“ยิ้มกลางฝน” 

วานเย็นยืนตากฝนคอยรถเมล์ย่านบางกระบือ
มือหนึ่งหอบผลงานศิลปะพะรุงพะรัง

มือหนึ่งยกขึ้นป้องบังฝนตกใส่หัว
อาซิ้มคนหนึ่งกางร่มยืนอยู่ข้างข้างตัว
เธอยิ้มหวานล้ำคุณค่าส่งให้มา

แล้วเอ่ยขึ้นอย่างน่าชื่นหัวใจว่า
“เข้ามายืนหลบฝนด้วยกันสิพ่อหนุ่ม”
แล้วเธอก็ยกร่มให้สูงขึ้นเพื่อต้อนรับ

จากนั้นเราก็โอภาปราศรัยกันด้วยรอยยิ้มและมีความสุข

เยี่ยงนี้ฉันจะไม่หลงรักคนไทยและเมืองไทยอย่างไรได้...

**********