆกับเหตุการณ์ของบ้านเมืองนั่นแล...