นักคันหูไม่รู้หาย

ในยามที่มนุษย์คันหู

แต่กลับไปเกาตรงบริเวณคาง

หรือเลยเถิดไปเกาตรงที่ก้น

การกระทำเยี่ยงนั้น

จะทำให้อาการคันหายไปได้อย่างไร

มนุษย์หนอมนุษย์

ก็รู้ทั้งรู้อยู่แก่หัวใจ

ว่าสิ่งใดใดนำพามาซึ่งทุกข์มหันต์

แต่หาได้ใส่ใจสืบค้นและดับมันลงไม่

อุปมาเกาไม่ถูกที่คันฉันใด

ย่อมคันยุบยิบรุมเร้าอย่างไม่รู้หาย

นั่นเพราะความเขลาของตัวเราใช่หรือไม่

ฉันนั้นแล

มนุษย์นักคันหูไม่รู้จักหาย

มักกลายเป็นนักเหยียบย่ำหลังจากหักดอกไม้

อีกทั้งยังโผเข้าไปโอบกอดบูชากองฟืนไฟ

เยี่ยงนี้คือผลพวงของผู้หลงติดกับดัก

หลงไปรักกอดรัดฟัดกับ โลภ โกรธ หลง อยู่ร่ำไป

กระทั่งถูกไฟเผาไหม้ไปทั้งดวงจิตดวงใจ

ทั้งที่มีมวลหมู่ดอกไม้ให้ชื่นชมอย่างน่าชื่นอกน่าชื่นใจ

มนุษย์ใดฝึกจิตเหให้เห็นความงดงามของดอกไม้ได้

แม้นไฟจะลุกโหมแรงแผดเผาไหม้

ก็พึงดับและสงบเย็นลงได้โดยพลัน

ทั้งนี้คงด้วยเพราะเสียงจากภายใน

ของบรรดามนุษย์นักคันหูไม่รู้หาย

ซึ่งมักเปล่งเสียงตะโกนก้องร้องป่าวอย่างเปล่าดาย

ภายในสำเนียงเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย

อะไร? ทำไม? อย่างไร? เพื่ออะไร?

จริงไหม? ใช่หรือไม่? เพราะอะไร?

เพียงดับเสียงตะโกนอันไร้สตินั้นลงได้

เพียงสิ้นคิดซึ่งความสงสัย

ความสงบสุขอย่างเรียบเรียบง่ายง่าย

ก็จะปรากฏแจ้งขึ้นภายในจิตใจ

พึงรู้จักหมั่นแยกความคิด

หรือก็คือเสียงจากภายในออกไป

คงไว้ซึ่งจิตที่พรั่งไปด้วยสติและปัญญาได้

เพียงนี้ก็จะสามารถสิ้นคิด สิ้นสงสัย

ทั้งนี้จำเป็นเหลือเกิน จำเป็นอย่างเหลือหลาย

จำเป็นที่จะต้องลงมือปฏิบัติอย่างแท้จริง

มิเช่นนั้นหูก็คงไม่มีวันหายไปจากอาการคัน

เนื่องเพราะมัวเขลาไปเกาอยู่บริเวณคาง

หรือเลยเถิดไปเกาตรงที่แก้มก้น…

**********