"ฉันกำลังจะตาย..." 

"สวัสดี- - "

ฉันเอ่ยทักทายฉัน

"เธอสบายดีนะ?"

ฉันเอ่ยถามฉันด้วยความห่วงใย

"ฉันกำลังจะตาย- -"

ฉันตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แต่ฉาบเอาไว้ด้วยความสดใส

"เธอป่วยเป็นอะไร?"

ฉันเอ่ยถามฉันด้วยความห่วงใยอีกครั้ง

"เปล่า- - ฉันสบายดี แต่ถึงอย่างไรฉันก็กำลังจะตาย"

ฉันตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แต่ฉาบเพิ่มความสดใสยิ่งขึ้นกว่าเดิม

"เธอสบายดี แต่ทำไมถึงบอกว่าตัวเองกำลังจะตาย?"

ฉันหยุดมองฉันที่สถิตอยู่ภายในกระจกเงาตรงเบื้องหน้า

ใคร่ครวญต่อคำถามที่ฉันถามฉันอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเข้าใจในถาม และมั่นใจในคำตอบ

ฉันจึงตอบฉันออกไปว่า

"ฉัน- -

"ไม่สิ- -

"เราต่างหาก- -

"เราต่างก็รู้และรู้อย่างแน่ชัดกันเป็นอย่างดีทีเดียวว่า

"วินาทีที่กำลังคืบเคลื่อนเข้ามาอย่างเงียบกริบ

"ห้วงแห่งวินาทีอันสงัด สงบ แต่สว่างวาบอย่างเจิดจ้า

"ห้วงแห่งวินาทีที่ไร้รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และการปรุงแต่ง

"ห้วงแห่งวินาทีเช่นนี้กำลังเดินทางเข้ามาหาเราอย่างเท่าเทียมกัน

"แต่เรากลับพยายามปฏิเสธ หลีกเร้น และหลบซ่อนมัน

"เพียงเพราะว่าเรารู้สึกรังเกียจความเท่าเทียมกัน

"เราจึงกระเหี้ยนกระหือรือกระโจนลงสู่หุบเหวแห่งความมั่นคง ถาวร และเสถียร

"มั่นคง? ถาวร? และเสถียร?

"มั่นคง!? ถาวร!? และเสถียร!?

"เราพยายามปรุงแต่งวินาทีกาลให้เกิดมีความมั่นคง ถาวร และเสถียร!?!

"เราพยายามกันอย่างจริงจังเสียยิ่งกว่าความจริงจังใดใดเท่าที่เราเคยจริงจัง

"เราพยายามบิดเบือนความชราภาพที่วินาทีกาลมอบให้เราอย่างเท่าเทียมกัน

"เราต้องการเพียงแต่ความกระชุ่มกระชวยแห่งวันและวัย

"เรายินดีและต้องการแต่สิ่งที่เราจะได้รับ

"แต่เรากลับไม่รู้จักที่จะระงับความโศกสลดเมื่อต้องสูญเสีย

"เมื่อเป็นดังเช่นนี้ วินาทีกาลมีความมั่นคง ถาวร และเสถียรละหรือ?"

"ฉันกำลังจะตาย- -

"ไม่สิ เรากำลังจะตายต่างหาก- -

"แต่ก่อนที่เรากำลังจะตาย

"แต่ก่อนที่พญามัจจุราชผู้ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรมจะแวะมาทักทาย

"เราก็ควรที่จะแสดงความกล้าหาญด้วยการท้าทายชีวิต

"ตบความคิดอันโง่เขลาที่เคยเชื่อว่าเราเหนือกว่าผู้อื่นให้ล้มคว่ำ

"กระชากคอความอ่อนแอและบอบบาง

"อันเป็นกำแพงสูงตระหง่านซึ่งแต่งตั้งชื่อของตนเองไว้ว่าความเห็นแก่ตัว

"เราต้องกระชากคอมันลงมาให้โน้มต่ำ

"เราต้องกระทำการขุดให้ถึงรากแล้วผลักมันให้หน้าคะมำ

"เราจึงจักได้เรียนรู้ว่าการดำรงอยู่อย่างต่ำเตี้ยแนบชิดติดพระแม่ธรณี

"การที่เราได้กระทำการก้มต่ำลงกราบผืนแผ่นดินผู้ซึ่งมอบชีวิต

"ห้วงแห่งวินาทีกาลอันเป็นเศษเสี้ยวเล็กเล็กขณะหนึ่งของชีวิต

"เราจักได้บันทึกและหมั่นระลึกรู้ถึงคุณค่าอันอนันต์ของชีวิต

"เราจักได้ซาบซึ้งถึงคุณค่าของวินาทีกาลที่กำลังคืบเคลื่อนเข้ามาอย่างเงียบกริบ"

"ฉันกำลังจะตาย- -

"ไม่สิ เรากำลังจะตายต่างหาก- -

"หากแม้เรากำลังจะตาย

"อย่างน้อยเราก็เคยได้ระลึกนึกถึงคุณค่าของชีวิต

"ด้วยการพุ่งทะยานชีวิตด้วยชีวิตเข้าไปในชีวิตเพื่อเรียนรู้ชีวิต

"หากเราสามารถสละชีวิตเพื่อชีวิตได้

"เราก็จะไม่มีเวลามามัวเสียใจให้กับชีวิต

"เนื่องเพราะเรามองเห็นคุณค่าอันงดงามและยิ่งใหญ่ของชีวิตแล้ว"

"เรากำลังจะตายในอ้อมกอดของดวงตะวันผู้อารีมอบแสงแดดอุ่นร้อน

"เรากำลังจะตายขณะที่แพรพรรณแห่งราตรีกาลเมตตาปกคลุมร่างกาย

"เรากำลังจะตายท่ามกลางสายฝนฉ่ำชื่นโปรยสายโอบอุ้มพร้อมรุ้งงาม

"เรากำลังจะตายท่ามกลางต้นไม้และใบหญ้าที่กรุณาแบ่งปันความสดชื่น

"เรากำลังจะตายขณะที่อณูและละอองทะเลล่องฟุ้งคืนสู่ผืนแผ่นฟ้า

"แม้เรากำลังจะตาย

"แต่เราสามารถมองเห็นคุณค่าอันงดงามและยิ่งใหญ่ของสรรพชีวิต

"เราสามารถมีความสุขอย่างเรียบง่ายได้ด้วยชีวิตที่เข้าใจชีวิต

"ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงยินดีต้อนรับพญามัจจุราชผู้ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรมอยู่เป็นนิจ

"แล้วเธอพร้อมหรือยัง?"

ฉันถามฉันที่สถิตอยู่ในกระจกเงาแห่งชีวิต...

**********

อ้อ..ลืมบอกไป งานชิ้นนี้เป็นงานในลักษณะ "มรณานุสติ" หากไม่เข้าใจว่ามรณานุสติคืออะไร ก็ให้คลิกเข้าไปอ่านและทำความเข้าใจที่ลิ้งค์นี้ครับ