“พวกเราคือศิลปิน?”

　

 


ในยุคสมัยที่เต็มไปด้วยโศกนาฏกรรมทางศิลปะ
ซึ่งถูกความแล้งไร้สุนทรียะกระทำการประหัตประหาร
การมุ่งสร้างศัพท์เฉพาะขึ้นมาอย่างคลุมเครือของตัวศิลปินผู้ยิ่งใหญ่
จนเป็นที่น่าปวดเศียรในยามที่ใครใครเสพศิลป์
ไม่ต่างอะไรไปจากการเดินจงกรม
โดยไม่รู้ว่าเดินไปเพื่ออะไร กระทำไปทำไม
จินตนาการของเรา
เสมือนจะถูกริบไปโดยอำนาจแห่งความไร้จินตนาการ
พวกเรามีพลังในทางการสร้างสรรค์จริงแท้แน่หรือ?

แม่กุญแจขนาดมหึมา
ถูกนำมาใช้เพื่อกักขังพวกเราเอาไว้ในลูกกรง
หรือภายในห้องหับอันคับแคบ
แล้วเราก็หลงไปว่านั่นคือทุ่งดอกไม้งามอันกว้างใหญ่ไพศาล
ทั้งที่เรามีลูกกุญแจถืออยู่ในมือมาตั้งแต่ต้น
แต่เรากลับไม่รู้จักใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อตนเองและมวลชน
ประหนึ่งลิงได้ครอบครองอาหารกระป๋องที่มีฝาเปิด
ทว่าไม่รู้วิธีที่จะเปิดกระป๋องใบนั้นเพื่อลิ้มชิมอาหาร
พวกเรามีพลังในทางการสร้างสรรค์จริงแท้แน่หรือ?
　
เราเคยได้พยายามทำการทดลองหรือทำความเข้าใจ
ในสาระสำคัญของชีวิตมนุษย์กันสักกี่มากน้อย
หาใช่ด้วยการจำแนกแยกชนออกจากความแวดล้อม
ด้วยการมุ่งแสวงเพียงความเป็นปัจเจกลักษณะ
กระทำการตัดขาดเสียจากความเป็นหนึ่งเดียวกัน
ความก้าวร้าวเกิดมีก็ด้วยสิ่งเหล่านั้น หรือมิใช่
เรากระทำการบิดเบือนสุนทรียะ ศิลปะ ความงาม
พวกเรามีพลังในทางการสร้างสรรค์จริงแท้แน่หรือ?

แต่ละส่วนเสี้ยวของสรรพชีวิต
เกี่ยวร้อยเชื่อมโยงถึงกันทั้งสิ้น
ความเจ็บปวดแปลบปลาบ
ความน่าเกลียด
ความน่ากลัว
ความงามล้ำเลิศ
ล้วนเป็นสายใยเชื่อมร้อยอารมณ์แห่งชีวิต
พวกเราจะพากันหลีกหนีจากสิ่งเหล่านี้ไปไหน
พวกเรามีพลังในการสร้างสรรค์ หรือมิใช่
ไฉนจึงไม่คล้องเกี่ยวทุกแง่มุมของชีวิตเข้าไว้กับทุกทุกชีวิต
หาใช่เพียงแค่อวดความเป็นปัจเจก
แล้วก็พากันเสื่อมสลายหายไปโดยแล้งไร้สุนทรียะ
การที่พวกเรามีโลกทัศน์อย่างไร้องค์รวมเช่นนั้น
พวกเรามีพลังในทางการสร้างสรรค์จริงแท้แน่หรือเหล่าศิลปิน?

ขออภัยที่ฉันคิดและเขียนอย่างเทศนา
เชื่อเถิดว่า ฉันเทศนาผู้อื่นอย่างไร ฉันก็ได้รับสิ่งนั้นไม่ต่างกัน...

　

**********