“ภาวะโศกนาฏกรรม”

1

โอม ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก

จงดลบันดาลความสุขสวัสดิ์อย่างมหาศาลเกิดแก่ปวงข้า

ภยันตรายทั้งมวลจงสูญสลายไปในไม่ช้า

ความฉิบหายอัปมงคลคงหมดสิ้นด้วยแรงภาวนา เพี้ยง!

2

มนุษย์หนอมนุษย์ เจ้าคงลืมไปแล้วกระมังว่า

ไม่มีสิ่งใดยั่งยืน ทุกสิ่งล้วนเป็นทุกข์ ไม่มีสิ่งใดยึดถือได้จริงแม้แต่สิ่งเดียว

แม้นเจ้าจักอัญเชิญมหาคาถาอันสูงสุด หากเจ้ามิกระทำจิตใจให้ผ่องใสบริสุทธิ์

คาถานั้นก็เพียงลมปากพร่ำ...

**********

     ผมก็มิได้มีเจตนาจะเขียนอะไรให้ผู้อ่านรู้สึกหดหู่นะครับ หากผู้อ่านที่มีปัญญาก็จะทราบได้ว่า ข้อเขียนของผมส่วนใหญ่จะเป็นลักษณะการเขียนเพื่อกระตุ้นจิตใจ กระแทกอารมณ์ เพื่อก่อให้เกิดความคิด เพื่อให้ผู้อ่านได้รู้จักใช้ความรู้เพื่อพินิจให้เห็นถึงความจริงของชีวิต มิใช่การอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งพึ่งพิงได้จริงไม่

     ดังข้อเขียนของพระพรหมคุณาภรณ์ดังนี้... "พระพุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาแห่งการกระทำ (กรรมวาท และกิริยวาท) เป็นศาสนาแห่งความเพียรพยายาม (วิริยวาท) ไม่ใช่ศาสนาแห่งการอ้อนวอนปรารถนา หรือเป็นศาสนาแห่งความห่วงกังวล การสั่งสอนธรรมของพระพุทธเจ้ามุ่งผลในทางปฏิบัติ ให้ทุกคนจัดการกับชีวิตที่เป็นอยู่จริงๆในโลกนี้และเริ่มแต่บัดนี้ ความรู้ในหลักที่เรียกว่ามัชเฌนธรรมเทศนาก็ดี การประพฤติตามมรรคาที่เรียกว่ามัชฌิมาปฏิปทาก็ดี เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในสภาพและระดับชีวิตอย่างใด สามารถเข้าใจและนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ตามสมควรแก่สภาพและระดับชีวิตนั้นๆ..."  

     หากท่านประกาศตนเองว่า ท่านเป็นชาวพุทธ แล้วท่านได้ประพฤติตนเยี่ยงชาวพุทธตามแนวทางนี้จริงแท้แน่แล้วหรือไม่? ผมไม่ตอบคำถามนี้นะครับ ท่านต้องตอบเอง...

ขอฝากพุทธพจน์อันเป็นสัจจะไว้ให้ทุกท่านได้อ่าน เพื่อเป็นมงคลแท้แก่ชีวิต ดังนี้ครับ...

“อย่าได้ถูกลากจูงไปในอดีต อย่าได้สูญเสียตัวเองไปในอนาคต 

อดีตไม่ได้อยู่ ณ ที่นี้ อนาคตก็ยังมาไม่ถึง 

มองให้ลึกซึ้ง ชีวิตจะมีได้ ณ ที่นี่และปัจจุบันนี้เท่านั้น

ผู้ฝึกปฏิบัติดำรงอยู่ในความมั่นคงและเป็นอิสระ

เราต้องมีความเพียรในวันนี้ รอให้ถึงพรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว

ความตายนั้นมาอย่างคาดไม่ถึง เราจะต่อรองกับความตายนั้นได้อย่างไร

เราขอเรียกขานผู้ที่ดำรงอยู่อย่างมีสติทั้งคืนและวันว่า

เป็นผู้ที่รู้วิธีที่ดีที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสันโดษ”