เรื่องทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องจริงที่สมมติขึ้น…..

ภาคกลางวัน : 3 ปีมาแล้ว

ก็แทบจะเป็นปกติ สำหรับฉัน ในช่วงพักกลางวันของทุกวัน ในยามที่ต้องระเห็จไปถึงระยอง ฉันกับไอ้คิงมักจะไปกินข้าว รึนั่งรึนอนเล่น อยู่ที่บ้านบน ของเก๋กับหนุ่ม (แน่นอน ในเมื่อมีบ้านบน มันก็ต้องมีบ้านล่างด้วย)

หนุ่ม : พี่..วันนี้ไปแทงปลาไหม คืนนี้น้ำลง ถ้าไปจะได้ไปซื้อของเลย
ฉัน : เอาสิ แล้วต้องซื้อไรมั่ง
คิง : ก็นี่ไงพี่ ไฟฉาย ฉมวก แบต อะไรอย่างเงี้ยะ
หนุ่ม : พี่เอามา สองร้อยก่อน ไว้ตอนเย็นค่อยว่าอีกที
............................
คิง : แล้วใครไปมั่งวะ
หนุ่ม : …………..

จะบอกยังไงดีล่ะ ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้สึกว่าบาป รึว่ารู้สึกอยากจะไปแทงปลาหรืออย่างไร ฉันแค่โดนชวนมาหลายทีแล้ว ก็เอาวะ บ่ายเบี่ยงมาหลายหนแล้ว แล้วก็ไปซะให้รู้แร้วรู้แรดไปซะที ว่ามันเป็นยังไง
…………………………………………………………………………………………

ภาคเย็น และคืนค่ำ

ฉันซ้อนท้ายจ๊อบมากับไอ้คิง เลิกงานแล้วเราก็ดิ่งมาเลย ก่อนลงมาเราสองคนชวนปอนแล้ว แต่ปอนบอกไม่อยากทำบาป (จริงๆแล้วปอนนัดสาวมากกว่า)

“นู้นนนน..มันอยู่บ้านล่างนู่นน่ะ”
แม่บอกเราอย่างนั้นเมื่อเห็นหน้าเราสองคน
ข่าวที่นี่ไว ใครจะทำไร ปล้น/ฆ่า เลือดตก/เมนส์มา แป๊บเดียวรู้กันหมด จริงๆนะ อย่างที่ว่าจะไปแทงปลา หลายๆคนในออฟฟิศยังรู้เลย
แป๊บนึงเราก็มาถึงบ้านล่าง พ่อนั่งยิ้มร่ารอรับอยู่ในบ้าน พลางหยิบช้างมาให้เชือก
“เอาหน่อย เอาหน่อย”
เป็นอย่างนี้แหละ ถ้ามากันที่บ้านนี้ เป็นต้องล้อมวงนั่งดื่มช้างกัน วงใหญ่ วงเล็กก็แล้วแต่วัน
“เอ้าพี่ ทั้งหมดสองร้อยสี่สิบ.........”
หนุ่มจาระไนรายการของที่ซื้อมาให้ มีแบตเตอรี่ ไฟฉายแบบสวมหัว ฉมวก(ฉันรู้สึกเป็นนักรบยังไงไม่รู้)
แล้วก็ตะข้อง-ตะข้องก็คือ........
“แล้วจะไปตอนไหน”
“ดึกๆพี่ เดี๋ยวกินข้าวกันก่อน แล้วไอ้พงษ์มันจะไปด้วย”

กินข้าวแล้วฉันลองเอาแบตสะพายบ่าข้างขวา ส่วนข้างซ้ายเป็นของตะข้อง หัวสวมหมวกแก๊ปแล้วคาดด้วยไฟฉาย มือขวาถือฉมวก
“แม่งงงงง...เหมือนพม่าจะไปแทงกบว่ะ”
จบตอน 1

นิยามศัพท์เฉพาะ

ไอ้คิง : (ฉันไม่ได้ตั้งใจจิกหัวเรียกนะ แต่เป็นคำคุ้นปากจริงๆ เวลาที่จะพูดถึงรึเรียกหา) คิงเป็นคนที่กวนตีนมากๆ ปากมันพล่อยพอกับที่ปากมันห้อย แต่ทุกคำพูดมันก็แสดงออกถึงความรู้สึกจริงใจของมันจริงๆ
เก๋ : หญิงไทยใจใหญ่ตัวเล็ก เป็นคนระยองโดยกำเนิด แต่ไปเรียนจบที่ลำปาง “ไม่ว่าจะเรียกหาอะไร เก๋จัดให้ ” อันนี้เป็นสโลแกนของเก๋
หนุ่ม : ผัวเก๋ เด็กลำปางที่มาเจอเก๋ที่ระยอง หนุ่มยังเหน่อเหนืออยู่เลย ไปๆมาๆ มาเหน่อระยองซะแล่ว
แม่ : แม่เก๋
พ่อ : พ่อเก๋
บ้านบน : บ้านของเก๋ คือพื้นที่ตรงนั้นมันเป็นเนินขึ้นๆลงๆแบบเขาน่ะ
บ้านล่าง : บ้านของเก๋ -ก็ต้องอยู่ข้างล่างของเนินน่ะสิ
ปอน : เจ้านายฉันเอง
พงษ์ : หนุ่มอีสานที่มาประจำอยู่ที่ไหนก็ได้ แล้วแต่โรงงานจะส่งไป พงษ์เป็นช่างสีน่ะ
ตะข้อง : ภาชนะจักสานรูปร่างก็แบบข้องน่ะแหละ จริงๆแล้วมันก็ข้องนั่นแหละ แต่ที่นั่นเค้าเรียกอย่างนั้น
จ็อบ : ไม่ใช่คนนะ เป็นมอเตอร์ไซค์ออโตคันเล็กๆ ที่เราเรียกกันว่าป๊อบน่ะ ที่นั่นเค้าเรียกจ๊อบ(รึไอ้คิงมันเรียกคนเดียวก็ไม่รู้)

26/12/2551 วันที่ฉันอยู่เบื้องหลังความสำเร็จ(เหมือนกัน)

ภาพจาก
http://img01.picoodle.com/img/img01/8/4/29/terr547/f_NightBeach1m_5...