“ฉันเพียงแค่หลงจากเธอไปชั่วคราว”

ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าก้อนเมฆบนท้องฟ้าสามารถบันดาลใจ

ฉันเกือบจะลืมไปแล้วจริงจริงว่าฉันเคยสนทนากับพระจันทร์ได้

ฉันเกือบจะลืมเธอไปแล้วนะเสียงแห่งลมกังวานสุขสดใส

ฉันเกือบจะลืมยามที่กายทั้งกายสัมผัสกับผืนหญ้าว่ามันให้ความรู้สึกเช่นไร

ฉันเกือบที่จะลืมใฝ่ใจให้ต่อความอ่อนโยนของดอกไม้

ฉันเกือบจะลืมละอองฟองของน้ำฝนว่ามันงดงามราวประกายเพชรสักปานใด

ฉันเกือบจะลืมสัมผัสหยาบ ละเอียด และอ่อนนุ่มของผืนทราย

ฉันเกือบจะลืมการเคลื่อนไหวของระลอกคลื่น เกือบไป- -

ว่าระลอกคลื่นจากแม่น้ำ ลำคลอง ลำธารใส กระทั่งท้องทะเลอันกว้างใหญ่

ระลอกคลื่นคล้ายจิตใจ ส่องสะท้อนระยับแดด และดวงดาวกะพริบวิบวับไหว

ฉันเกือบจะลืมใคร่ครวญทุกทุกสัมผัส และสรรพสำเนียงที่เข้ามากระทบจิตใจ

เพียงเพราะเกราะขนบแห่งวันและวัย ถูกสร้างขึ้นมากำบังจิตและวิญญาณตน

เกือบไป- -

มันเกือบทำให้ฉันหลงลืมเธอ

ยามนี้ฉันเป็นสุขสงบยิ่งภายในหัวใจเหลือเกิน

เพราะว่าฉันจดจำเธอได้ ฉันยังไม่ลืมเธอ

ฉันเพียงแค่หลงจากเธอไปชั่วคราว...

**********