เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเขียนขึ้นนานมากแล้ว...แต่อ่านทีไรก็ยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านมัน

ผมขอฝากเรื่องนี้ไว้สักเรื่องแล้วกันนะครับ อาจไม่ได้ใช้สำนวนหรือวลีที่สวยหรูแต่ทั้งหมดมันกลั่นกรองออกมาจากใจครับ ^_^

...........มันเป็นเรื่องราวจริงที่เกิดขึ้นกับผู้ชายซื่อๆคนหนึ่ง ที่พลัดเข้าไปในห้วงแห่งความรักของเธอ.........
เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากที่ผมสอบ Ent' ไม่ติด ผมเลยได้มีโอกาศเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ...ผมก็เหมือนเด็กต่างจังหวัดทั่วๆไปที่เข้ามาอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ที่มีทั้งเทคโนโลยีที่ทันสมัยต่างๆมากมาย...ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคยกับมันเลย.........
การปรับตัวของผมให้เข้ากับทุกสิ่งรอบข้างเป็นไปอย่างช้าๆ ตื่นเช้ามาก็ออกไปเรียน และพอเลิกเรียนก็กลับมาหมกตัวอยู่ที่ห้องกับกีต้าร์คู่ใจและคู่กายก็ว่าได้...เพราะบางวันผมถึงกับหลับไปทั้งๆที่มันยังอยู่บนตักผมอยู่เลย...พอตกเย็นก็ไปเดินเล่นที่ตลาดนัดบ้าง...เพราะอพาตร์เมนท์ที่ผมพักอยู่นั้นจะมีตลาดนัดมาขายของมากมายในตอนเย็นๆ ก็ออกไปซื่ออะไรมากินบ้างซื้อของใช้ส่วนตัวบ้างชีวิตผมก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านี้

จนกระทั่งวันหนึ่ง....ผมได้บังเอิญรู้จักกับเพื่อนใหม่ของผมคนหนึ่ง เขาชื่อ อ็อฟ อ็อฟเป็นคนสนุกสนาน ตัวท้วมๆอ้วนๆ ใจดี แต่ขี้ขลาดไปหน่อย…. อ็อฟเป็นคนชอบเล่นกีฬามาก โดยเฉพาะฟุตบอล....ทุกๆหลังเลิกเรียนเค้าจะชวนผมไปเล่นฟุตบอลในมหาลัย ประจำๆ มันทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ มากขึ้นๆ และพอเล่นบอลกันจนเย็น..เราก็ไปหาอะไรมากินกัน..อ็อฟชอบกินหมูสเต๊ะมาก ทั้งๆที่มันบ่นบอกว่าอยากจะผอมๆ แต่ยิ่งกินมันก็ยิ่งอ้วน....ว่ามั้ย..
ทุกวันของเราเป็นแบบนี้ไปเรื่อย.....ไม่มีอะไร แต่ผมก็รู้สึกดีที่ยังมีเพื่อนใหม่ที่นิสัยดีอย่างอ็อฟเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ สำหรับคนขี้เหงาอย่างผม จนกระทั้งปิดเทอม อ้อ....ลืมบอกไปอ็อฟก็เป็นคนต่างจังหวัดเหมือนกับผม ทุกๆปิดเทอมอ็อฟจะกลับบ้านไปเยี่ยมบ้าน เหมือนกับหลายๆคนที่อยู่ที่นี่ แต่ไม่ใช่ผม...ผมคิดว่าผมจะทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม เพื่อที่จะได้มีประสบการณ์ใหม่ๆดีกว่ากลับบ้านไปนอนอยู่เฉยๆ ผมเลยไปสมัครทำงาน part time ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆกับที่พักนั้นแหละ ช่วงแรกๆที่ทำงานที่นั้นก็เกรงๆเพราะผมก็ไม่เคยทำมาก่อน แต่พี่ๆที่นี่เค้าก็นิสัยดีมากๆ เค้าช่วยสอนอะไรผมหลายอย่างเลย ผมได้ประสบการณ์หลายอย่างจากที่นี่ ทุกวันผมจะเลิกงาน ประมาณ4ทุ่ม
พอเลิกงานก็จะมาหาของกินแล้วก็กลับห้องไปอาบน้ำเล่นกีต้าร์โทรหาแม่แล้วก็นอน....เป็นอยู่อย่างเนี้ย
แต่มีอยู่วันหนึ่งผมก็เลิกงานตามปกติเหมือนทุกๆวันมาหาของกินเหมือนเคย แต่วันนี้ผมยังไม่อยากกลับห้องจึงมานั่งชมวิวบนชั้นดาดฟ้าของอพาร์ตเมนต์ มีนักศึกษาหลายคนที่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน มานั่งเล่นอยู่กับเพื่อนส่วนมากจะมาเป็นกลุ่มๆ บางคนอาจจะมาเป็นคู่ๆ (เค้ามากับแฟนน่ะ) ผมนั่งเล่นอยู่ซักพักก็กลับห้องเพื่อที่จะมาโทรหาแม่ถามแม่ว่าเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย ตามประสา ผมเอามือล้วงไปในกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์....แต่ ไม่มี ไม่มีอ่ะ เฮ้ย! มันหายไปใหนอะเนี้ย ผมคิดว่าผมลืมไว้ที่ทำงาน จึงรีบวิ่งไปถามพี่ๆเค้าดูแต่ไม่มีใครเห็นเลย...อ้าว....ผมจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย..พี่อ้อย เค้าเห็นผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แกจึงแนะว่า.."ลองโทรเข้าดูสิมันอาจจะตกอยู่ที่ใหนก็ได้นี่" เออใช่...ผมจึงลองโทรไปตามที่พี่เค้าบอก......
"ติดมั้ย"พี่อ้อยถาม "ต..ติดคับแต่ไม่มีใครรับ"
........ตู๊ด............ตู๊ด..............ตู๊ด..............
ผมโทรหลายครั้งจนกระทั่งมีเสียง
..............ฮัลโหล....เป็นเสียงที่อ่อนหวานนุ้มนวลมากอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาจากที่ไหนเลย...(หรืออาจจะเป็นเพราะผมดีใจมากไปก็ได้…555+.)
"เอ่อขอโทษนะคับที่นั่นที่ไหนเหรอคับ...ค..คือว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นเป็นของผมเองครับผมทำมันตกไว้แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหนอ่ะคับ"ผมถามไปยังผู้ที่ได้รับสายจากผม
"ที่นี่ดาดฟ้าค่ะ"เธอตอบสั้นๆ
เออใช่ผมไปนั้งกินข้าวบนดาดฟ้านี่ มันอาจจะตกตอนนั้นก็ได้
"เอ่อ คือคุณรออยู่ตรงนั้น..."ผมพูดยังไม่จบเธอก็ตอบสวนมาเลยว่า"ค่ะ"ผมจึงรีบขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อจะไปเอาโทรศัพท์ของผมคืน พอไปถึงผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งและเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นั่นเวลานั้น
"สวัสดีครับ"ผมกล่าวคำทักทายท่ามกลางความเงียบสงบในเวลากลางคืน
"ค่ะ"เธอตอบสั้นๆ"มาเอาโทรศัพท์หรือคะนี่ค่ะ"เธอยื่นโทรศัพท์ให้ผม
ผมมองหน้าเธอ เหมือนที่แก้มของเธอจะมีน้ำเปียกๆติดอยู่ ผมเดาว่าคงเป็นคราบน้ำตา
"เอ่อ...ไม่ทราบว่าผมจะตอบแทนคุณยังไงดี.....ขอบคุณมากนะคับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่นี้เอง....ได้ทำความดีก่อนตายมันก็ไม่เลว" น้ำตาใหลออกมาพร้อมกับคำที่เธอพูด
"เป็นอะไรเหรอคับมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยอย่างน้อยให้ผมได้รับฟังสิ่งที่คุณไม่สบายใจอยู่ตอนนี้ก็ได้มันอาจจะทำให้คุณดีขึ้นบ้าง...."
"มันไม่จำเป็นหรอกค่ะทุกสิ่งทุกอย่างของฉันจากไปแล้ว.....ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว.....ฮือๆ"
ผมเดินมานั่งข้างๆเธอ "ให้ผมได้ตอบแทนคุณเถอะนะคับ...มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้มั้ย อย่าคิดสั้นเลยนะคับอนาคตของเรายังอีกใกลนัก...ความทุกข์หรือปัญหาต่างมันพาเอาความเข้มแข็งเข้ามาให้และมันก็จะจากเราไปพร้อมกับความอ่อนแอของเราเองนะเชื่อผมสิ......ปัญหาทุกอย่างเราแก้ไขได้นะคับ"

ผมนั่งปลอบใจเธออยู่นาน....และอีกใจหนึ่งก็กลัวว่าจะยิ่งทำให้เธอเครียดมากขึ้นไปหรือป่าว ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี.....
"เอ่อ....ขอโทษนะครับเราคุยกันมาก็นานแล้วแต่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย ผมต้นนะคับแล้วคุณชื่ออะไรเหรอ?" ผมถามเธอ เธอนั่งเงียบเหมือนกับเธอไม่ได้ฟังผมเลย ตาของเธอเหม่อลอยอย่างไม่มีจุดหมายน้ำตาของเธอใหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมนิ่งเงียบได้แต่นั่งอยู่ข้างๆเหมือนก้อนหินก้อนหนึ่งที่ไม่มีชีวิต เท่านั้น...
สักพักเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น....สายที่เรียกเข้ามาเป็นแม่ผมเอง ผมมองดูเธอแล้วคิดว่าเธอคงจะไม่กระโดดลงไปนะ..."ฮัลโหล...สวัสดีครับแม่ แม่ครับเดี๋ยวผมโทรกลับนะครับตอนนี้ผมยังคุยไม่ได้ครับ...ครับ สวัสดีครับ...." ผมวางสายจากแม่แล้วหันมามองที่เธอแต่...เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
"เฮ้ย"ผมตกใจมากกำลังจะวิ่งไปดูให้แน่ใจ แต่หูผมก็ไปได้ยินเสียงเปิดประตู ผมหันไปดู...เฮ้อ...ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง สายตาของเธอยังเหม่อลอยอยู่ ผมจึงถามไปว่า
"เอ่อ..จะไปใหนเหรอครับผมไปส่งมั้ย" เธอนิ่งเงียบ ก่อนจะถามผมว่า "ฉันไม่ฆ่าตัวตายแล้วล่ะขอฉันเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ย...อยากจะล้างหน้าน่ะ" ผมยิ้มก่อนจะตอบว่า "ได้สิห้องผมอยู่ข้างล่างนี่เอง"
ผมพาเธอมาที่ห้องของผม แล้วหยิบผ้าขนหนูที่ยังไม่ได้ใช้ให้กับเธอ "ห้องน้ำอยู่ทางนี้ครับนี่ครับผ้า" ผมยื่นผ้าให้เธอ พอเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมจึงเดินมาหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเล่นเบาๆอยู่ที่โต๊ะของผม ใจหนึ่งของผมก็กังวลว่าเธอจะทำร้ายตัวเองในห้องน้ำหรือปล่าว เพราะในห้องน้ำก็ยังมีมีดโกนหนวดของผมอยู่ เธอเข้าไปนานมากแล้ว ผมชักใจไม่ค่อยดี จึงตัดสินใจไปเคาะประตู แต่...ยังไม่ทันได้เคาะเธอก็เปิดประตูออกมาพอดี ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยเมื่อได้มองดูหน้าเธอชัดๆ....เพราะเธอสวยเหลือเกินแต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงดูหมองเศร้าอยู่ "เอ่อขอโทษครับผมนึกว่าคุณ..." เธอยิ้มก่อนจะพูดว่า "ก็บอกแล้วไงไม่ฆ่าตัวตายแล้ว ขอบคุณนะที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ เนี้ยรู้มั้ยถ้าโทรศัพท์ของคุณไม่ดังตอนที่คุณโทรเข้าน่ะฉันคงกระโดดลงไปแล้ว....จริงๆนะ" ผมยิ้มและทำหน้างงๆ "เอ่อ...เหรอครับ แล้วทำไมถึงเลิกคิดสั้นล่ะครับ"ผมถามไปโดยที่ยังไม่ได้คิด"ตอนแม่คุณโทรมา..มันทำให้ฉันนึกถึงแม่น่ะ ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันก็ยังมีแม่"................................

หลังจากที่เธอล้างหน้าเสร็จแล้วเธอก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมแล้วเธอก็เดินมานั่งที่เตียง เธอมองไปเห็นกีตาร์ของผมแล้วเธอก็ถามว่า
"เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ"
"อืม....ผมเอาไว้แก้เหงาน่ะ"
"เล่นให้ฟังหน่อยได้มั้ย" เธอยิ้ม แต่ในตาของเธอเหมือนคิดอะไรอยู่
"ได้สิ....อยากฟังเพลงอะไรล่ะ...แต่ไม่ค่อยเก่งนะ" ผมรู้สึกเขินๆ เพราะผมไม่เคยมี ใคร มานั่งฟังใกล้ๆอย่างนี้ แถมยังคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นผู้หญิงอีกด้วย
"เพลงอะไรก็ได้ เมย์อยากจะฟัง" เธอยิ้มแล้วมองหน้าผม มันยิ่งทำให้ผมเขินมากขึ้นไปอีก
"เมย์..เอ่อ ชื่อเมย์เหรอครับ" ผมถามเธอแก้เขิน
"อืม...เราชื่อเมย์นะ เธอชื่อต้นใช่มั้ยจะเล่นหรือยังล่ะเนี้ยอยากฟังแล้วนา"
"เอ่อ...ค..คับๆ เล่นเดี๋ยวนี้ล่ะ"
ผมไม่รู้จะเล่นเพลงอะไรดี เธอทำเอาผมสับสนไปหมด ผมจึงเอาเพลงที่ผมถนัดที่สุดเล่นให้เธอฟัง
ผมเกรงมากเลย...แต่พอสักพักก็รู้สึกค่อยๆดีขึ้น
ครั้งแรกที่ผม Intro เพลงขึ้นมา ผมเห็นแววตาของเธอ ดูเศร้ามาก และมีน้ำตามาเอ่อที่ขอบตา...
ผมเล่นให้เธอฟังจนจบ เธอเอามือปาดน้ำตา ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม แล้วพูดว่า "ขอบคุณนะ"
ผมวางกีตาร์ลง แล้วมานั่งข้างๆเธอ...
"ทำไมเมย์คิดฆ่าตัวตายล่ะ เล่าให้เราฟังได้มั้ย" เธอเงียบไป..."เอ่อ..ขอโทษนะเราไม่รู้จะดีกว่า"ผมพูดเพื่อตัดบทไป
"เราคิดว่าเราไม่เหลือใครอีกแล้ว..." เธอตอบผม ในตาเธอดูเศร้ามาก
"ทำไมล่ะ"ผมถามเธอ
"เรามีแฟนแล้ว..เค้าชื่อ บอย เรารักกันมาก ..มากจน....เราให้ทุกอย่างไปกับเค้า เราตกลงจะแต่งงานกันหลังจากเรียนจบ แต่บอย ก็มาด่วนจากเราไปด้วยโรคร้าย"
ในคืนนั้นเราได้พูดคุยกันในหลายๆเรื่อง เธอเล่าเรื่องของเธอให้ผมฟังมากมาย รวมทั้งเรื่องของบอยด้วย เมย์เล่าว่า บอยเป็นคนนิสัยดีมาก เค้าเป็นคนขยัน .....ตามใจเมย์ทุกอย่าง เวลาไปเดินซื้อของบอยก็จะถือให้เสมอ เวลาฝนตก บอยจะกางร่มให้เมย์ แม้ว่าตัวเองจะเปียกก็ตาม เมย์รู้ว่าบอยรักเมย์มากและเมย์ก็รักบอยมากเช่นกัน บอยชอบเล่นกีตาร์ให้เมย์ฟัง และเมย์ก็ชอบฟังบอยร้องเพลงเช่นกัน ผมคิดว่าไม่มีคู่รักคู่ใหนอีกแล้วที่จะเหมาะสมกันได้ขนาดนี้.....เธอเล่าไปก็ยิ้มไป แต่บางทีเธอก็น้ำตาคลอไป
น่าสงสารเมย์จัง........เราคุยกันจนเมย์หลับไป ผมให้เมย์นอนบนเตียงของผม แล้วผมก็ไปปูฟูกนอนข้างล่าง
พอถึงตอนเช้า วันนี้ผมไม่มีเรียนจึงตื่นสายหน่อย...แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีผู้หญิงนอนอยู่ในห้องนี่ผมจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมมองไปที่เตียง แต่ผมไม่เห็นเมย์แล้ว...เธอคงจะออกไปตั้งแต่เช้า ผมนอนลงเหมือน เดิม
...........เฮ้อ....ผมจะได้เจอเธออีกมั้ยนะ ผมคิดแล้วก็หลับไป แต่พอมารู้สึกตัวอีกที ก็เหมือนมีใครมาห่มผ้าให้
"อ้าว...เมย์ทำให้ตื่นเหรอ"เมย์ถามผม....
"ป..ปล่าว คับ..."
"นี่เมย์เอาอาหารเช้ามาฝากต้นน่ะ แล้วก็แวะไปอาบน้ำที่ห้องมา เดี๋ยวเมย์เอาใส่จานเลยนะ"
"คับ...."
"นี่ๆต้นน่ะตื่นได้แล้วไม่ไปเรียนเหรอสายแล้ว....ไปอาบน้ำมากินข้าวได้แล้ว.."
ผมรู้สึกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ สำหรับคนอย่างผม ที่มีคนมาทำอะไรอย่างนี้ให้
เธอเอาโจ๊ก ใส่ชามแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะ
"อืม....เสร็จแล้ว....มาทานเลยมั้ย" เธอถามผมแล้วยิ้มใสๆของเธอก็มาทำให้เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสที่สุดในชีวิตผมเลยทีเดียว
"วันนี้ผมไม่มีเรียนอ่ะคับ ก็เลยตื่นสายหน่อยน่ะ...เมย์ไม่น่าลำบากเลยนะคับ....."
"ผมคิดว่าผมจะไม่เจอเมย์อีกซะแล้ว...."
"ทำไมล่ะ...."
" เปล่าหรอกครับ....."ผมก้มหน้าเพราะเขิน..."งั้นเดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนละกันนะ"
"จ้าๆ"เธอหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้มันยิ้งทำให้ผมเขินมากขึ้น.....(จะเขินทำไมนะเรา)


…………………………………………………

"เมย์....เมย์ออกไปข้างนอกก่อนได้มั้ยคับ ผมจะแต่งตัวอ่ะ......" ผมต้องบอกเธอออกไปรอข้างนอกเพราะผมอายอ่ะคับ ก็ผมไม่เคยนี่คับ………….. อยู่ๆมีผู้หญิงที่น่ารักมากๆมาอยู่ในห้อง

"อืมงั้นเมย์จะไปรอข้างนอกนะ...เร็วๆล่ะ"
พอผมแต่งตัวเสร็จเราก็มาทานข้าวกัน..เราคุยกันเรื่อยเปื่อยคุยกันไปเกือบๆทุกเรื่อง(แต่ส่วนมากเธอจะเป็นคนพูดมากกว่า
"เมย์ขอมาที่นี่อีกได้มั้ย" เธอกุมมือผมแล้วพูด....
"มันทำให้เมย์รู้สึกว่าบอยยังอยู่กับเมย์..ต้นมีหลายๆอย่างเหมือนบอยเลย...เมย์ขอมาที่นี่อีกนะ"
ผมหน้าแดง จนทำอไรไม่ถูก "ค..ครับ ได้สิเมย์จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ ...."
ความรู้สึกของผม มันมีสองความรู้สึกขึ้นมาพร้อมๆกันคือทั้งดีใจที่จะได้เจอเธอทุกวันและอีกความรู้สึกหนึ่งก็คือ.....ไม่รู้สิ.......ผมคิดว่าตัวของผมได้เจอกับคำว่ารักแล้วล่ะ.......
จากวันที่ผมได้เจอกับเมย์ เราก็ได้รู้จักกันเรื่อยมา สนิทสนมกันมากขึ้น ผมรู้สึกดีทุกๆนาทีที่ได้อยู่ข้างๆเธอ ผมรักเธอมากอย่างที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนใดมาก่อนนอกจากแม่ของผม เธอเปรียบเสมือนทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างที่มีค่าที่สุดของผม ผมพร้อมจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีให้กับเธอ......


เธอสอนอะไรหลายๆอย่างให้กับเด็กต่างจังหวัดคนนี้ให้รู้จักกับอะไรหลายๆอย่างที่นี่........
เธอสอนให้ผมรู้จักตื่นเช้า แม้วันนั้นจะไม่มีเรียน
เธอสอนให้ผม รู้จักยิ้มเมื่อท้อใจ
เธอสอนให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในเมืองใหญ่แห่งนี้
เธอสอนการใช้ชีวิตให้มีความสุข ท้ามกลางความทุกข์ซึ่งไม่รู้จะเข้ามาตอนใหน
เธอสอนให้ผมรู้จักคำว่าห่วงใย
เธอสอนให้รู้จักคำว่าคิดถึง
และคำว่ารัก...........
ทุกๆวันเสาร์เราจะออกไป สวนจตุจักร กัน เธอจะซื้อเสื้อตัวใหม่ให้ผมเสมอๆทุกๆครั้งที่ไป และร้านเดิมทุกที ผมชอบแอบมองเวลาที่เธอเลือกเสื้อ ดูแล้วเธอน่าจะมีความสุข เพราะเธอจะยิ้มทุกทีที่เอาเสื้อมาวัดกับตัวผมว่าใส่ได้มั้ย....เมย์เป็นคนที่อ่อนใหวและอ่อนโยนมาก เธอจะพกเศษเหรียญไว้ในกระเป๋าเล็กๆของเธอเสมอ...ผมถามเธอว่าเมย์พกไว้ทำไมเหรอตั้งมากมาย เธอบอกผมว่าเธอจะเก็บไว้ให้กับคนที่ไม่มีโอกาศเหมือนอย่างเรา ผมงงแล้วถามว่า " ขอทานเหรอ “ เธอตอบผมว่าเค้าเหล่านั้นไม่ใช่ขอทานนะพวกเค้าเป็นแค่คนที่ไม่มีโอกาศเหมือนอย่างเราเฉยๆ ผมยิ้มในความใจบุญของเธอ ^___^

หลังจากที่เราเดินอยู่ที่จตุจักรจนเย็น เราก็กลับกัน พร้อมกับ ถุงมากมายที่อยู่ในมือทั้งสองข้างของผม เมย์จะหลับบนรถไฟฟ้าเสมอ
ทุกๆวัน ทุกๆคืน มันเป็นเวลาที่มีค่ามากสำหรับผม เธอเป็นคนที่เติมเต็มบางอย่างที่ขาดหายไปให้กับผม ผมรักเธอมากจริงๆครับ และรักเธออย่างนี้ตลอดไป แม้วันข้างหน้าเราต้องจากกันไม่ว่าเหตุผลใดๆ ผมก็จะไม่ลืมผู้หญิงที่น่ารักและแสนดีคนนี้เลย.....
เรารู้จักกันได้เกือบปีแล้ว แต่ผมไม่เคยเอ่ยคำว่ารักของผมให้เธอรู้เลยซักครั้ง อาจจะเป็นเพราะความขี้อายของผมหรืออาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้ว่าเมย์ทำดีกับผมเพราะว่าผมเหมือนบอยคนรักเก่าของเธอ ?

.................................................................................

อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของผมซึ่งตรงกับปีใหม่พอดีคือวันที่ 1 มกราคม ผมเตรียมที่จะบอกกับเธอว่าผมรักเธอ รักเธอมากกว่าทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ผมพร้อมที่จะมอบชีวิตนี้ให้กับเธอหากเธอต้องการ
และ วันนี้ก็มาถึง วันนี้เป็นวันที่ 1 มกราคม 25?? ผมนัดเธอที่ห้องของผม เราจะฉลองกันไม่กี่คนมันจะเป็นงานเลี้ยงเล็กๆที่มีแต่เพื่อนสนิทของผมและก็ เมย์เท่านั้น..............
เวลานัดของเราคือ 2 ทุ่ม ผมช่วยกันจัดห้องกับ อ็อฟ เมย์บอกจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ เธอเลยขอกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้าน.....ผมเตรียมดอกไม้ช่อใหญ่ , การ์ด และ แหวน พร้อมกับคำว่ารักที่มันล้นเอ่อพร้อมที่จะมอบให้กับเธอ....เธอคนเดียว ที่รักของผม ผมตื่นเต้นยังไงบอกไม่ถูก......
เวลาผ่านไป ตอนนี้ก็ 3 ทุ่มกว่าแล้วแต่เมย์ยังไม่มาเลย เมย์ไม่เคยมาสาย ไม่เคยผิดนัด และไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลย ผมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าใหร่ไม่รู้ทำไม.......อ็อฟบอกว่า “ ขี้เกียจรออ่ะ…กว่าแฟนแกจะมาพยาธิในท้องตูตายหมดพอดีเดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนนะเดี๋ยวมา ”

ซักพักอ็อฟวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาหาผม………..
"ต้น.....ต้น.....เมย์....เมย์ถูกรถชน! " เสียงที่ได้ยินมันทำให้ผมหูอื่อไปหมดแต่ก็พอจะรู้ว่านั่นคือเสียงของอ็อฟ เพื่อนของผม ดอกไม้ที่อยู่ในมือของผมหล่นไปพร้อมกับใจที่ไร้เรี่ยวแรง ผมรีบตามไปที่โรงพยาบาล หน้าห้อง I C U มีเพียงแม่ของเมย์ที่นั่งร้องไห้อยู่กับอ็อฟเพื่อนของผมที่นั่งปลอบใจแม่อยู่......แม่มองหน้าผมแล้วยิ่งร้องให้ขึ้นไปอีก....ผมไม่ถามแม่ว่าเมย์เป็นยังไง....ผมไม่มองหน้าใครทั้งนั้น................
ในใจของผมก้องกังวาลไปด้วยชื่อของเมย์ พร้อมกับน้ำตาที่ใหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เมย์....เมย์อย่าเป็นอะไรนะ.........
เรารออยู่ที่หน้าห้อง i.c.u. กัน 3 คนจนถึง ห้าทุ่ม ห้าสิบ
หมอเดินออกมาพร้อมกับพูดในสิ่งที่ไม่มีใครในที่นั้นอยากได้ยิน
"หมอเสียใจด้วยครับ..คนไข้เสียเลือดมาก เลือดที่เราให้กับเธอมันก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเธอไว้ได้ครับหมอเสียใจด้วยจริงๆ"
"หมอ.....หมอ ! เอาเลือดของผมสิ เอาเลือดของผม เอาชีวิตของผมไปเลยก็ได้หมอ...ขอร้องล่ะ ทำให้เธอตื่นขึ้นมาที.....ฮือๆ"
ผมตะโกนแทบขาดสติไปเลย….ในนาทีนั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างของผมจากผมไปแล้ว...........
ผมเดินเข้าไปในห้องที่เย็นเฉียบ.....เห็นเพียงร่างที่ไร้สติของคนที่ผมรักนอนอยู่
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผมบอกตัวเอง ว่าตื่นซะทีสิ..นี่ฝันร้ายใช่มั้ยตื่นสิ.....
ผมมองไปที่ร่างของเมย์ แม้มันจะมีแต่เลือดเต็มไปหมด แต่เมย์ก็ยังน่ารักเสมอ………..
"เมย์......เมย์ เมย์ตื่นสิ เมย์"
ผมนั้งลงข้างๆเมย์ กุมมือของเมย์เอาไว้......ภาพเก่าๆที่เคยมีความสุขมันกลับมาหลอกหลอนผมในยามที่ผมไม่มีเมย์อีกต่อไปแล้ว.......ผมบอกกับตัวเองเสมอว่าผมสามารถที่จะตายแทนเมย์ได้...ผมบอกกับตัวเองอย่างนี้เสมอ....แต่นี่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลยผมทำอะไรเพื่อเมย์ไม่ได้เลย......
ผมหยิบแหวนที่ผมเตรียมไว้มาสวมให้กับเธอ....ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอยังอยู่กับผม...อยู่ข้างๆผม...ผมไม่ทำ จนมันสายเกินไป.....




"เมย์ไม่ว่าเมย์จะอยู่ที่ใหนจะห่างไกลสักเท่าใหร่...ต้นจะอยู่ข้างๆเมย์เสมอนะ เหมือนที่ผ่านมาไง"
ผมยิ้มทั้งๆที่ในใจนั้นร้องให้อย่างเจ็บปวด
"เมย์ต้นรักเมย์นะ...รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ และก็รักมากขึ้นๆทุกวัน..แม้ว่าต้นจะไม่รู้เลยว่าเมย์คิดยังไงกับต้น....ถ้าเมย์ได้เจอกับบอย ฝากบอกบอยให้ดูแลเมย์แทนต้นด้วยนะ.....ลาก่อนคับที่รัก"
ผมเดินออกมาจากห้อง I C U อ็อฟมาหาผม พร้อมกับยื่นห่อของขวัญสีชมพูที่เปื้อยเลือดให้กับผม
มันเป็นของเมย์โดยไม่ต้องสงสัย...มันคือ สมุดบันทึกเรื่องราวตั้งแต่ที่บอยเสียไปของเธอ.....
ในเนื้อหาบางตอนเธอเขียนว่า

"บอย เมย์เจอคนที่เหมือนบอยมากเลย เค้าเป็นคนดี เหมือนกับบอยเลยนะ บอยจะว่ามั้ยถ้าเมย์จะเริ่มต้นใหม่กับเค้า......"

น้ำตาผมใหลพราก......."เมย์.....ทำไมผมไม่รู้เลยว่าเมย์ก็รักผม.........."

"จำไว้นะครับอย่ารอ...เมื่อมันสายไป"

หากมีคำใดหรือประโยคใหนที่ผมเขียนผิดต้อง ขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณจากใจจริง ที่อ่านจนจบนะครับ