“แด่สหายศิลปิน”

การดุ่มดุ่มจุ่มสีแล้วลงมือปาดป้าย

โดยมิพักพินิจถึงกิจแห่งผืนผ้าใบ

กระบวนการไม่ว่าจะหมายมุ่งสร้างเพื่อการใด

ความละเอียดอ่อนมิใช่เรื่องล้อเล่นแห่งวิถีศิลปิน...

ฉึบฉับ กระฉับกระเฉง

บรรเลงเพลงฝีแปรงประหนึ่งจอมยุทธ์ร่ายวิชากระบี่

ท่วงทำนองการปาดป้ายว่องไวกระไรเช่นนี้

กระบวนการทางทักษะและจิตใจที่มี หาใช่กระทำไปเพียงลวงตน...

โอ้เอ๋ย...จิตวิญญาณแห่งโลกุตระ

ผสานอยู่ภายในจิตและฝีแปรงของข้าเสมอมา

ขากถุย!...ผสานอยู่ในอัตตาของสูน่ะสิอ้ายบ้า

กูเขียนบทนี้เพื่อนำมาฟาดอัตตามึงให้รู้วาง...

ศิลปิน เทคนิคสูมากมี ทักษะสูมากมาย

ทว่าสูควรเรียนรู้ตรวจสอบเบื้องลึกภายในจิตใจเอาไว้บ้าง

สูกำลังบิดเบือนความชอบธรรมเพื่อตัวตน ด้วยผลงานอันถากถาง

สูเหยียดหยามจิตวิญญาณด้วยความเสื่อมทรามและหย่อนยานทางจิตใจ...

สหายศิลปินเอ๋ย

สูจะเกรงกลัวไปไยกับความว่างเปล่าที่สูยังมิเคยทำความรู้จัก...

*********

หมายเหตุ : บันดาลใจมาจากหนังสือ “ทะลวงวัตถุนิยมทางจิตวิญญาณ”

ในการบรรยายของเชอเกียม ตรุงปะ  ซึ่งแปลโดย วิจักขณ์ พานิช

จากคำถามที่ว่า...

ถาม  : ทำไมคนเราต้องพยายามปกป้องอัตตาของตนด้วย?

ทำไมการปล่อยวางอัตตาจึงยากนัก ?

ตอบ : ผู้คนหวาดกลัวพื้นที่ของความว่าง

การไม่มีอยู่ของเพื่อนร่วมทาง หรือการไม่มีอยู่ของเงา

การที่เราไม่มีใคร หรือไม่มีอะไรจะสัมพันธ์ด้วย

สามารถเป็นประสบการณ์อันน่าสะพรึงกลัว

เพียงความคิดที่มีต่อภาวะนั้นก็อาจเป็นอะไรที่ชวนให้ใจหวั่นไหว

แม้จะยังไม่ใช่ประสบการณ์จริงก็ตาม

ทั้งหมดคือความกลัวต่อพื้นที่ว่าง

ความกลัวต่อการที่ไม่อาจผูกตัวเองกับจุดยืนอันมั่นคงใดๆ

ที่ซึ่งเราจะสูญเสียอัตลักษณ์ที่มั่นคง ถาวร และแน่นอน

การสูญเสียตัวตนสามารถเป็นประสบการณ์ที่น่าหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง...