“ทางสายกลาง” 

ฉันไม่อาจทราบได้ว่า
ผู้คนที่ออกเดินทางท่องเที่ยวไปไกลแสนไกล
นับพัน นับหมื่น หรือนับแสนกิโลเมตร
ไปไกลจนสุดขอบโลก

แล้วก็หวนคืนกลับมายังตรงที่เดิม

กลับมาสู่ความเงียบงันอันบริสุทธิ์และไพศาล

การเดินทางของพวกเขาแต่ละครั้ง
พวกเขาได้เคยทดลองเดินทางภายในใจของตนเองบ้างไหม

เส้นทางสายใดที่พวกเขาพึงพอใจ ?

ผองเราต่างก็ท่องเที่ยวไป ณ สถานหนึ่งหนึ่ง

โดยหมายเสพสัมผัสสุนทรียรสนานา
ทว่าเราฉกฉวยเอาความงดงามของโลกแต่เพียงฝ่ายเดียวหรือไม่
เราได้เคยมอบและช่วยรักษาหรือเยียวยาโลกกันบ้างไหม
หรือเราเพียงแต่สับเปลี่ยนบรรยากาศเพื่อให้เกิดมีความบันเทิงเริงใจ
โดยที่ไม่ได้ตระหนักว่าคนรุ่นต่อไปจะได้มีความสุขอย่างเราไหม
เราหอบนำเอาสิ่งแปลกปลอมมากมายก่ายกองติดตัวไปตามเส้นทาง
โดยนำไปทิ้งไว้ท่ามกลางธรรมชาติที่เราบอกว่ามันงดงาม
เราตั้งใจทำลายมัน

แต่เรามักกล่าวกันอย่างเคยชินจนติดปากว่าเรามิได้ตั้งใจ

เส้นทางสายใดที่ผองเราตั้งใจจะพากันเดินไป ?

โลกทั้งใบได้กระซิบ
ตะโกน
กู่ก้อง
ร้องบอกเพื่อตักเตือนเราเรื่อยมา
ทว่าเราก็ยังคงไม่รู้จักปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
เมื่อโลกเงียบใส่เรา เราอย่าได้กล่าวโทษต่อโลกว่าไร้ความปรานี

การเดินทางในครั้งนี้ ผองเราจะจูงมือกันไปสู่หนใด ?

ธรรมชาติสามารถขาดมนุษย์อย่างเราได้

ทว่ามนุษย์เช่นเราไม่สามารถที่จะขาดธรรมชาติได้

ผองเรากำลังจะทำอะไรกับธรรมชาติ ?

บ่ายวันนี้ผองเรานั่งลุ้นระทึกจากการประกาศผลรางวัล
ผลรางวัลจากกองสลากกินแบ่งรัฐบาลและมิใช่รัฐบาล
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันมหามงคลทางพระพุทธศาสนา
ผองเราหมายว่าจะร่วมกันชำระจิตใจให้ผ่องใสบริสุทธิ์
“แม่ง! เหี้ยเอ๊ย! ถูกหวยแดกอีกแล้วกู!”
ใครบางคนและหลายต่อหลายคนในผองเรา
คงกล่าวกันประมาณนี้ก่อนวันชำระจิตใจ
ผองเรากำลังดำเนินอยู่ในทางสายกลาง !?!

**********

ป.ล. เขียนเมื่อวันที่ ๑๖ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔

วันรุ่งขึ้น หรือวันที่ ๑๗ พฤษภาคม เป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา คือ วันวิสาขบูชา