เมื่อลืมตามาจากความ เงียบงัน จากความสับสนรอบกาย

ควันสีขาวก็พวยพุ่งลอยขึ้นเหนือศรีษะข้าพเจ้า

ควันนั้นเปลี่ยนรูปทรงรวมกันช้าๆ ทีละนิดจนเป็นกลุ่มเป็นก้อน

แต่ยังไม่ทันจะชื่นชมความงดงาม ทันใดนั้นเอง สายลมเอื่อยๆ ก็พัดพามันจางหายไปต่อหน้าต่อตา ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันทำให้ข้าพเจ้าคิดไปถึง ฝูงปลาทูน่าในทะเลที่รวมตัวกันและ ว่ายวนไปพร้อมกัน ท่ามกลางแสงพระอาทิตย์ทอประกาย

แน่นอนว่ามันงดงามอย่างน่าประหลาด

จะมีกวีคนไหนมาชื่นชมสิ่งเลวร้ายอย่างควันบุหรี่ที่ข้าพเจ้าทำหรือไม่ ?

ก่อนความเงียบงันจะมาถามหาอีกหนึ่งครั้ง

ก่อนความเฉลิมฉลองจะเริ่มขึ้นในเวลาพลบค่ำ

ก่อนที่ควันล๊อตต่อไปจะดำเนินไปสู่ทิศทางเดียวกันกับควันเมื่อสักครู่

ก่อนความตายจะมาเยือนเหมือนกับมนุษย์คนอื่นบนโลกนี้ อย่างหลีกหนีไม่ได้

มันทำให้ข้าพเจ้าเศร้าใจไม่น้อย เพราะเหมือนความงดงามที่ได้ชื่นชมเพียงครู่ที่ผ่านมานั้น
แน่นอนดูเหมือนมันจะเร่งข้าพเจ้าให้เข้าหาความตายเร็วกว่าเพื่อนมนุษย์คนอื่น  ..

แต่ก่อนที่คล้อยสายตาไปด้านบนเพื่อดูเจ้าควันขาวจางหายไป

ในความคิดก็เกิดความคิดที่ไม่ไช่คำพูดหรือภาษาใดๆ เกิดขึ้น

มันทำให้ข้าพเจ้าคิดไปถึง นักบวชคนนึงที่ชื่อ สิทธิธัตถะ ที่พอจะจับใจความได้ว่า

เวลาในโลกนี้มีเวลาเดียวคือ เวลาปัจจุบัน ..

เหมือนกันกับ ฝรั่งผมสีเข้ม หนวดเครารุงรัง ที่ชื่อ เยซู

ที่บอกไว้ว่า "ดูเถิดดอกลิลลี่ที่พานสะพรั่งในเวลาสายๆ แม้เจ้าไม่ทำอะไรเลย
เจ้ายังงดงามกว่าเสื้อผ้าของพระเจ้าโซโลม่อนที่ถักทออย่างเลิศหรูอลังการ อย่างเทียบไม่ติด"

ที่สำคัญ เจ้าดอกลิลลี่นั้นนั้นมันไม่เคยคิดจัดการเรื่องของพรุ่งนี้ ให้ว้าวุ่นหัวใจ..

เหตุการณ์อันสั้นนี้ทำให้ข้าพเจ้าพอจะหยุดคิดเรื่องอนาคตได้บ้าง

แต่ก็ไม่สามารถอดคิดถึงอดีตได้

เด็กน้อยตาตี่ยิ้มตาหยีด้วยความดีใจ  ยกกระดาษแข็งขึ้นเมื่อเห็นภูเขาสีดำที่ไล่สี แบ่งแสงเงา ตามความเข้าใจของเขาเอง
ด้วยความตั้งใจ และ ทุ่มเท

แต่ยังไม่ทันชื่นชมความงดงามนั้นเสร็จ ก็มีมือมัจจุราช หรือผีห่าซาตานอันใดก็ไม่ทราบได้ กระชากรูปเขียนอันแสนงดงามของเด็กน้อยคนนี้ไปต่อหน้าต่อตา

"นี่ เธอทำไมถึงใช้แต่สีดำ ภูเขาที่ไหนมันสีดำสกปรกแบบนี้บ้าง เหมือน ภูเขาของจริงกันทั้งนั้น ทั้งสีเขียว สีน้ำตาล  ครูบอกเธอกี่รอบแล้ว ห๊ะ ! นี่มันงานชิ้นสุดท้ายของการสอนของกูแล้วนะ ไอ้เด็กเปรต !"

"เพี๊ยะ เพี๊ยะ ชั้นจะเรียกผู้ปกครอ.." มืออันหยาบใหญ่ที่ดูไม่เหมือนผู้หญิง ตีลงมาที่มือผมไม่หยุดหย่อน พร้อมเสียงหัวเราะครอ ของเพื่อนที่หัวเราะชอบใจ ไม่น้อย

สาบานได้ว่าตอนนั้นผมหันไปฟังเสียงหัวเราะรื่นเริงนั้นทำให้ไม่ทันคิดว่าเขาเพิ่งเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองจากครู เป็น กู

ตอนนี้นึกคิดขึ้นได้ก็ดูตลก เพราะคำว่า ครู ออกเสียง ไม่ต่างจาก กู

และเสียงหัวเราะรื่นเริงนั้นก็ไม่ต่างจากเสียงในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่

แต่ก็แน่นอนแค่ความคิดเท่านั้น

ไม่ว่าตอนนี้ หรือตอนไหน

สาเหตุที่ทำให้ผมระบายภูเขาสีดำ ก็เพราะความคิดที่ว่า ภูเขาไม่จำเป็นต้องมีสีเขียวสดใสจนเห็นถึงความริศยาในความสดใจนั้น

หรือจะเป็นสีน้ำตาลที่ดูเข้ากับเด็กอ้วนเจ้าของภาพ ที่ตะกระตระกามกินอย่างไม่หยุดหย่อน

 จนพอจะตีความได้ว่า สีน้ำตาลดูเหมือนจะคล้ายกับโรคเบาหวาน หรือความดันโลหิตสูง หรืออะไรทำนองนั้น แต่แน่นอนมันไม่ไช่ภูเขาแน่ๆ ล่ะ

แต่สีดำผมหาความหมายของมันไม่ได้ แต่แน่นอนเช่นกันว่ามันไม่ไช่ความชั่ว ความมืด อย่างที่ใครๆเข้าใจกัน แต่ถึงจะเข้าใจกันก็ช่างเถอะ มันเรื่องของพวกเขานี่

เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเมื่อพบว่าวันนี้ผมก็ชื่นชมในความงามสีขาวที่ทุกคนเทิดทูลกันนักหนา

แต่เอาไปเล่าให้ใครฟังคงมีคนเห็นผมเป็นคน สติไม่เต็มเต็งแน่ๆ เพียงเพราะสีขาวนั้นมันคือควันบุหรี่

ถ้าสักวันผมหาสัจธรรมจากมันได้จริงๆ ก็คงดี

ถึงตอนนี้แล้วหวังว่าคุณคงไม่หาว่าผมบ้านะ ...