"กวีผู้ไม่เคยประพันธ์”

ไม่อาจทราบได้ว่า ผู้ใดกันระบายสีน้ำเงินดำทาบทาไปจนทั่ว

ทั้งยังแต้มแต่งดวงดาวให้ส่องแสงระยิบวิบวับอยู่บนผืนฟ้า

แต่แล้วไม่นานนัก กาลเคลื่อนผ่าน จิตรกรผู้นั้นก็เปลี่ยนใจ

ตกแต่งผืนฟ้าด้วยวาดเมฆ กลบลบดาวเดือนให้เลือนไป

จิตรกรสรรฟ้าใหม่ ระบายแสงทองรำไรอยู่ริมขอบทุ่งนา...

ยามหมู่แมลง ตั๊กแตนตำข้าวเต้นโหยงมาสัมผัส

ยามหยาดน้ำค้างหยด ไมยราบจอมตระหนก สะดุ้งหุบใบเสมอ

ดอกจำปาผู้งดงามปานสาวแรกรุ่น

ยั่วยวนเย้าใจ ด้วยส่งกลิ่นหอมอ่อนอ่อนแห่งวันและวัย ทุกทุกเช้า

ต้นขนุนลูกดก ต้นกล้วยคอยฝน

ต้นน้อยหน่าจอมอดทน เก่งจริงจริงในการออกดอกออกผล

มากมีในพืชพันธุ์นานา พ่อปลูกไว้ริมรั้วไม้ไผ่ข้างข้างบ้าน...

พ่อไม่เคยประพันธ์บทกวี

พ่อไม่รู้ว่าบทกวีคืออะไร

ลูกอยากบอกพ่อเอาไว้

ทุกทุกสิ่งที่พ่อสร้างทำไว้ให้

ทุกทุกกาล ทุกทุกสถานที่พ่อปลูกสร้างด้วยแรงกายแรงใจ

นั่นคือผลงานการประพันธ์อันยิ่งใหญ่ของมหากวี...

*********

หมายเหตุ : เนื่องเพราะผมนิยมชมชอบดอกลั่นทมในชื่อเรียกที่ว่า "ดอกจำปา" อย่างในภาษาลาวมากกว่า จึงใช้ชื่อดอกจำปาแทนลั่นทมในงานชิ้นนี้แทนครับ จึงเรียนมาเพื่อทราบ