“หัวใจศิลปิน”

ภาพทุกทุกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เรามักตัดสินกันไปอย่างฉับพลันว่ามันงามตา

เรามักพิพากษาอย่างไร้การใคร่ครวญด้วยสติและปัญญา

ภาพทุกทุกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

จึงงดงามและอัปลักษณ์อย่างอยุติธรรม...

ศิลปินหาใช่สักแต่จะแสวงหาผลกำไรจากการสร้างงานศิลปะ

เธอยังคงเยาว์และเขลาต่อโลกของศิลปะเหลือเกิน

เธอจะเชยชมดอกไม้งามที่ทำการเพาะปลูกได้อย่างไรเล่า

หากเธอไม่รู้จักการรดน้ำ มอบพื้นที่เหมาะ เพื่อรอรับแสงแดดอุ่น

และรอคอยการเจริญเติบโตของดอกไม้ รอคอยด้วยความอดทนยิ่ง...

เธอจะโอดครวญว่าโลกนี้ช่างแล้งไร้ความสุขอย่างสม่ำเสมอไปไย

ในเมื่อเธอเองยังเดินทางไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวของระยะทางชีวิต

โลกนี้ที่เธอแลว่ามันน่าหวาดกลัว

นั่นเป็นเพราะว่าเธอเองต่างหากเป็นผู้กระทำให้มันน่าหวาดกลัว

โลกไม่เคยกระทำสิ่งใดใดให้ใครต่อใครหวาดกลัว

โลกยังคงดำเนินไปตามภาวะปกติอย่างที่เคยเป็นมานับล้านล้านปี

โลกภายในของเธอเองต่างหากที่สร้างและปรุงแต่งความน่ากลัวขึ้นมา

ซึ่งเธอเป็นเพียงผู้มาเยือนโลกชั่วคราว และปรุงแต่งโลกภายในเป็นครั้งคราว...

ทุกทุกความรื่นรมย์

ทุกทุกความร่าเริง

ทุกทุกความสนุกสนานบันเทิงของชีวิต

มิได้เกิดมีขึ้นหลังจากที่เธอทุกข์สาหัสละหรือ

เพียงเธอรู้จักทำความเข้าใจกับความทุกข์ที่ผ่านเข้ามาได้

แล้วจะมีความทุกข์ใดอีกเล่าเข้าครอบงำหัวใจของเธอ

เธอควรกราบและทำการขอบคุณพระคุณของความทุกข์เสียบ้าง

อย่าได้รังเกียจความทุกข์ เพราะความทุกข์คือคุณครูผู้ยิ่งใหญ่ของเรา...

เปล่า- - -

ฉันมิได้เป็นผู้ตรัสรู้เรื่องของชีวิตและศิลปะ

มีผู้ตรัสรู้อย่างแท้จริงก่อนหน้าฉันมาเนิ่นนานนัก

เพียงแต่ว่าฉันเคยจมอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์

จมอยู่ในภาวะแห่งความทรมานอย่างแสนสาหัสของทั้งสองสิ่งนั้น

ฉันจึงทำการเรียนรู้และดำเนินชีวิตได้อย่างมีศิลปะขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง

ระยะทางชีวิตของฉันมันยังคงมีความขรุขระและยาวไกลนัก เธอก็เช่นเดียวกัน...

ภาพทุกทุกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เรามักตัดสินกันไปอย่างฉับพลันว่ามันงามตา

เรามักพิพากษาอย่างไร้การใคร่ครวญด้วยสติและปัญญา

ภาพทุกทุกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

จึงงดงามและอัปลักษณ์อย่างอยุติธรรม...

**********