“ไร้นิรันดร”

โลกบ่ายหน้าหลบความเป็นนิรันดรเสมอมา

ทว่า ณ ดินแดนที่ฉันถือกำเนิด

ผู้ซึ่งนิยมบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์

กลับใคร่ให้กวีต้องเขียนบทสรรเสริญ

ต่อความเป็นนิรันดรของบางสิ่ง

และมิบังควรตั้งคำถาม

ถึงแม้ฟ้ากว้างใหญ่

จะระบายสีใส่ตัวเองจนดำมืดมิดไปแล้วก็ตาม

แม้นกวีนัยน์ตาบอดสนิทจะมิตั้งคำถาม

ก็ยังรับรู้ได้ว่าผืนฟ้าหาได้มีความสว่างอย่างนิรันดรไม่...

ฉันลอบมองจันทร์จากกรอบหน้าต่างห้องของผู้อื่น

กระทำได้แต่เพียงสะอื้นไห้อย่างแผ่วเบา

หลั่งน้ำตาอยู่ภายในห้องที่ถูกปิดขังยังชั้นสูงลิบ

น้ำจากตาไหลเรื่อยจนท่วมพ้นตีน

กระทั่งหลั่งล้นพ้นตาตุ่ม

น้ำตาท่วมสูงขึ้นจนถึงบริเวณลำคอ

ฉันจำต้องลอยคออยู่ในบ่อน้ำตาของตัวเอง

แต่ในท้ายที่สุด

น้ำตาก็เอ่อท้นจนหลุดล้นออกจากกรอบหน้าต่างห้องนั้น

ร่างของฉันจึงไหลล่องสูงขึ้นสู่ผืนฟ้า

ฉันเป็นอิสระ?

แต่ฉันก็บอกไม่ได้ว่า

น้ำตาจะนำพาฉันไปสู่ดาวดวงใดที่มิใช่โลกใบเดิม...

ฉันกลัว?

เปล่าเลย- - -

ฉันจะมีความรู้สึกกลัวไปไยเล่า

ในเมื่อทุกสรรพสิ่งล้วนไร้ความเป็นนิรันดร...

**********