“แด่อิสรภาพ”

คืนวันล่วงผ่านเนิ่นนานจนคร้านที่จะนับวันเวลา

รอยเท้าที่ย่ำย่างผ่านกาลเวลาจนยู่ยับ หากนับย่อมเกินหลักล้านล้าน

ลมหายใจเข้าและออก คงจะอยู่ไปตราบจนชั่วกัลปาวสาน

เฉกเช่นเดียวกันกับอิสรภาพที่ถูกประกาศซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า...

แด่อิสรภาพ!

เมล็ดพันธุ์ของดอกไม้งอกเงยได้ในต่างถิ่น

นกนานาชนิดจิกกินแล้วโปรยพันธุ์

ดอกไม้หลากสี ดอกไม้หลากหลายพันธุ์

งอกงามอยู่บนผืนแผ่นดินที่ทั้งยุติและก่อสงครามขึ้นอีกครั้ง...

แด่อิสรภาพ!

กระบอกเหล็กรูปทรงประหลาดตระหง่านทั่ว

แร่ธาตุไม่มีความน่ากลัวถูกฝังกลบอย่างไร้พิษสงอยู่ใต้ดิน

ทว่าความรู้ถูกใช้อย่างโฉดร้ายเพียงหมายทำลายต่อชีวิน

มนุษย์จิตงามสิ้น ขุดนรกเข้าหลอมรวมกับจิตใจ...

แด่อิสรภาพ!

ความเป็นไทช่างงดงามเหลือเกิน

ความเป็นไทช่างยิ่งใหญ่เหลือจะกล่าว

แต่แล้วความเป็นไทได้ถูกตีราคากระทั่งทำเราให้โง่เขลา

เมื่อเรากัดกินความเป็นไทของผู้อื่นเพื่อเพิ่มพูนความเป็นไทให้แก่ตน...

แด่อิสรภาพ!

อักษรทุกทุกตัว หนังสือทุกทุกเล่มที่ว่าด้วยเรื่องของความงาม

ถูกโยนใส่เข้าไปในกองเพลิงแห่งอารมณ์อันร้ายกาจ

จำต้องแก้ไขสถานการณ์ด้วยถ่มน้ำลายใส่กองไฟ

หมายจะดับเพลิงอารมณ์ก็มิอาจ เพราะสายเกินคาด

เถ้าอักษรปลิวไปตามกระแสลมแห่งการวนร่ำไห้รอบโลกเสียแล้ว...

แด่อิสรภาพ!

เราจะฝังความทรงจำไว้ลึกสุดหยั่งภายใต้พื้นของจิตสำนึกละหรือ?

เราจะละเลยสัจจะโดยยึดถือตรรกะที่ไร้ซึ่งตรรกะรึ?

แท้ที่จริงแล้วอิสรภาพมิได้ต้องการเราแม้แต่น้อย

เราเองต่างหากที่ต้องการอิสรภาพเพียงเพื่อจะเอามาพันธนาการตน...

แด่อิสรภาพ!

เรามิอาจจะกลบฝังความทรงจำที่แสนเจ็บปวด

แล้วกุมกำ ตะกองกอดไว้เพียงความทรงจำที่สวยงามเท่านั้น

อิสรภาพงดงามอย่างแจ่มชัดได้

ก็ด้วยแสงแห่งสัจจะที่สาดส่องมาจากครั้งอดีตกาลของการกระทำทั้งปวง...

แด่อิสรภาพ...

**********