ขี่จักรยานผ่านบ้านเก่า มันเคยมีต้นหางนกยูงต้นใหญ่อายุหลายสิบปี แล้วก็ต้นมอดขี้กา อายุอ่อนแก่กว่ากันไม่กี่มากน้อย แต่มันก็ตายไปแล้ว ไม่มีร่องรอยของรากเก่าๆ หรือเศษใบที่ร่วงหล่นหลงเหลืออยู่

วันนี้ ผ่านไปอีกที นึกถึงภาพสมัยที่ลงจากรถทัวร์อดนอนมาทั้งคืน เดินผ่านเข้าบ้าน ภาพของต้นไม้แก่ต้นนั้นก็ยังค้างอยู่ในหัวสมอง ผ่านไปสิบกว่าปี  ภาพที่เคยคุ้นตามาสามสิบกว่าปี เปลี่ยนสภาพไป แต่ยังทิ้งร่องรอยของความทรงจำเอาไว้ให้เห็น

แล้วฉันก็ขี่จักรยานผ่านเข้าไปที่นั่นอีก นึกถึงต้นไม้แก่ แล้วก็ กลับพบว่า

มีหมาสีน้ำตาลทองนั่งแลบลิ้นแฮกๆ อยู่ตรงนั้น ฉันมองมันด้วยความคุ้นเคย

ถ้าการเกิดการตายมีเวียนว่าย  เปลี่ยนภพชาติไปได้จริง

ก็ได้แต่เพ้อเจ้อ จินตนาการไป