มันเป็นวันที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้

และมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้

ที่โทรศัพท์บ้านคอยเฝ้าถามโทรศัพท์มือถืออยู่ตลอดเวลาที่โทรศัพท์มือถือกลับมาที่บ้าน ว่า...

"นี่ๆ! มือถือๆ!!"

"อาราย...?"

"เป็นไงบ้างอ่า ได้ไปเที่ยวทุกวันเลย สนุกป่าว!?"

"ก็เรื่อยๆ... แต่วันนี้ขอตัวก่อนนะ พลังหมด ขอนอนก่อน..."

"หรอ... อืมๆ ได้ๆ ไว้ค่อยคุยกันนะ"

แล้วก็เป็นอย่างนี้เสียทุกครั้ง

โทรศัพท์บ้านเองไม่เคยจะได้รับคำตอบจากโทรศัพท์มือถือสักทีเลยว่า

"ไปเที่ยวมา เป็นอย่างไรบ้าง?"

 แล้วโทรศัพท์บ้านก็ยืนมองโทรศัพท์มือถืออีกสักพักด้วยความหวังเล็กๆว่าโทรศัพท์มือถือจะลุกขึ้นมา

แล้วมาตอบคำถามนั้นให้กับเขา...

 แต่ดูเหมือนว่าความหวังนั้นก็คงจะสลายไปเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา

โทรศัพท์บ้านรู้สึกเช่นนั้น แล้วก็ผละจากจุดที่ตนเองยืนมองโทรศัพท์มือถือ

เดินกลับมาที่แทนวางโทรศัพท์ของตนเอง ก่อนที่จะค่อยๆหลับไปเหมือนทุกๆวัน

วันแล้ววันเล่า

แม้โทรศัพท์บ้านจะยังไม่เคยได้รับคำตอบจากโทรศัพท์มือถือสักครั้ง

แต่โทรศัพท์บ้านก็ยังคงไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะตั้งคำถาม

วันเวลาผ่านไป ผ่านไป... 

จนอยู่มาวันหนึ่ง มันเป็นวันที่โทรศัพท์มือถือไม่ได้ออกจากบ้าน

และแล้ว ความพยายามของโทรศัพท์บ้านก็ประสบผล

โทรศัพท์มือถือได้เล่าถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เขาได้ประสบมาจากการออกนอกบ้าน...

แม้โทรศัพท์มือถือจะเล่าเรื่องของตนเองจนพลังหมดลง และผลอยหลับไป

แต่พลังของโทรศัพท์บ้านเองกลับพุ่งพล่าน

เขามีความฝันที่จะออกไปท่องโลกกว้างแบบโทรศัพท์มือถือบ้าง

แต่... เขามองกลับมาที่แท่นวางโทรศัพท์ของตนเอง แล้วนึกในใจว่าทำไมเขาถึงต้องมีสิ่งเหล่านี้ด้วยนะ

แท่นหนักๆ แล้วยังมีสายอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด…

"สิ่งเหล่านี้แหละมั้ง ที่ทำให้เขาไม่พัฒนา

และทำให้เขาไม่สามารถออกไปสู่โลกกว้างได้เหมือนกับโทรศัพท์มือถือ"

คิดได้เช่นนั้น โทรศัพท์บ้านก็พยายามที่จะถอดตัวเองออกจากสายโทรศัพท์และแท่นวางนั้น

แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะทันทีที่โทรศัพท์บ้านถอดสายโทรศัพท์ออก โทรศัพท์บ้านก็จะตายทันที

โทรศัพท์บ้านโกรธเคืองแท่นและสายโทรศัพท์มาก ที่มาเป็นตัวฉุดรั้งเขาไว้

คืนนั้น โทรศัพท์บ้านไม่นอนในแท่นวางโทรศัพท์ที่เขาเคยนอนมา

และหลับลงไปบนที่ว่างของชั้นวางของด้วยความโกรธที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ

รุ่งเช้า...

 โทรศัพท์บ้านตื่นขึ้นมา

และด้วยความโกรธที่ยังคงอัดแน่น โทรศัพท์บ้านพยายามตามหาโทรศัพท์มือถือ

เพื่อที่จะให้โทรศัพท์มือถือหาทางช่วยเขาให้เป็นอิสระจากแท่นวางโทรศัพท์นี่สักที

เขาอยากออกไปสู่โลกกว้างเต็มทีแล้ว

“อยู่ไหนน้า?”

โทรศัพท์บ้านพยายามหาเท่าไหร่ก็ยังหาไม่เจอสักที

โทรศัพท์บ้านเดินหาทุกพื้นที่บนชั้นวางของซึ่งเป็นที่ที่โทรศัพท์มือถือเคยอยู่

จนในที่สุด โทรศัพท์บ้านก็พบโทรศัพท์มือถือ

แต่พบอยู่ที่พื้นและอยู่ในสภาพที่แหลกเละไม่มีชิ้นดี

อาจเป็นไปได้ว่าโทรศัพท์มือถือนั้นนอนละเมอ

หรือบางที ก็อาจจะเผลอเรอจนตกจากชั้นวางของไป...

โทรศัพท์บ้านเดินกลับไปที่แท่นวางของตนเอง

พร้อมกับมีห้วงความคิดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาในใจว่า... 

"บางที การที่มีอะไรบางอย่างมาฉุดรั้งเราเอาไว้

อาจไม่ได้เกิดจากการที่เขาไม่อยากให้เราพัฒนา

แต่อาจเกิดจากการที่ว่า

เขามองแล้วว่าเรายังไม่พร้อมที่จะพัฒนาไปถึงจุดนั้น

ถ้าพัฒนาเร็วเกินไป เราเองนั่นแหละที่จะแย่"

โทรศัพท์บ้านทบทวนห้วงความคิดนี้อยู่หลายรอบ

แล้วนึกไปถึงโทรศัพท์มือถือ

ถ้าโทรศัพท์มือถือมีสายและมีแท่นหนักๆคอยรั้งไว้

เขาก็อาจจะไม่หล่นลงไปตายก็ได้...

คิดได้เช่นนั้น ความโกรธที่มีอยู่ในใจของโทรศัพท์บ้านก็ค่อยๆจางหายไป

คืนนั้น โทรศัพท์บ้านกลับไปนอนที่แท่นวางของเขาเหมือนเดิม

กอดแท่นวางและสายโทรศัพท์ไว้แน่น แล้วบอกกับแท่นวางเบาๆว่า

"วันนี้เป็นวันที่เขารักแท่นวางโทรศัพท์มากที่สุด

และขอโทษนะที่เคยคิดจะทิ้งกัน ต่อไปนี้จะไปทำแบบนั้นอีกแล้ว

ขอบคุณนะ"

จบแล้ว

ขอบคุณครับ

กาย, IGGY’s Work [A.S.C.]