“มือที่ว่างเปล่า”

ฉัน เธอ เขา

พยายามกอบกำโลกทั้งมวลเอามาไว้ในอุ้งมือตน

เลียนเสียงสดใสอย่างนกนานา

เลียนเบ่งบานดั่งดอกไม้ในสวนและในป่า

เลียนฉายประกายแสงเฉกเช่นดวงตะวัน

เลียนสาดส่งแสงอุ่นเช่นแสงของพระจันทร์

เลียนสร้างสีสันงามตามอย่างสายรุ้ง

เลียนร่ายระบำดุจดอกหญ้าส่ายรับลม

เลียนระลอกคลื่นยามที่คลื่นโคลงขึ้นขึ้น-ลงลง

เลียนร่มเงาเย็นเย็นดั่งกอไผ่ตง

เลียนด้วยหมายลักเอาเพียงความงดงามมาครองไว้ให้มั่นคง

หาใช่หมายเรียนรู้ความหมายอันศักดิ์สิทธิ์ที่คงมั่น...

ฉัน เธอ เขา

คงลืมไปเสียสนิทใจ

ว่าแท้ที่จริงธรรมชาติไม่มีความมั่นคง

กฎเกณฑ์ใดใดที่เราก่อขึ้นหมายกอบกำเอาผลเพียงกำไรไว้ในอุ้งมือตน

ท้ายที่สุดจักถูกพลังอันไร้กฎเกณฑ์ทลายให้ราบคาบลงอย่างสิ้นเชิง...

ฉัน เธอ เขา

เราหมายจะยึดมั่นใดกันเล่า

ในเมื่อเรายึดสิ่งใดใดมิได้จริง

มือของเราล้วนว่างเปล่า...

เธอกับเขา

ยังคงมุ่งมั่นยึดติดในสิ่งเก่า

หมายมุ่งหวังเอาสิ่งที่ติดยึดไปไม่ได้

แต่ฉันต้องการที่จะทำการท้าทาย

ด้วยมุ่งหมายกระทำในสิ่งใหม่

ฉันปฏิเสธโลกอย่างที่ผู้คนกำลังพากันดำเนินไป

ก้าวย่างของฉัน หมายหลุดพ้นไปจากความตายซากทางจิตใจ

เพื่อเดินทางไปสู่ศรัทธานิรันดรอันชุบชูจิตให้เบิกบานและสดใส

ฉันได้กระทำการทุบทำลายเอกภาวะอันโดดเดี่ยวและแห้งแล้งให้พังลงไป

ด้วยผสานความศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้ความลับเร้นให้เข้ากับชีวิตจริง...

แม้นมือของฉัน

จะกอบกำความงดงามของชีวิตเอาไว้ในอุ้งมือมิได้

ทว่าภายในจิตใจกลับมั่งคั่งถั่งท้นด้วยสุนทรียะบรรเจิดใจ

เธอกับเขายังคงกอบกำสิ่งใดใดไว้ด้วยอุ้งมือของตนสืบไป

หรือจะกักเก็บความงดงามของชีวิตไว้อย่างศักดิ์สิทธิ์ด้วยจิตใจ

เชิญเลือกเอง เนื่องเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเขาและเธอ...

แม้นมือของเธอกับเขาจะว่างเปล่า

ทว่าหัวใจของเขาและเธอหาได้เปล่าว่างไม่...

**********