“@...  (ฉันอยู่ที่นี่ ณ ที่ของฉัน)”

@ บางใหญ่

@ บางบอน

@ ห้องนอน

@ ห้องน้ำ

@ เดอะมอลล์

@ สยาม

@ ท่าช้าง

@ สีลม

@เชียงใหม่

@ หาดใหญ่

@ อุบลฯ

@ เมืองนนท์ ณ ตอนนี้

@ ยโสธร

@ บุรีรัมย์

@ ร้านส้มตำ

@ หม่ำหม่ำ ณ ร้านน้ำตกซกเล็ก

@ โรงแรมหรู ณ เชียงราย

@ ในผ้าห่มผืนใหญ่กับแฟนหนุ่ม

@ ด้วยใจตุ้มตุ้มต่อมต่อม ต่อมต่อมตุ้มตุ้ม

@ คิกคิก ว้ายว้าย เร่าร้อนรุ่ม

ผีผ้าห่มเริ่มหลอนหลอกในโรงแรม

@ พารากอน

กำลังมีปากเสียงกับอีป้ามหาภัย

@ ร้านสุกี้

แม่ง! แดกสุกี้ไม่อร่อย

เพราะมัวแต่คอยคิดถึงเรื่องอีป้า

@ ลานจอดรถ

ยังไม่หายหงุดหงิด

โกรธอีป้านั่นเป็นบ้า

@ บ้าน

โอ๊ย!...หงุดหงิดจังโว้ย

โมโหอีป้านั่น

แม่ง! อีห่า!...

ฉันอ่านมาถึงตรงนี้

เชื่อว่าตนเองคิดผิดไปเสียแล้วสิ

ที่หลงไปรับเอาบุคคลหนึ่งหนึ่ง

ผู้ซึ่งมักสร้างมลพิษทางอารมณ์

โปรยใส่ผู้อื่นในสังคมออนไลน์

ฉันต้องขออภัยเอาไว้ ณ ตรงนี้

ฉันรับเธอได้ ฉันก็ลบเธอได้

เธอมีสิทธิ์ระบายอารมณ์ใส่

ฉันก็มีสิทธิ์ลบมลพิษที่เกิดจากอารมณ์ของเธอ...

@ ในสถานที่หนึ่งหนึ่ง

มาทำบุญบ้าน

มาร่วมงานทอดกฐิน

มาต่อสู้กับอารมณ์ด้วยปฏิบัติธรรมเพื่อชีวิน

@ กันแบบนี้สิจ๊ะ ช่างน่าอนุโมทนายินดีด้วยกับเธอ...

เรื่องของกู!...

อย่าเสือก!...

นี่มันพื้นที่ส่วนตัวโว้ย!...

กูจะเขียนอะไรมันก็เรื่องของกู!...

เหี้ย!...

มลพิษทางอารมณ์ยังคงตกค้าง

เราต้องคอยช่วยกันทำความสะอาดให้แก่สังคม

เพื่อสร้างจิตสำนึกของคนให้มีวุฒิภาวะทางอารมณ์

ทั้งนี้ก็เพื่อสังคมที่งดงามโดยส่วนใหญ่...

ณ ปัจจุบัน

เธออาจจะโกรธและเกลียดฉัน

เธออาจจะยังมองไม่เห็นถึงคุณค่าของกัน

แต่ในอนาคตอันยาวไกล หนทางยังข้างหน้านั้น

เธอจะรู้สึกรักและขอบคุณฉันที่ช่วยกันเตือนสติของเธอ...

**********