“ดินแดนมหัศจรรย์”

ฉันเดินทางมาจากดินแดนมหัศจรรย์

ฉันได้พบเห็นผู้คนบนโลกใบนี้ จมปลักอยู่แต่กับความทุกข์เข็ญอยู่เป็นพัลวัน

ฉันเดินทางมาจากดินแดนแห่งความสุข ฉันจึงอยากจะช่วยเหลือผู้คนเหล่านั้น...ให้กระจ่างใจ

กระจองงอง กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๋ย

ผู้ใดมีทุกข์ บ่สุขสมในความรัก เหงาใจเป็นยิ่งนัก

บอกมา ฉันจักขอรับจ้างเป็นทุกข์แทน...

กระจองงอง กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๋ย

น้ำตาหลั่งริน ทนทุกข์ต่อไปไม่ไหว หัวใจมันเจียนระเบิด

บอกมา ฉันจักเปิดดวงตาและดวงใจของท่านให้แลเห็นธรรม...

เพียงทำจิตให้สงบ คอยฟังเสียงระฆังกังวานใส แว่วยินเสียงพระสวดมนตร์

อบอวลกลิ่นเทียน กลิ่นธูป ถูกจุดบูชา อย่าหนา...อย่าได้สับสน

เพียรประกบมือ ยกขึ้นมาพนม ไหว้สักการพระพุทธะในใจตน คงทำบ่ยากเกิน

เสียงเสนาะบทเพลงธรรมฟังเพลิน ดังขึ้นท่ามกลางความทุกข์ ความเศร้า...ในยามราตรี

จะเศร้า จะเหงา จะทุกข์ จะบีบน้ำตาไปไยเล่า เสียเวลาสิ้นดี

ใกล้รุ่งแล้ว...ฉันจักใช้สุนทรียะเท่าที่ตนเองมี

เพื่อนำไปขอแลกซื้อหยาดน้ำค้างหยดแรก จากปลายดอกบัวกลีบบานของเช้าวันนี้

แล้วนำเอาหยาดน้ำทิพย์แห่งความสุนทรีย์มามอบแด่เธอ เพื่อให้เธอได้ดื่ม ให้เธอได้สดชื่นหัวใจ...

ฉันมีความรักมากพอ มีอย่างเหลือเฟือที่จะมอบให้กับทุกๆคน

อย่าหนา...อย่าเพิ่งได้สับสน ฉันมิใช่คนหลายใจ

ที่ฉันมอบความรักให้กับทุกๆคน ในสิ่งที่ฉันทำลงไป เพราะว่าหัวใจของฉันมันสั่งการมา...

แล้วเธอล่ะ?...หากเธอมีความรักมากพอ มีอย่างเหลือเฟือ เธอจะเผื่อแผ่ให้กับทุกๆคนไหม?

คำตอบของเธอฉันคงไม่ได้ยิน เพราะมันดังแผ่วอยู่ภายในหัวใจ

แน่นอน...ไม่ใช่หัวใจของฉัน แต่คำตอบนั้นมันดังแว่วอยู่ภายในหัวใจของเธอ...

กระจองงอง กระจองงอง...เจ้าข้าเอ๋ย

โยนความเศร้า โยนความทุกข์ โยนความเหงามาให้แก่ฉัน

ฉันจักใช้สุนทรียะเท่าที่ตัวเองมีอยู่นั้น แปรผันเป็นความสุข เพื่อนำไปมอบให้กับเธอ...

ฉันเดินทางมาจากดินแดนพิศวง ดินแดนแห่งความมหัศจรรย์

ดินแดนแห่งนี้มิได้อยู่ไกลโพ้นแต่อย่างใด ดินแดนแห่งนี้มีแต่ความสุขสันต์

จะเสียเวลาตามหาให้เหนื่อยยากไปทำไมกัน ดินแดนแห่งนี้มีอยู่ภายในหัวใจของคนทุกคน...

*********************